Το Προσκλητήριο της Αξιοπρέπειάς μας

Του Χρίστου Σενέκη

Το επικείμενο συνέδριο του ΔΗΚΟ αποτελεί την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία του κόμματος. Ήρθε επιτέλους η ώρα για τα μέλη του ΔΗΚΟ, τα οποία αποτελούν τη λαϊκή και κυρίαρχη βάση του κόμματος, να εκφραστούν ελεύθερα και κυρίως να δεσμεύσουν τη νέα ηγεσία. Τη δύσκολη ετούτη ώρα, που το κόμμα παρέμεινε ορφανό από τους ιστορικούς του ηγέτες, καλείται ο λαός, εν τη σοφία του, να δείξει το δρόμο. Το δρόμο του Εθνικού συμφέροντος. Το δρόμο της αξιοπρέπειάς μας... Από το προσκλητήριο αυτό δεν πρέπει να λείψει κανείς!

Όμως, οι όποιες αποφάσεις των δικοϊκών μελών πρέπει να παρθούν έχοντας τα ώτα τους κλειστά στις προκλητικότατες παρεμβάσεις του ΑΚΕΛ στα εσωκομματικά του ΔΗΚΟ. Αποτελεί ύψιστη ύβρη για την Ιστορία του ΔΗΚΟ, η προσπάθεια του ακελικού οδοστρωτήρα να παρουσιάσει υποψηφίους για την ηγετική πυραμίδα του κόμματος, ως «αγκάθια» για την περαιτέρω συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ. Ο πρόσφατος αποκλεισμός του αναπληρωτή πρόεδρου του ΔΗΚΟ, κ. Γ. Κολοκασίδη, από τον Προέδρο Χριστόφια κατά την ενημέρωση του ΔΗΚΟ για το Κυπριακό, αλλά και οι εμπρηστικές δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου εναντίον του κ. Γ. Κολοκασίδη, δημιουργούν σοβαρό προηγούμενο για τις σχέσεις των δύο κομμάτων. Και τούτο γιατί, προσφάτως, εκλογική αναμέτρηση έλαβε χώρα και στο ΑΚΕΛ. Η ηγεσία όμως του ΔΗΚΟ, ενώ είχε κάθε λόγο να ταχθεί υπέρ του υποψηφίου που συμπορεύτηκε με το συντριπτικό ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού το 2004, σεβάστηκε τα του οίκου του κόμματος της Αριστεράς και προτίμησε τη σιωπή. Απαιτούμε, τουλάχιστον, ανάλογη αντιμετώπιση, έστω από τώρα μέχρι το πέρας των εργασιών του συνεδρίου.

Το συνέδριο αυτό οφείλει να δώσει προοπτική. Να αναγεννήσει την ελπίδα. Να επαναβεβαιώσει τις κόκκινες γραμμές μας, που δυστυχώς αγνοήθηκαν από τον Πρόεδρο Χριστόφια με την αποδοχή λύσης συνεταιρισμού δύο κρατιδίων με εγγυημένες πλειοψηφίες, με την παραμονή 50.000 εποίκων και με την αντιδημοκρατική πρόνοια περί εναλλασσόμενης Προεδρίας. Να φράξει τον Εθνικό διχασμό που προκαλεί και ενισχύει, καθημερινώς, ο επικίνδυνος, πλέον, υπουργός της Παιδείας. Και κάτι τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό, να φέρει πιο κοντά τις όμορες δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου. Γιατί το ΔΗΚΟ δεν είναι ταγμένο για τίποτα λιγότερο...