Ρεαλιστές vs Αδιάλλακτων
Αυτή η ιστορία με τους ρεαλιστές να τα ρίχνουν όλα στους "αδιάλλακτους" (σε εμάς ντε) πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή. Στην Ελλάδα συνηθίζεται με το Μακεδονικό και στην Κύπρο με το Κυπριακό προφανώς.
Μας λένε σήμερα για το Μακεδονικό λοιπόν, "ορίστε που μας φέρανε τα συλλαλητήρια και τα εμπάργκο". Λες και δεν υπήρξε ποτέ η τελευταία δωδεκαετία, από το 1995 βρεθήκαμε ξαφνικά στο 2007! Με τα συλλαλητήρια λοιπόν, και το μεγάλο συλλαλητήριο του Φλεβάρη του 1992 στην Θεσσαλονίκη, εκατομμύρια Ελλήνων ανάγκασαν την πολιτική μας ηγεσία να αντισταθεί στην αρπαγή του ονόματος. Το εμπάργκο του 1994-95 κόστισε στα Σκόπια 1.5 δισεκατομμύρια δολάρια και τα ανάγκασε να αλλάξουν την σημαία τους αφαιρώντας τον ήλιο της Βεργίνας, να αφαιρέσουν τις φωτογραφίες της "κατεχόμενης" Θεσσαλονίκης από τα χαρτονομίσματα τους και να αλλάξουν τα άρθρα του Συντάγματος τους με τα οποία έκαναν λόγο για εδαφικές διεκδικήσεις στην Ελλάδα και άλλα γειτονικά κράτη. Αυτά κάναμε εμείς οι "αδιάλλακτοι", αυτά ήταν τα αποτελέσματα της αδιάλλακτης στάσης της Ελλάδας κατά την πρώτη τετραετία του Μακεδονικού ζητήματος. Από το 1996 και μετά ηττηθήκαμε εμείς οι "αδιάλλακτοι" όμως. Λίγο ο θάνατος του Αντρέα Παπανδρέου, λίγο το θάψιμο του θέματος από τα Μέσα Ενημέρωσης, λίγο η είσοδος των ελληνικών επιχειρήσεων στα Σκόπια. Και φτάσαμε στο σήμερα, με την Ελλάδα να είναι ο μεγαλύτερος αιμοδότης του κράτους των Σκοπίων, το ζήτημα του ονόματος να επανεμφανίζεται μόλις σήμερα, μετά από μία δεκαετία στην αφάνεια κατά την οποία αναγνωρίστηκε από δεκάδες χώρες και την υπερδύναμη, με τα Σκόπια ένα βήμα από την ένταξη σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Αυτά τα τραγικά έφερε η ρεαλιστική πολιτική του 1996-2007.
Στο Κυπριακό η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική. Φαντάσου να έρχεται κάποιος να σου χτυπά το κουδούνι και να σου προτείνει να σε σκοτώσει με θανατηφόρα ένεση. Αρνείσαι, έρχεται την επόμενη μέρα, και προτείνει να σε βάλει μπροστά σε εκτελεστικό απόσπασμα. Ούτε αυτή η προοπτική σε ενθουσιάζει οπότε έρχεται και την επόμενη μέρα με ένα μαχαίρι ρωτώντας αν θέλεις να σε ξεκοιλιάσει. Και πάνω που προσπαθείς να σώσεις την ζωή σου και πάλι, σου χτυπάει την πόρτα και ένας "ρεαλιστής", εξηγώντας σου ότι άμα είχες δεχτεί την θανατηφόρα ένεση από την αρχή θα είχες γλυτώσει το ξεκοίλιασμα, το οποίο καλά θα κάνεις να δεχτείς τώρα, επειδή αύριο μπορεί να έρθει πάλι ο τύπος και να θέλει να σε θάψει ζωντανό. Και άντε τώρα να προσπαθείς να εξηγήσεις και στον ρεαλιστή και στον δολοφόνο ότι το θέμα δεν είναι πως θα πεθάνεις αλλά ότι δεν γουστάρεις να πεθάνεις.
Αυτό είναι όλο το Κυπριακό ουσιαστικά. Οι καταστροφικές λύσεις που κάθε φορά γίνονται χειρότερες και οι ρεαλιστές που μας λένε "αρνηθήκατε το προηγούμενο σχέδιο λύσης και τώρα ήρθε ένα που είναι χειρότερο, αν το αρνηθείτε και αυτό το επόμενο θα είναι ακόμα πιο άσχημο". Και εμείς οι "αδιάλλακτοι", που πεισματικά αρνούμαστε κάθε σχέδιο που σκοτώνει τον κυπριακό Ελληνισμό συνεχίζοντας να ελπίζουμε σε αλλαγή πλεύσης. Επειδή εμείς οι "αδιάλλακτοι" δεν καθορίζουμε την Κυπριακή πολιτική και δεν δημιουργούμε τα σχέδια λύσης που είναι ουσιαστικά σχέδια διάλυσης, απλώς τα απορρίπτουμε. Εμείς οι "αδιάλλακτοι" από τα τέλη της δεκαετίας του 70 και την απόφαση του Μακαρίου να δεχθεί λύση ομοσπονδίας βρεθήκαμε στις επάλξεις, εξηγώντας τι πραγματικά σημαίνει ομοσπονδία. Και δικαιωθήκαμε με το σχέδιο Ανάν, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, όταν ότι ακριβώς προειδοποιούσαμε ακατάπαυστα για τόσα χρόνια τελικά ήρθε. Άμα εμείς οι "αδιάλλακτοι" ορίζαμε την πολιτική γραμμή των τελευταίων 30 χρόνων το Κυπριακό θα είχε λυθεί το 2003-04, όταν οι Τουρκοκύπριοι με μεγαλειώδεις συλλαλητήρια επιζητούσαν την λύση ώστε να μπουν μαζί μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκείνη την περίοδο και να τους ζητούσαμε να πέσουν στα τέσσερα και να γαυγίζουν για να τους δεχθούμε θα το κάνανε. Αλλά αντί αυτού ζητούσαν ότι τους έλεγαν από το 1977 οι ρεαλιστές ηγέτες μας ότι θέλουμε, μία λύση στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Και αυτό δεν ήμασταν, ούτε θα ήμαστε ποτέ, πρόθυμοι να το δεχθούμε.
Μας λένε σήμερα για το Μακεδονικό λοιπόν, "ορίστε που μας φέρανε τα συλλαλητήρια και τα εμπάργκο". Λες και δεν υπήρξε ποτέ η τελευταία δωδεκαετία, από το 1995 βρεθήκαμε ξαφνικά στο 2007! Με τα συλλαλητήρια λοιπόν, και το μεγάλο συλλαλητήριο του Φλεβάρη του 1992 στην Θεσσαλονίκη, εκατομμύρια Ελλήνων ανάγκασαν την πολιτική μας ηγεσία να αντισταθεί στην αρπαγή του ονόματος. Το εμπάργκο του 1994-95 κόστισε στα Σκόπια 1.5 δισεκατομμύρια δολάρια και τα ανάγκασε να αλλάξουν την σημαία τους αφαιρώντας τον ήλιο της Βεργίνας, να αφαιρέσουν τις φωτογραφίες της "κατεχόμενης" Θεσσαλονίκης από τα χαρτονομίσματα τους και να αλλάξουν τα άρθρα του Συντάγματος τους με τα οποία έκαναν λόγο για εδαφικές διεκδικήσεις στην Ελλάδα και άλλα γειτονικά κράτη. Αυτά κάναμε εμείς οι "αδιάλλακτοι", αυτά ήταν τα αποτελέσματα της αδιάλλακτης στάσης της Ελλάδας κατά την πρώτη τετραετία του Μακεδονικού ζητήματος. Από το 1996 και μετά ηττηθήκαμε εμείς οι "αδιάλλακτοι" όμως. Λίγο ο θάνατος του Αντρέα Παπανδρέου, λίγο το θάψιμο του θέματος από τα Μέσα Ενημέρωσης, λίγο η είσοδος των ελληνικών επιχειρήσεων στα Σκόπια. Και φτάσαμε στο σήμερα, με την Ελλάδα να είναι ο μεγαλύτερος αιμοδότης του κράτους των Σκοπίων, το ζήτημα του ονόματος να επανεμφανίζεται μόλις σήμερα, μετά από μία δεκαετία στην αφάνεια κατά την οποία αναγνωρίστηκε από δεκάδες χώρες και την υπερδύναμη, με τα Σκόπια ένα βήμα από την ένταξη σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Αυτά τα τραγικά έφερε η ρεαλιστική πολιτική του 1996-2007.
Στο Κυπριακό η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική. Φαντάσου να έρχεται κάποιος να σου χτυπά το κουδούνι και να σου προτείνει να σε σκοτώσει με θανατηφόρα ένεση. Αρνείσαι, έρχεται την επόμενη μέρα, και προτείνει να σε βάλει μπροστά σε εκτελεστικό απόσπασμα. Ούτε αυτή η προοπτική σε ενθουσιάζει οπότε έρχεται και την επόμενη μέρα με ένα μαχαίρι ρωτώντας αν θέλεις να σε ξεκοιλιάσει. Και πάνω που προσπαθείς να σώσεις την ζωή σου και πάλι, σου χτυπάει την πόρτα και ένας "ρεαλιστής", εξηγώντας σου ότι άμα είχες δεχτεί την θανατηφόρα ένεση από την αρχή θα είχες γλυτώσει το ξεκοίλιασμα, το οποίο καλά θα κάνεις να δεχτείς τώρα, επειδή αύριο μπορεί να έρθει πάλι ο τύπος και να θέλει να σε θάψει ζωντανό. Και άντε τώρα να προσπαθείς να εξηγήσεις και στον ρεαλιστή και στον δολοφόνο ότι το θέμα δεν είναι πως θα πεθάνεις αλλά ότι δεν γουστάρεις να πεθάνεις.
Αυτό είναι όλο το Κυπριακό ουσιαστικά. Οι καταστροφικές λύσεις που κάθε φορά γίνονται χειρότερες και οι ρεαλιστές που μας λένε "αρνηθήκατε το προηγούμενο σχέδιο λύσης και τώρα ήρθε ένα που είναι χειρότερο, αν το αρνηθείτε και αυτό το επόμενο θα είναι ακόμα πιο άσχημο". Και εμείς οι "αδιάλλακτοι", που πεισματικά αρνούμαστε κάθε σχέδιο που σκοτώνει τον κυπριακό Ελληνισμό συνεχίζοντας να ελπίζουμε σε αλλαγή πλεύσης. Επειδή εμείς οι "αδιάλλακτοι" δεν καθορίζουμε την Κυπριακή πολιτική και δεν δημιουργούμε τα σχέδια λύσης που είναι ουσιαστικά σχέδια διάλυσης, απλώς τα απορρίπτουμε. Εμείς οι "αδιάλλακτοι" από τα τέλη της δεκαετίας του 70 και την απόφαση του Μακαρίου να δεχθεί λύση ομοσπονδίας βρεθήκαμε στις επάλξεις, εξηγώντας τι πραγματικά σημαίνει ομοσπονδία. Και δικαιωθήκαμε με το σχέδιο Ανάν, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, όταν ότι ακριβώς προειδοποιούσαμε ακατάπαυστα για τόσα χρόνια τελικά ήρθε. Άμα εμείς οι "αδιάλλακτοι" ορίζαμε την πολιτική γραμμή των τελευταίων 30 χρόνων το Κυπριακό θα είχε λυθεί το 2003-04, όταν οι Τουρκοκύπριοι με μεγαλειώδεις συλλαλητήρια επιζητούσαν την λύση ώστε να μπουν μαζί μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκείνη την περίοδο και να τους ζητούσαμε να πέσουν στα τέσσερα και να γαυγίζουν για να τους δεχθούμε θα το κάνανε. Αλλά αντί αυτού ζητούσαν ότι τους έλεγαν από το 1977 οι ρεαλιστές ηγέτες μας ότι θέλουμε, μία λύση στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Και αυτό δεν ήμασταν, ούτε θα ήμαστε ποτέ, πρόθυμοι να το δεχθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου