Ένας από τους πολλούς

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι δεν είναι κάτι ξεχωριστό. Είναι ένα κομμάτι της νέας μόδας που κυριαρχεί στην Ελλάδα. Έχει ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά blogs αφού είναι εκφραστής της μόδας. Είναι Αλβανός και γράφει σε blog με τίτλο "Υπάρχουμε.. Συνυπάρχουμε;" Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να γίνει διάσημος, ούτε για να σε φιλοξενούν οι μεγάλες εφημερίδες.

Έτσι μπορεί να λέει τα δικά του. Με τον μανδύα του προοδευτικού και του δημοκράτη μπορεί να βρίζει όλους τους εχθρούς της Αμερικής αλλά και την Αμερική έστω και με τρόπο (αναγκαστικά, στην ελληνική κοινωνία άμα δε βρίζεις την Αμερική παύεις να είσαι προοδευτικός και δημοκράτης, ακόμα και άμα είσαι Αλβανός).

Φυσικά δεν ξεχνάει και ότι είναι Αλβανός. Έτσι είμαστε αναγκασμένοι να διαβάζουμε και άρθρα όπως αυτό που ανέβασε στις 9 Ιανουαρίου με τίτλο "Σαράγιεβο, αγάπη μου". Εκεί μας περιγράφει την παραποίηση της αλήθειας από τον μεταφραστή του ομώνυμου έργου εξηγώντας πόσο παράλογο είναι ότι τόλμησε να μεταφράσει την λέξη "τσέτνικ" σε "τσετσένος". Και φυσικά μας ενημερώνει ότι θα πάει να τον ρωτήσει -ως προσωπικότητα που είναι- γιατί το έκανε (περιμένει κανείς ότι όταν του εξηγήσει ο μεταφραστής ότι έκανε ένα ανθρώπινο λάθος θα μας το μεταφέρει;).

Και γιατί όλο αυτό; Όπως μας εξηγεί με δικά του λόγια "Σε κάποιο σημείο της ταινίας, η μάνα (Έσμα) αποκαλύπτει στην έφηβη κόρη της, την Σάρα, το τραγικό μυστικό. Ότι εκείνη δεν είναι η κόρη ενός σαχίντ (σ.σ. Βόσνιος μουσουλμάνος μάρτυρας του πολέμου), που σκοτώθηκε στη πρώτη γραμμή του πολέμου. Είναι το «προϊόν» ενός βιασμού, σε ένα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου τα «παλικάρια» των Μιλόσεβιτς, Μλάντις και Κάρατζιτς, έκλειναν τις Βόσνιες μουσουλμάνες και τις βίαζαν ομαδικά".

Δεν με απασχολεί διόλου αν όλο αυτό το μένος του Καπλάνι προς τους Σέρβους οφείλεται πραγματικά στο ότι πολεμήσανε εναντίον των ομόθρησκων του Βοσνίων ή απλώς οφείλεται στο ότι τόλμησαν να αντισταθούν στο μεγαλοϊδεατισμό των Αλβανών και δεν παρέδωσαν αμαχητί το Κοσσυφοπέδιο. Αλλά με ανησυχεί η ποιότητα των ειδήσεων που διαβάζουμε και η ποιότητα των ανθρώπων που έχουμε μάθει να θεωρούμε αντικειμενικούς.