Εξ Αριστερών 2/3 - ΟΑΚΚΕ
Αυτά τα αιτήματα για υπερ-αυξήσεις είναι μια μεγάλη απάτη και ενοποιούν την κλασσική φασιστική δεξιά τύπου Καρατζαφέρη με τη σοσιαλφασιστική υποτιθέμενη αριστερά για τον αποπροσανατολισμό και την πολιτική χειραγώγηση των εργαζομένων. Οι συνολικές μέσες αυξήσεις μισθών στη βάση των σημερινών παραγωγικών συνθηκών και στη βάση του πελώριου κρατικού παρασιτισμού δεν μπορούν να περάσουν όρια της τάξης του 10-15% που ακριβώς πρέπει να διεκδικήσουν σα γενικά ελάχιστα όρια τα συνδικάτα. Το κεντρικό επιχείρημα αυτών των δημαγωγών είναι ότι αν μοιραστούν κάποια από τα υπερκέρδη της μεγάλης αστικής τάξης στο λαό αυτός θα ζήσει πολύ καλύτερα. Εμείς λέμε σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα να μελετήσουν λίγο τα νούμερα. Αν κανείς προσθέσει όλα τα κέρδη των 25000 μεγαλύτερων επιχειρήσεων στην Ελλάδα (βιομηχανιών, υπηρεσιών, τραπεζών μλπ) θα τα βγάλει περίπου 4 δις μετά από την αφαίρεση των φόρων (ICAP για τη χρήση του 2005). Αν αυτά τα μοιράσουμε όλα, ακόμα και τα επανεπενδυόμενα, (πράγμα που θα οδηγούσε σε γοργή αποεπένδυση), σε όλους τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που είναι γύρω στα 5.000.000 (με στατιστικές του 2001) και αν πάρουμε υπ όψη μας ότι σχεδόν τα μισά πρέπει να δοθούν για ασφάλιση θα βρούμε ότι σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχούν 33 Ευρώ καθαρά το μήνα!
Και η ανακοίνωση της ΟΑΚΚΕ για τον "πατέρα του ληστή":
Δυο λόγια για τον ΣΥΝ και τον καθεστωτικό ληστή
Δυο λόγια για το γιο του Βούτση, ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ, που τον πιάσανε να ληστεύει.
Τίποτα δεν αποδεικνύει περισσότερο την ηγεμονική θέση του ΣΥΝ στο καθεστώς από την πολιτική προστασία που έχει εξασφαλίσει για το σκάνδαλο αυτό. Τα κανάλια δεν έχουν μέχρι τώρα το δικαίωμα να ανακοινώσουν το όνομα του ληστή, στην αστυνομία έχει απαγορευτεί να δώσει το βίντεο της ληστείας και όλος ο «καλός» πολιτικός κόσμος, ναζήδες και φιλελεύθεροι βγαίνουν να πουν ότι τελείως άλλο πράγμα ο ληστής, άλλο ο πατέρας του, και άλλο ο ΣΥΝ. Αυτό θα είχε κάποια βάση μόνο αν ο ληστής δεν δήλωνε «αντιεξουσιαστής», αν ο ΣΥΝ δεν συγκοινωνούσε με αυτού του είδους τους «αντιεξουσιαστές» σε κάθε σπάσιμο, σε κάθε κάψιμο και σε κάθε αθώωση κουκουλοφόρου και αν τέτοιου είδους «κατανόηση» και «λεπτότητα» τις γευόταν ο κάθε ληστής, ο κάθε Τσιτουρίδης και ο κάθε Κεδίκογλου. Είναι φανερό ότι άλλο πράγμα ο απλός ληστής και άλλο ο καθεστωτικός.
Ότι πρόκειται για καθεστωτικό ληστή αυτό μπορεί κανείς να το διακρίνει και στην ίδια την επίσημη ανακοίνωση του ΣΥΝ. Σε αυτήν καταδικάζεται «κάθε πράξη βίας από όποιον και αν προέρχεται». Η έκφραση «από όποιον και αν προέρχεται» δεν αναφέρεται ποτέ σε βία καθαρά ποινικού τύπου, αλλά σε πολιτική βία γιατί μόνο σε αυτή και όχι στην καθαρά ποινική βία μπαίνει ζήτημα στρατοπέδου προέλευσης. Αυτή είναι άλλωστε η στάνταρ διατύπωση του ΣΥΝ για όλα τα πολιτικά σπασίματα και καψίματα και όλες τις πολιτικές δολοφονίες. Αυτή η διατύπωση θέλει να πει ότι ο ΣΥΝ δεν καταδικάζει μόνο τη «βασική βία», που θεωρεί εκείνη του επίσημου κράτους, αλλά σαν καθωσπρέπει κόμμα καταδικάζει και τη βία κατά του κράτους. Αυτού του είδους η διατύπωση συνοδεύεται πάντα και από την άλλη, ότι η όποια αντικρατική βία είναι μια σεβαστή άποψη στους χώρους της αριστεράς, άποψη με την οποία ο πιο «ώριμος» μαρξιστικά ΣΥΝ διαφωνεί και όταν στριμώχνεται πολύ καταδικάζει.
Είναι σίγουρο ότι στο μέλλον ο ΣΥΝ θα καθοδηγήσει έμμεσα και θα ενισχύσει δικαστικά το κίνημα για τα δημοκρατικά δικαιώματα του κοινωνικού αγωνιστή-ληστή. Όμως σε πρώτη φάση η μεγάλη μάζα μπόρεσε να δει μέσα σε μια στιγμή αμηχανίας του βαθιού καθεστώτος, (εξαιτίας της τόλμης ενός φορτηγατζή που δεν ξέρει από κνίτικες οικονομικο-κοινωνικές αναλύσεις και συνέλαβε το ληστή), τη σχέση ΣΥΝ-ληστή-«αντιεξουσιαστή». Γι αυτήν την πλατιά έκπληκτη μάζα ο Αλαβάνος εφεύρε μια καλή καταπραϋντική φρασούλα για τις πρώτες μέρες, πριν το καθεστώς και η ασφάλεια δουλέψουν καλύτερα το σενάριο της ληστείας, πριν οργανωθεί το «αντικαπιταλιστικό» κίνημα συμπαράστασης και πριν αποφανθούν οι κοινωνιολόγοι του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ για τις τραυματικές επιπτώσεις της αρπακτικής τακτικής του τραπεζικού κεφάλαιου πάνω στις νεολαιίστικες ψυχές: Πρόκειται για τη φρασούλα «πιο δύσκολο είναι να είναι κανείς πατέρας παρά πολιτικός ηγέτης», με την οποία ο ΣΥΝ αφήνει ακάλυπτο τον Βούτση σαν πατέρα, πράγμα που υπονοεί ότι ο γιος ήταν απλά ληστής και όχι επαναστάτης. Αυτά είναι για να κλάψουν οι αφελείς για τον άτυχο πατέρα και να συγκινηθούν με τη γεμάτη ανθρωπιά ηγεσία του ΣΥΝ. Το ζήτημα είναι ότι ο μόνος συνεπής με το βαθύτερο πνεύμα του ΣΥΝ είναι ο γιος Βούτσης. Πήγε τη σοσιαλφασιστική γραμμή του ΣΥΝ και του πατέρα του σαν ΣΥΝ ως το τέλος: απαλλοτρίωσε υπερκέρδη που το τραπεζικό αρπακτικό μονοπώλιο υποτίθεται ότι στέρησε από το λαό. Να γιατί μπόρεσε και ήταν τόσο γενναιόδωρο απέναντι στον ΣΥΝ το φαιοκόκκινο ΛΑΟΣ, αυτός ο διώκτης του δυτικού τραπεζικού κεφάλαιου και ο υποτιθέμενος μέλλων διανεμητής των υπερκερδών του στο λαό. (Λέμε «γιατί μπόρεσε», το «γιατί ήθελε» εξηγείται με το κοινό αφεντικό που υπηρετούν τα δυο κόμματα, το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό).
Η μαρξιστική ένσταση σε αυτήν την πράξη είναι ότι κανείς δεν εξουσιοδότησε το συγκεκριμένο ληστή να απαλλοτριώσει τα τραπεζικά υπερκέρδη, ότι από πουθενά δεν βγαίνει ότι αυτά θα πάνε στην επανάσταση και όχι στις τσέπες του και κυρίως ότι οι μάζες είναι βαθιά αντίθετες σε τέτοιες πρακτικές. Αλλά υπάρχει και κάτι βαθύτερο που χωρίζει την πραξικοπηματική και αναρχική βία από την καθεστωτική. Η εξής: Ότι υπάρχει ένα άλλο πολύ ισχυρότερο, πολύ πιο αρπακτικό και πολύ πιο αιμοβόρο κεφάλαιο από το νεοφιλελεύθερο δυτικόφιλο τραπεζικό που ο ΣΥΝ και οι κάλπικοι καθεστωτικοί «αντιεξουσιαστές» ποτέ δεν θίγουν. Μιλάμε για το ανατολικό νεοναζιστικό μονοπώλιο και τους ολιγάρχες και τους γραφειοκράτες που είναι στην υπηρεσία του. Αυτό το κεφάλαιο επωφελείται από μία τέτοιου είδους επιλεκτική «απαλλοτρίωση» ενός ανταγωνιστικού του κεφάλαιου όπως είναι το τραπεζικό, απαλλοτρίωση που επιπλέον έχει σα συνέπεια να αυξάνονται τα γενικά έξοδα φύλαξης του συγκεκριμένου κεφάλαιου. Είναι σε αντάλλαγμα αυτής της αυτοθυσιακής «παράλειψης», αυτής της γενικότερης πολιτικής ημιπληγίας σε όλα ανεξαίρετα τα ζητήματα εσωτερικά και διεθνή που το ανατολικό καθεστώς εξασφαλίζει στα πιο «άτακτα παιδιά» του ΣΥΝ και στον ίδιο τον ΣΥΝ τη μάξιμουμ πολιτική και ιδεολογική προστασία. Αν πάμε λίγο πιο μακριά θα διαπιστώσουμε ότι ο βαθύς ΣΥΝ, αυτό δηλαδή που είναι κρυμμένο μέσα του, αυτό που είναι η ουσία και το μέλλον αυτού του κόμματος είναι η αρπαγή, δηλαδή η ληστεία. Ήδη ο ΣΥΝ είναι το κατ εξοχήν κόμμα ενός αρπακτικού τμήματος της κρατικής γραφειοκρατίας, της διεφθαρμένης «διανοούμενης» γραφειοκρατίας η οποία τώρα απαλλοτριώνει κρατικές θέσεις, διδακτορικά, και τίτλους αλλά και κρατικές και ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις κάθε είδους. Η αρπαγή αυτού του είδους διεξάγεται εκεί αλλά και παντού στον κόσμο με αντικαπιταλιστικά και αντινεοφιλελεύθερα προσχήματα. Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Η κριτική των κρατικοφασιστών στο κέρδος σημαίνει ένα πράγμα: τον ύμνο στη λεία. Λεία εναντίον κέρδους, ληστές εναντίον τραπεζών, εισβολή του ανατολικού κεφάλαιου στην Ευρώπη για την απαλλοτρίωση του δυτικού. Ο ΣΥΝ είναι το ανατολικό κόμμα του μέλλοντος και ταυτόχρονα το τέλος και η γελοιοποίηση της όποιας ανατολικού τύπου κρατικοφασιστικής «αριστεράς».
Και η ανακοίνωση της ΟΑΚΚΕ για τον "πατέρα του ληστή":
Δυο λόγια για τον ΣΥΝ και τον καθεστωτικό ληστή
Δυο λόγια για το γιο του Βούτση, ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ, που τον πιάσανε να ληστεύει.
Τίποτα δεν αποδεικνύει περισσότερο την ηγεμονική θέση του ΣΥΝ στο καθεστώς από την πολιτική προστασία που έχει εξασφαλίσει για το σκάνδαλο αυτό. Τα κανάλια δεν έχουν μέχρι τώρα το δικαίωμα να ανακοινώσουν το όνομα του ληστή, στην αστυνομία έχει απαγορευτεί να δώσει το βίντεο της ληστείας και όλος ο «καλός» πολιτικός κόσμος, ναζήδες και φιλελεύθεροι βγαίνουν να πουν ότι τελείως άλλο πράγμα ο ληστής, άλλο ο πατέρας του, και άλλο ο ΣΥΝ. Αυτό θα είχε κάποια βάση μόνο αν ο ληστής δεν δήλωνε «αντιεξουσιαστής», αν ο ΣΥΝ δεν συγκοινωνούσε με αυτού του είδους τους «αντιεξουσιαστές» σε κάθε σπάσιμο, σε κάθε κάψιμο και σε κάθε αθώωση κουκουλοφόρου και αν τέτοιου είδους «κατανόηση» και «λεπτότητα» τις γευόταν ο κάθε ληστής, ο κάθε Τσιτουρίδης και ο κάθε Κεδίκογλου. Είναι φανερό ότι άλλο πράγμα ο απλός ληστής και άλλο ο καθεστωτικός.
Ότι πρόκειται για καθεστωτικό ληστή αυτό μπορεί κανείς να το διακρίνει και στην ίδια την επίσημη ανακοίνωση του ΣΥΝ. Σε αυτήν καταδικάζεται «κάθε πράξη βίας από όποιον και αν προέρχεται». Η έκφραση «από όποιον και αν προέρχεται» δεν αναφέρεται ποτέ σε βία καθαρά ποινικού τύπου, αλλά σε πολιτική βία γιατί μόνο σε αυτή και όχι στην καθαρά ποινική βία μπαίνει ζήτημα στρατοπέδου προέλευσης. Αυτή είναι άλλωστε η στάνταρ διατύπωση του ΣΥΝ για όλα τα πολιτικά σπασίματα και καψίματα και όλες τις πολιτικές δολοφονίες. Αυτή η διατύπωση θέλει να πει ότι ο ΣΥΝ δεν καταδικάζει μόνο τη «βασική βία», που θεωρεί εκείνη του επίσημου κράτους, αλλά σαν καθωσπρέπει κόμμα καταδικάζει και τη βία κατά του κράτους. Αυτού του είδους η διατύπωση συνοδεύεται πάντα και από την άλλη, ότι η όποια αντικρατική βία είναι μια σεβαστή άποψη στους χώρους της αριστεράς, άποψη με την οποία ο πιο «ώριμος» μαρξιστικά ΣΥΝ διαφωνεί και όταν στριμώχνεται πολύ καταδικάζει.
Είναι σίγουρο ότι στο μέλλον ο ΣΥΝ θα καθοδηγήσει έμμεσα και θα ενισχύσει δικαστικά το κίνημα για τα δημοκρατικά δικαιώματα του κοινωνικού αγωνιστή-ληστή. Όμως σε πρώτη φάση η μεγάλη μάζα μπόρεσε να δει μέσα σε μια στιγμή αμηχανίας του βαθιού καθεστώτος, (εξαιτίας της τόλμης ενός φορτηγατζή που δεν ξέρει από κνίτικες οικονομικο-κοινωνικές αναλύσεις και συνέλαβε το ληστή), τη σχέση ΣΥΝ-ληστή-«αντιεξουσιαστή». Γι αυτήν την πλατιά έκπληκτη μάζα ο Αλαβάνος εφεύρε μια καλή καταπραϋντική φρασούλα για τις πρώτες μέρες, πριν το καθεστώς και η ασφάλεια δουλέψουν καλύτερα το σενάριο της ληστείας, πριν οργανωθεί το «αντικαπιταλιστικό» κίνημα συμπαράστασης και πριν αποφανθούν οι κοινωνιολόγοι του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ για τις τραυματικές επιπτώσεις της αρπακτικής τακτικής του τραπεζικού κεφάλαιου πάνω στις νεολαιίστικες ψυχές: Πρόκειται για τη φρασούλα «πιο δύσκολο είναι να είναι κανείς πατέρας παρά πολιτικός ηγέτης», με την οποία ο ΣΥΝ αφήνει ακάλυπτο τον Βούτση σαν πατέρα, πράγμα που υπονοεί ότι ο γιος ήταν απλά ληστής και όχι επαναστάτης. Αυτά είναι για να κλάψουν οι αφελείς για τον άτυχο πατέρα και να συγκινηθούν με τη γεμάτη ανθρωπιά ηγεσία του ΣΥΝ. Το ζήτημα είναι ότι ο μόνος συνεπής με το βαθύτερο πνεύμα του ΣΥΝ είναι ο γιος Βούτσης. Πήγε τη σοσιαλφασιστική γραμμή του ΣΥΝ και του πατέρα του σαν ΣΥΝ ως το τέλος: απαλλοτρίωσε υπερκέρδη που το τραπεζικό αρπακτικό μονοπώλιο υποτίθεται ότι στέρησε από το λαό. Να γιατί μπόρεσε και ήταν τόσο γενναιόδωρο απέναντι στον ΣΥΝ το φαιοκόκκινο ΛΑΟΣ, αυτός ο διώκτης του δυτικού τραπεζικού κεφάλαιου και ο υποτιθέμενος μέλλων διανεμητής των υπερκερδών του στο λαό. (Λέμε «γιατί μπόρεσε», το «γιατί ήθελε» εξηγείται με το κοινό αφεντικό που υπηρετούν τα δυο κόμματα, το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό).
Η μαρξιστική ένσταση σε αυτήν την πράξη είναι ότι κανείς δεν εξουσιοδότησε το συγκεκριμένο ληστή να απαλλοτριώσει τα τραπεζικά υπερκέρδη, ότι από πουθενά δεν βγαίνει ότι αυτά θα πάνε στην επανάσταση και όχι στις τσέπες του και κυρίως ότι οι μάζες είναι βαθιά αντίθετες σε τέτοιες πρακτικές. Αλλά υπάρχει και κάτι βαθύτερο που χωρίζει την πραξικοπηματική και αναρχική βία από την καθεστωτική. Η εξής: Ότι υπάρχει ένα άλλο πολύ ισχυρότερο, πολύ πιο αρπακτικό και πολύ πιο αιμοβόρο κεφάλαιο από το νεοφιλελεύθερο δυτικόφιλο τραπεζικό που ο ΣΥΝ και οι κάλπικοι καθεστωτικοί «αντιεξουσιαστές» ποτέ δεν θίγουν. Μιλάμε για το ανατολικό νεοναζιστικό μονοπώλιο και τους ολιγάρχες και τους γραφειοκράτες που είναι στην υπηρεσία του. Αυτό το κεφάλαιο επωφελείται από μία τέτοιου είδους επιλεκτική «απαλλοτρίωση» ενός ανταγωνιστικού του κεφάλαιου όπως είναι το τραπεζικό, απαλλοτρίωση που επιπλέον έχει σα συνέπεια να αυξάνονται τα γενικά έξοδα φύλαξης του συγκεκριμένου κεφάλαιου. Είναι σε αντάλλαγμα αυτής της αυτοθυσιακής «παράλειψης», αυτής της γενικότερης πολιτικής ημιπληγίας σε όλα ανεξαίρετα τα ζητήματα εσωτερικά και διεθνή που το ανατολικό καθεστώς εξασφαλίζει στα πιο «άτακτα παιδιά» του ΣΥΝ και στον ίδιο τον ΣΥΝ τη μάξιμουμ πολιτική και ιδεολογική προστασία. Αν πάμε λίγο πιο μακριά θα διαπιστώσουμε ότι ο βαθύς ΣΥΝ, αυτό δηλαδή που είναι κρυμμένο μέσα του, αυτό που είναι η ουσία και το μέλλον αυτού του κόμματος είναι η αρπαγή, δηλαδή η ληστεία. Ήδη ο ΣΥΝ είναι το κατ εξοχήν κόμμα ενός αρπακτικού τμήματος της κρατικής γραφειοκρατίας, της διεφθαρμένης «διανοούμενης» γραφειοκρατίας η οποία τώρα απαλλοτριώνει κρατικές θέσεις, διδακτορικά, και τίτλους αλλά και κρατικές και ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις κάθε είδους. Η αρπαγή αυτού του είδους διεξάγεται εκεί αλλά και παντού στον κόσμο με αντικαπιταλιστικά και αντινεοφιλελεύθερα προσχήματα. Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Η κριτική των κρατικοφασιστών στο κέρδος σημαίνει ένα πράγμα: τον ύμνο στη λεία. Λεία εναντίον κέρδους, ληστές εναντίον τραπεζών, εισβολή του ανατολικού κεφάλαιου στην Ευρώπη για την απαλλοτρίωση του δυτικού. Ο ΣΥΝ είναι το ανατολικό κόμμα του μέλλοντος και ταυτόχρονα το τέλος και η γελοιοποίηση της όποιας ανατολικού τύπου κρατικοφασιστικής «αριστεράς».
Κατηγορία:
Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου