Ελλάς, Ελλάς, σκέπασε κι εμάς...

Αν σήμερα κάποιοι φωνάξουν συνθήματα του τύπου «Ελλάς – Κύπρος – Ένωση» και «Ελλάς, Ελλάς, σκέπασε κι εμάς», πρόδηλα βρίσκονται πιο κοντά στον πολιτικό χώρο που εκφράζει αυτή τη στιγμή ο απερχόμενος Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, παρά ο παραδοσιακά ελληνοκάπηλος χώρος του Δημοκρατικού Συναγερμού...
Αν πάλιν αναζητηθεί ο πιο αδιάλλακτος στα θέματα των ανοικτών πληγών της περιόδου 1955 – 59, αυτός πλέον δεν βρίσκεται στον παραδοσιακό χώρο του ΔΗΣΥ και των Συνδέσμων Αγωνιστών, αλλά τον ενσαρκώνει ο ίδιος ο απερχόμενος Πρόεδρος...

Ακόμα μία επίθεση εναντίον του πρόεδρου Παπαδόπουλου (συνοδευόμενη από μία επίθεση φιλίας προς τον ΔΗΣΥ) από τις μισθωμένες πένες του εκφραστικού οργάνου του ΑΚΕΛ. Μία επίθεση όμως που αυτή την φορά συνοδεύεται από αλήθειες. Ναι, όσοι από εμάς δεν έχουμε ξεπουλήσει τα ιδανικά μας στον βωμό της δήθεν επανένωσης (και στην πραγματικότητα οριστικής διχοτόμησης) βρισκόμαστε πιο κοντά στον Τάσσο Παπαδόπουλο. Βρισκόμαστε πιο κοντά του όχι επειδή το θέλουμε ούτε επειδή συμφωνούμε με το σύνολο της πολιτικής του, αλλά επειδή οι συνθήκες μας ανάγκασαν. Ο άμεσος κίνδυνος ενός νέου σχεδίου Ανάν, το οποίο οι μεν αποδέχθηκαν και οι δε "τσιμέντωσαν", μας έφερε πιο κοντά στον πρόεδρο Παπαδόπουλο. Ένα νέο σχέδιο το οποίο ουσιαστικά θα παγιώνει την διχοτόμηση με μία ομοσπονδία κρατιδίων φυλετικού χαρακτήρα αλά απαρτχάιντ, θα δίνει υπερπρονόμια στους Τουρκοκυπρίους και θα βάζει ταφόπλακα στα όνειρα μας για απελευθέρωση και αυτοδιάθεση.

Μακάρι να ήταν αλήθεια και οι κατηγορίες κατά του προέδρου ως αδιάλλακτου σχετικά με τις υποθέσεις εκτελέσεων συνεργατών των Βρετανών από την ΕΟΚΑ, για τις οποίες αντιδρά το ΑΚΕΛ επειδή κάποιοι ετύγχαναν και μέλη του αντί να σκύβει το κεφάλι από ντροπή. Δυστυχώς δεν είναι αλήθεια, ο Τάσσος Παπαδόπουλος συνεργάστηκε με το ΑΚΕΛ για την εξιχνίαση των υποθέσεων που το κόμμα ονομάζει δολοφονίες. Αρνητικό αλλά δεν θα δούμε το δέντρο για να χάσουμε το δάσος, και το δάσος είναι η σημερινή κατάσταση που διέρχεται το Κυπριακό και ο κίνδυνος επιβολής μίας αντιδημοκρατικής λύσης που θα αποδέχεται τα τετελεσμένα της εισβολής.

Σε ένα πράγμα είχε μεγάλο λάθος ο μισθωμένος προπαγανδιστής της Χαραυγής, στο κλείσιμο του άρθρου του. Ίσως η Ελλάδα να μην μπορεί να μας σκεπάσει σήμερα, αλλά εμείς παραμένουμε εδώ. Δεν λιγοστέψαμε μόνο επειδή μας νίκησε η κοινωνία της καλοπέρασης, της αποϊδεολογικοποίησης και της κατανάλωσης. Λιγοστέψαμε επειδή εμείς το επιλέξαμε. Επειδή κατανοήσαμε ότι τα όνειρα μας για Αυτοδιάθεση πιθανόν να δημιουργήσουν δυσκολίες για την λύση του Κυπριακού όσο η μισή Κύπρος παραμένει σκλαβωμένη. Αναγνωρίσαμε ότι σε αυτό το καθεστώς της ημικατεχόμενης πατρίδας ο μακροπρόθεσμος στόχος μας για αυτοδιάθεση, άμα παρουσιάζεται χωρίς την προηγούμενη αναγκαία απελευθέρωση μπορεί να οδηγήσει εκεί που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η πολιτική του ΑΚΕΛ, στην διχοτόμηση. Θεωρήσαμε ότι η διχοτόμηση, με τον μανδύα της ομοσπονδίας ή με οποιονδήποτε άλλο, δεν χρειάζεται άλλους κήρυκες, έχει αρκετούς στα καθεστωτικά κόμματα. Και επιλέξαμε να μείνουμε λίγοι, χωρίς πολιτική εκπροσώπηση πέραν των φοιτητικών οργανώσεων του χώρου. Λίγοι αλλά αρκετοί για να κρατήσουμε την φλόγα αναμμένη. Και όταν έρθει η ώρα της λευτεριάς, η ώρα που το εθνικό συμφέρον θα μας επιτρέπει και θα μας επιβάλλει να προωθήσουμε τον σημερινό μακροπρόθεσμο στόχο μας, η φλόγα θα γίνει φωτιά, μία φωτιά που θα κάψει την μίζερη μειοψηφία του παρελθόντος και του μέλλοντος, όπως και τότε. Θα ξαναγυρίσουμε...