Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Νόμπελ Φυσικής για τον Δ. Χριστόφια

Δελτίο τύπου Π.Ε.Ο.Φ

Ως οι μεγαλύτεροι φυσικοί του 21ου αιώνα πρέπει να θεωρούνται οι πολιτικοί στην Κύπρο. Είναι οι πρώτοι παγκοσμίως που εφαρμόζουν στη πράξη τη θεωρία των παράλληλων συμπάντων. Αυτή η θεωρία μιλά για την ύπαρξη πολλών παράλληλων συμπάντων, όπου κάθε επιλογή μας δημιουργεί ένα ξεχωριστό σύμπαν το οποίο υπάρχει παράλληλα και αθέατα από το δικό μας. Βεβαίως υπάρχουν κάποια κοινά σημεία στα οποία όλα τα σύμπαντα συγκλίνουν. Σε ένα από αυτά τα άπειρα παράλληλα σύμπαντα, ζουν προφανώς όλα τα κόμματα του τόπου μας.

Αυτή πρέπει να είναι η μόνη εξήγηση για το ότι μετά από 36 χρόνια εισβολής και κατοχής όλες οι πολιτικές μας δυνάμεις βλέπουν ότι μέσω μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας μπορεί να επιτευχθεί μια ΔΙΚΑΙΗ, ΒΙΩΣΙΜΗ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ λύση για όλους τους κατοίκους της Κύπρου. Πρωταγωνιστής βεβαίως και πρώτος υποψήφιος για το βραβείο νόμπελ Φυσικής δε θα μπορούσε να είναι άλλος από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Χριστόφια.

Ο «ευέλικτος» δια-ξεπουλητής-πραγματευτής της πλευράς μας έχει αναπτύξει πλήρως την προαναφερθείσα θεωρία αφού επικοινωνεί με ένα σύμπαν το οποίο μόνο ο ίδιος και οι υπόλοιποι κομματικοί ηγέτες που ενστερνίζονται την ομοσπονδία, αντιλαμβάνονται. Σε αυτόν τον παράλληλο κόσμο υπάρχουν τα πιο χαρωπά και ελπιδοφόρα μηνύματα για την επίτευξη λύσης όσο το δυνατό πιο σύντομα και πιο ανώδυνα για την πλευρά μας.

Σε αυτόν τον τόσο τέλειο, αλλά και τόσο παράλληλο με εμάς κόσμο, ο βάρβαρος εισβολέας έχει πάρει άφεση αμαρτιών, αφού εμείς σφάλαμε για το ότι πάθαμε και στην τελική το πρόβλημα το έχουμε με τους «τουρκο»κύπριους (μουσουλμανική μειονότητα της Κύπρου) και όχι με τους εισβολείς και παράνομους καταπατητές των εδαφών μας. Για αυτό άλλωστε συζητούμε μαζί τους για να λύσουμε το Κυπριακό. Και στις συζητήσεις έχουμε πετύχει μεγάλες και σημαντικές νίκες. Έχουμε αποδεχτεί τη παραμονή ΜΟΝΟ 50.000 ΕΠΟΙΚΩΝ και αυτό μόνο για ανθρωπιστικούς λόγους και ας είναι ο εποικισμός διεθνώς αναγνωρισμένο έγκλημα πολέμου. Έχουμε δεχτεί την υποβίβαση μας από νόμιμο και διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος σε ΣΥΝΙΣΤΩΝ ΚΡΑΤΙΔΙΟ. Έχουμε πετύχει την απόλυτη έκφραση της δημοκρατίας ΕΞΙΣΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ 18% ΜΕ ΤΟ 82% του πληθυσμού. Έχουμε αποδεχτεί την εκ περιτροπής προεδρία δίνοντας το δικαίωμα ακόμα και σε ΤΟΥΡΚΟ ΕΠΟΙΚΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ. Έχουμε στερήσει το δικαίωμα από τους πλείστους πρόσφυγες να ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ. Βέβαια σε αυτό έπαιξαν ρόλο και οι αποφάσεις μερικών ακροδεξιών, ονειροπόλων, γραφικών δικαστών ευρωπαϊκών δικαστηρίων, οι οποίοι θέλοντας να χαλάσουν το καλό κλίμα των συνομιλιών, έβγαζαν αποφάσεις τελείως παράλογες οι οποίες δικαίωναν τους πρόσφυγές μας, αλλά ευτυχώς η πλευρά μας το αντιλήφθηκε έγκαιρα και τις ενταφίασε πλήρως.

Με καθοδηγητή τον Πρόεδρό μας, ο οποίος απολαμβάνει την πλήρη έγκριση του Κυπριακού λάου για τους χειρισμούς του στο Κυπριακό, με ποσοστό που πλησιάζει το συντριπτικό σχεδόν 20% και πιο ένθερμους υποστηρικτές του το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, οδεύουμε με βήμα ταχύ στη πολυπόθητη (δια)λύση. Βέβαια δεν υπάρχουν και κάποιοι (πολιτικοί τουλάχιστον), που να διαφωνούν με το Πρόεδρο αφού όλα τα κόμματα, συμπολιτευόμενα και αντιπολιτευόμενα, είτε συμμετέχουν στη κυβέρνηση είτε όχι, όλα επιθυμούν λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, απλά διαφωνούν σε κάποιες λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες που σε πλαίσια λύσης τέτοιου είδους (δυστυχώς για όλους εμάς) δε παίζουν και τόσο μεγάλη διαφορά αφού το αποτέλεσμα θα είναι πάνω κάτω το ίδιο. Απλά εκδηλώνουν τις διαφωνίες και ανησυχίες τους για να διαφέρουν και λίγο και να τους ξεχωρίζουν πιο εύκολα οι Κύπριοι πολίτες σε καιρούς ανάγκης (εκλογών).

Βέβαια όλα αυτά μας αφήνουν παγερά αδιάφορους αφού εκδηλώνονται σε κάποιο παράλληλο σύμπαν που δε μας επηρεάζει εμάς άμεσα. Δυστυχώς τα παράλληλα αυτά σύμπαντα συγκλίνουν και γίνονται τα ίδια σε κάποια σημεία. Και αφού είμαστε ειδικοί στη Φυσική, η περίπτωση της Κύπρου και του κυπριακού προβλήματος (εισβολής και κατοχής) είναι ένα από τα σημεία που συγκλίνουν και γίνονται ίδια και φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα βρεθούμε προ τετελεσμένων. Το ερώτημα που μένει είναι το αν θα ελπίζουμε να εξαφανιστεί το πρόβλημα από μόνο του, αν θα βρεθεί κάποιος ήρωας από ένα μακρινό σύμπαν που θα μας σώσει ή θα αντιληφθούμε όλοι μας ως υπεύθυνοι πολίτες το βάρος των ιστορικών μας ευθυνών και θα σηκωθούμε από το καναπέ της καθημερινότητάς μας, παίρνοντας μέρος στα κοινά, δείχνοντας έμπρακτα τις διαφωνίες και της ανησυχίες μας με όποιο τρόπο μπορούμε, στέλνοντας το μήνυμα σε όλους πως μας ενδιαφέρει πραγματικά το μέλλον του τόπου μας και πως πράγματι οι πολιτικοί μας έχουν χάσει κάθε επαφή με αυτήν τουλάχιστον τη πραγματικότητα.

ΠΑΤΡΙΔΑ – ΤΙΜΗ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών Ηνωμένου Βασιλείου


Προοδευτική 34.29% (+0.51%), 3 έδρες, 1062 ψήφοι
Πρωτοπορία 31.55% (-1.14%), 3 έδρες, 977 ψήφοι
Αναγέννηση 17.79% (-1.06%), 2 έδρες, 551 ψήφοι
Μέτωπο Κ.Φ 12.63% (+0.92%), 1 έδρα, 391 ψήφοι
Αγώνας 3.75% (+0.78%), χωρίς έδρα, 116 ψήφοι

Εκλογές στο Η.Β σήμερα


Μεγάλη μέρα περιμένει τα παιδιά του Μετώπου ΚΦΗΒ. Υπενθυμίζοντας το περσινό αποτέλεσμα τους ευχόμαστε καλή επιτυχία.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Όχι στο σκοταδισμό - Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου


ΟΧΙ - στις θεωρίες συνωμοσίας
ΟΧΙ - στα δημοκρατικά ελλείμματα
ΟΧΙ - στην κομματικοποίηση του δημόσιου τομέα
ΟΧΙ - στις συλλήψεις αθώων πολιτών
ΟΧΙ - στον εκβιασμό προς τα ΜΜΕ, Κόμματα και πολίτες
ΟΧΙ - στις παρακολουθήσεις των συνδιαλέξεων μας
ΟΧΙ - στην παραχάραξη της ιστορίας μας
ΟΧΙ - στην αποενοχοποίηση της Τουρκίας
ΟΧΙ - στην επαναφορά του σχεδίου ΑΝΑΝ
ΟΧΙ - στην ΤΟΥΡΚΟΠΟΙΗΣΗ της πατρίδας μας

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Μέτωπο Κυπρίων Φοιτητών Η.Β


http://www.metopo.org.uk/

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Αν ο Δημήτρης ήταν κάποιος άλλος...

Του Τάσου Δημητρακόπουλου

Σε είδαμε εμείς το κατώφλι να διαβαίνεις
Σε είδαμε εμείς το μέτωπο σου να γυρίζεις
Σε είδαμε εμείς στην μελανή νύχτα να πηγαίνεις
Να προχωράς τους διαδρόμους να διασχίζεις.

Το ποίημα του Robert Brassillach, του διανοούμενου που εκτελέσθηκε για τις απόψεις του, είναι πέρα για πέρα επίκαιρο. Έτσι ακριβώς πριν λίγες μέρες, προφυλακίστηκε ο Δημήτρης Παπαγεωργίου, ουσιαστικά για τις απόψεις του. Τα γεγονότα έχουν αναλυθεί και θα συνεχίσουν να αναλύονται. Τώρα που μπορώ, καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια να διαχωρίσω σκέψεις και συναισθήματα, να διαχωρίσω την ιδιότητα του συνηγόρου, του αρθρογράφου της εφημερίδας, μα πάνω από όλα του συναγωνιστή και φίλου, τώρα που πρέπει περισσότερο από κάθε άλλη φορά να οριοθετώ το συναίσθημα από την λογική, καταγράφω κάποιες σκέψεις...

Ο κάθε ένας θα θελήσει να πει κάτι, άλλοι λιγότερα, άλλοι περισσότερα. Σε κάθε περίπτωση τα γεγονότα αναλύονται με βάση του πως τα βλέπει ο κάθε ένας για δικό του σκοπό. Ζούμε σε μία πατρίδα, που κυριαρχεί το μέτριο και το φτηνό, στην πραγματικότητα του ευτελισμού της όποιας αξίας. Δυστυχώς η συμφεροντολογική θεώρηση των γεγονότων, είναι κάτι που ανθεί στις ημέρες μας..

Θα απομονώσω όλα τα τεκταινόμενα από το μυαλό και την σκέψη μου. Θα προσπαθήσω να βάλω μία παράμετρο μη πραγματική. Θα αρνηθώ για λίγο την πραγματικότητα και θα βάλω στην θέση της την φαντασία, όπως έλεγε ο Μαρινέτι. Αν ο Δημήτρης δεν ήταν αυτός που ήταν. Αν ο Δημήτρης δεν ήταν εθνικιστής, ασυμβίβαστος, ανατρεπτικός. Αν δεν ήταν «μαύρος», αλλά «κόκκινος». Αν δεν ήταν δημοσιογράφος της «Ελεύθερης Ωρας» και του «Ελεύθερου Κόσμου», αλλά της «Αυγής» ή της «Ελευθεροτυπίας».

Αν την νεανική του οργή και τον οίστρο του τον διοχέτευε στο να πετάει πέτρες στους αστυνομικούς και στο να καίει σημαίες. Αν ήταν μέλος αντιρατσιστικών επιτροπών. Αν προπηλάκιζε τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα. Αν ήταν συνεχώς σε πορείες για την απελευθέρωση συλληφθέντων αναρχικών.

Αν ήταν όλα αυτά, σίγουρα δεν θα προφυλακιζόταν. Θα βρισκόταν μία χρυσή τομή. Αλλά και αν παρ΄ όλα αυτά προφυλακιζόταν, θα είχε γυρίσει κυριολεκτικά ο κόσμος ανάποδα. Η ΕΣΗΕΑ, που τώρα σιωπά, θα πρωτοστατούσε, θα μιλούσε για δίωξη κατά της ελευθερίας του Τύπου. Θα κατέβαιναν οι δημοσιογράφοι σε απεργία. Οι βουλευτές που θα τον στήριζαν, θα ήταν δεκάδες. Θα γινόντουσαν συναυλίες και πορείες για εκείνον, θα ήταν πρώτο θέμα παντού, αντικείμενο συζητήσεων και αναλύσεων. Ο Δημήτρης όμως, για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, δεν είναι «κόκκινος». Είναι «μαύρος», είναι Εθνικιστής, είναι πατριώτης, είναι ένας νέος άνθρωπος με μεγάλη προσφορά στον ευρύτερο εθνικό και πατριωτικό χώρο... Δεν έχει λοιπόν τις «αρετές» που κάποιοι θα ήθελαν να είχε..

Ο Χοσέ Αντόνιο έλεγε πως «οι κόκκινοι σκέφτονται. Το να σκέφτεσαι όμως δεν αξίζει τίποτα, γιατί εμείς πιστεύουμε...»

Όπως και ο Δημήτρης πάντα πίστευε και θα πιστεύει, έτσι και εμείς πιστεύουμε. Σε όλα αυτά για τα οποία- άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο- έχουμε δώσει αγώνες. Και θα συνεχίσουμε να δίνουμε. Όλοι μαζί, με τον Δημήτρη να είναι δίπλα μας γρήγορα. Θα συνεχίσουμε γιατί απλά είμαστε αυτοί που είμαστε, γιατί ενάντια στις δυσκολίες και τα εμπόδια, έχουμε μέσα μας, όπως ακριβώς και ο Δημήτρης, πίστη.

Γιατί για μας, υπήρχε, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει μία σημαία να υπερασπιζόμαστε...

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Φυλακισμένες σκέψεις

του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Το πιο δύσκολο στην φυλακή δεν είναι όπως αρχικά φοβόμουν η μοναξιά. Αυτήν είχα ετοιμαστεί να αντιμετωπίσω. Αντίθετα, στην δική μου κατάσταση τουλάχιστον, το πρόβλημα είναι η συμπιεστική συνύπαρξη πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων. Ευτυχώς γι' αυτό, με προετοίμασαν άλλοι. Από την μια το αυστηρό ιδιωτικό σχολείο με το ακριβές πρόγραμμά του και από την άλλη ο στρατός. Αν το σκεφθεί κανείς με απλή λογική, οι τριτοκοσμικές ελληνικές φυλακές δεν είναι παρά μια ακραία έκφραση του αστικού τρόπου ζωής. Το μόνο που αλλάζει είναι η κλίμακα. Αντί να στριμώχνονται 1.500 ψυχές σε 4-5-10 οικοδομικά τετράγωνα, στριμώχνονται σε 1. Αντί του διαμερίσματος, υπάρχει ο θάλαμος, με τις διθέσιες κουκέτες του, που στο μυαλό - και ξέρω γιατί - μου φέρνει εικόνες από μεσαιωνικό αμπάρι πλοίου. Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι από τους συγκρατούμενούς μου. Η ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι ίσως η πιο γαλήνια. 23.24 για την ακρίβεια. Οι πρώτοι - οι πιο τυχεροί - έχουν ήδη κοιμηθεί. Οι υπόλοιποι παρακολουθούν τηλεόραση. Οι μισοί το κάνουν γιατί τους αρέσει το έργο. Οι άλλοι μισοί, με άδεια μάτια, προσποιούνται ότι παρακολουθούν, ενώ οι σκέψεις τους τρέχουν, λίγο πιο πέρα, ξεπερνώντας ίσως τα κάγκελα που φράζουν το παράθυρο, το συρματόπλεγμα πάνω στον τοίχο, με τα χιλιάδες αγκάθια, τα οποία απειλούν όχι μόνον αυτόν που θέλει να το πηδήξει αλλά ακόμη και το βλέμμα αυτού που επιχειρεί να κοιτάξει απέναντι. Παρ' όλα αυτά, χτες, όλοι κοιτούσαν έξω. Πανσέληνος είπε κάποιος και για 20 περίπου λεπτά όλοι το συζητούσαν. Δεν νομίζω ότι εκτός της φυλακής κάποιος θα αφιέρωνε 20 λεπτά παρατηρώντας το φεγγάρι και κουβεντιάζοντας γι' αυτό. Τελικά αποδείχτηκε από ένα ημερολόγιο ότι δεν ήταν πανσέληνος. Κανέναν όμως δεν νομίζω ότι ένοιαξε αυτό. Η στιγμή ανήκε σε όλους.

Διάβασα κάπου - διαβάζω ασταμάτητα - ότι όταν ένας άνδρας είναι στην φυλακή, το μυαλό του ξεπερνά τον εαυτό του και ταξιδεύει. Και το πρώτο που κάνει δικό του είναι το παρελθόν του. Δεν ξέρω αν ισχύει, μετά από κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο στην φυλακή. Πάντως εγώ προσωπικά - αλλά το ίδιο διακρίνω και στους περισσότερους συγκρατούμενούς μου - διαισθάνομαι περισσότερο μια σισύφειο καθημερινότητα. Όχι τόσο για την έννοια του μαρτυρίου όσο της αέναης επανάληψης της καθημερινότητας. Κάθε μέρα που περνά είναι αβάστακτα όμοια με την προηγούμενη. Και εάν εγώ σε 8 μέρες κρατούμενος μπορώ να το αντιληφθώ, δεν ξέρω τι συμβαίνει στα μυαλά άλλων. Δεν μπορώ να πω ότι η κατάσταση δεν αντέχεται. Αντέχεται και μάλιστα συνηθίζεις αρκετά εύκολα.

Το δύσκολο είναι ότι αντιλαμβάνεσαι ότι η συνήθεια αυτή - υποχρεωτική για να επιβιώσεις - σου ροκανίζει μέρα με την ημέρα, την ουσία της ανθρωπιάς σου.

Βρίσκεσαι παγιδευμένος, σαν χρυσοκάνθαρος, σαν τζιτζίκι μέσα σε ένα σπιρτόκουτο. Συνήθιζα να το κάνω αυτό μικρός μαζί με τον πρωτοξάδελφό μου, τον Σπύρο. Να κλείνω τζιτζίκια, μέσα σε σπιρτόκουτα. Δεν θα το ξαναέκανα, όμως, ποτέ πια.

Αυτή η συμπίεση προσωπικοτήτων από την άλλη, δημιουργεί ένα «ατσάλωμα» χαρακτήρων. Όλοι «περπατούν» προσεκτικά. Έξω από την άλλη προσπαθώ να ζω «εντός nirvana». Το να μπεις σε «nirvana», σε μια αδιατάρακτη ύπαρξη στο παρών, είναι το πιο εύκολο. Προσπαθώ να δημιουργήσω την δική μου ρουτίνα. Σηκώνομαι το πρωί, περπατάω με τεντώματα, για 15 περίπου λεπτά. Αμέσως μετά διάβασμα για 1-2 ώρες. Το καλό είναι ότι έκοψαν τον έναν από τους δύο εθισμούς μου. Τον καφέ. Μένουν τα τσιγάρα. Θέλω να κόψω και αυτά, όχι για λόγους υγείας μόνον αλλά και για οικονομία. Δεν θέλω να αισθάνομαι βάρος στους απ' έξω.

Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση. Αύριο περιμένω το πρώτο επισκεπτήριο. Η μητέρα μου. Με δυσκολεύει αρκετά η ιδέα. Δεν ξέρω αν το θέλω. Για εμένα θα είναι μεγάλη ευχαρίστηση. Δεν ξέρω γι' αυτήν, ιδιαίτερα την στιγμή του αποχωρισμού.

Το σημαντικό είναι άλλο. Παραμένω ελεύθερος. Το πνεύμα και η ψυχή, τα δύο από τα τρία συστατικά του ανθρώπου, δεν σταματιούνται από τοίχους και συρματοπλέγματα! Και επίσης πλέον έχω στυλό και χαρτί. Ο περιορισμός που υπάρχει είναι αντίστοιχος του να είχα σπάσει το πόδι μου και να μην μπορούσα να μετακινηθώ. Δεν είναι κάτι παραπάνω! Η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι η οικογένειά μου. Όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται. Τι διάολο, άντρες είμαστε. Και αν πρέπει να κάτσουμε και λίγο μέσα για να έχουμε το δικαίωμα να είμαστε εντάξει με τον ίδιο τον εαυτό μας, θα το αντέξουμε. Γεννηθήκαμε άλλωστε στην χώρα που έριξε άλλους και άλλους στην φυλακή, στο όνομα της «πολιτικής βούλησης». Άντρες μακράν ανωτέρους από τον μέσο όρο. Γράφω σχεδόν μια ώρα, με τα φώτα μόνο από την τηλεόραση. Μην στραβωθούμε κιόλας! Το αύριο μας περιμένει και εμείς πρέπει να το βρούμε πιο δυνατοί από ότι ήμασταν σήμερα! Τόσο στο πνεύμα, το μυαλό όσο και στο σώμα.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Χωρίς κορδόνια

του Δημήτρη Παπαγεωργίου
από τις φυλακές Κορυδαλλού


Θα μπορούσα στις πρώτες αυτές γραμμές που καταφέρνω να γράψω να αναφερθώ σε πολλά από όσα έλαβαν χώρα τις ημέρες αυτές που πέρασαν. Στις «αδικίες», τις ξεκάθαρα πολιτικές αποφάσεις και την προσωπική μου στοχοποίηση. Γι’ αυτά όμως έχουμε χρόνο. Ούτε και θα αναφερθώ στα όσα συνέβησαν το πρωί του περασμένου Σαββάτου στην πλατεία της οδού Πανόρμου, ούτε και στην στάση των διαφόρων μεγαλοστελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που παρήλαυναν από την ΓΑΔΑ, διευθύνοντας κατ’ ουσία τις κινήσεις των αστυνομικών. Θα πω απλά ότι έχει περάσει ήδη μία εβδομάδα και ακόμη δεν έχω πάει σε ιατροδικαστή για το δολοφονικό κτύπημα που δέχτηκα στο κεφάλι. Δεν γνωρίζω αν αυτό γίνεται για να προστατευθούν οι «αντιρατσιστές».

Αντί όλων αυτών θα αναφερθώ στην έννοια της Ελευθερίας, όπως την βιώνω την τελευταία εβδομάδα. Έγκλειστος αυτήν την στιγμή στο Κορυδαλλό και αφού πέρασα τέσσερις ημέρες στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, η ελευθερία είναι το κύριο θέμα που κλωθογυρίζει στο μυαλό μου. Και αρχίζω σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ ότι χρειάστηκε να πληρώσω αυτό το τίμημα για να επιβεβαιώσω την πραγματική έννοια της ελευθερίας.

Βρίσκομαι εδώ μέσα περιτριγυρισμένος από τοίχους, λουκέτα, κάμερες και ανθρώπους, οι οποίοι ως σκοπό έχουν το να περιορίζουν την κίνησή μου. Παρ’ όλα αυτά όμως, αισθάνομαι πραγματικά ελεύθερος. Γιατί ελευθερία δεν είναι το «laissez faire - laissez passer» του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ελευθερία είναι το να μένεις σταθερός στις δικές σου αρχές, στα δικά σου πιστεύω, στα δικά σου ιδανικά, ακόμη κι αν κάποιες φορές πρέπει να το πληρώσεις. Η ελευθερία δεν μπορεί να σου χαρισθεί μακροπρόθεσμα. Πρέπει να την κατακτήσεις.

Δεν γνωρίζω πόσο θα κρατήσει αυτή η δοκιμασία. Δεν γνωρίζω για πόσο καιρό θα συνεχίσω να στερούμαι την παρουσία προσφιλών μου ατόμων και της οικογένειάς μου. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι απέτυχαν και θα συνεχίσουν να αποτυγχάνουν στο να με μετατρέψουν σε ένα ανελεύθερο άτομο. Πιστεύω όσα πίστευα και όπως πριν θα συνεχίσω να τα λέω δυνατά.

Μία μικρή επεξήγηση: Το χωρίς κορδόνια που είναι ο τίτλος τόσο αυτού του κειμένου όσο και του blog που θα προσπαθήσω να ενημερώνω, προέρχεται από την στιγμή στην οποία όταν εισέρχεσαι στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, εκτός από όλα τα υπόλοιπα προσωπικά σου αντικείμενα, σου αφαιρούν και τα κορδόνια των παπουτσιών σου, δήθεν για να μην μπορείς να αυτοκτονήσεις. Αποτυγχάνουν όμως να σου στερήσουν το πνεύμα σου.