Ο ηρωικός αγώνας της ΕΟΚΑ σμιλεύει τα πρότυπα του ηρωισμού, της τιμής και της αξιοπρέπειας
του Κώστα Καρδαρά
Η 1η Απριλίου, είναι μία ξεχωριστή ημέρα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Την 1η Απριλίου 1955, ξεκίνησε στην Κύπρο ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ με ξεκάθαρα καθορισμένο σκοπό: την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού και την ΕΝΩΣΗ με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Πανάρχαια Ελληνικό νησί η Κύπρος, κατοικημένη από τα νεολιθικά ακόμη χρόνια από Θεσσαλούς και Μακεδόνες αρχικά και από Αχαιούς στη συνέχεια (στην ταραγμένη περίοδο που ακολούθησε τα Τρωικά) ακολούθησε τη μοίρα του ακρίτα αφού απέχει περισσότερα από 800 χιλιόμετρα από την Αθήνα αλλά μόνο 68 από τις τουρκικές ακτές και 120 από τις Συριακές. Γνώρισε πολλούς κατακτητές πού όλοι τους είχαν ένα κοινό παρονομαστή: την επίμονη προσπάθεια βίαιου αφελληνισμού των Κυπρίων, μέσω της καταπιέσεως της γλώσσης και της θρησκείας, προσπάθειες πού βέβαια συνάντησαν σθεναρή αντίσταση και έπεσαν στο κενό. Εκεί άλλωστε σύμφωνα με πολλούς ερευνητές, θα πρέπει να αναζητηθούν οι ρίζες της βαθιάς θρησκευτικότητος των Κυπρίων.
Η Κύπρος ακολούθησε την ιστορία του Ελληνισμού και συμμετείχε σε όλους τους αγώνες του Έθνους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μεγάλος Κύπριος ποιητής Βάσος Μιχαηλίδης συμμετείχε μεταξύ άλλων σαν εθελοντής στην Θεσσαλική Επανάσταση του 1878, πολέμησε μάλιστα και στην μάχη της Μακρινίτσας.
Το 1878 τελειώνει η μακρά και οδυνηρή περίοδος της Τουρκικής κατοχής με την πώληση (ή ενοικίαση) της Κύπρου από την Οθωμανική αυτοκρατορία στην Αγγλία. Το 1914 η Αγγλία προσαρτά πλήρως την Κύπρο, ενώ το 1923 στη συνθήκη της Λωζάνης, η Τουρκία παραιτείται παντός δικαιώματος στην Κύπρο.
Η Αγγλοκρατία υπήρξε μία περίοδος στυγνής τυραννίας, με μεγάλες περιόδους καταστολής των βασικοτέρων δικαιωμάτων του Κυπριακού λαού. Με την λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τον οποίο οι Κύπριοι (πιστεύοντας τις Αγγλικές υποσχέσεις για αυτοδιάθεση μετά τη νικηφόρα λήξη του) κατατάχθηκαν και πολέμησαν μαζικά (35.000) στον Αγγλικό στρατό και την μη εκπλήρωση των Αγγλικών υποσχέσεων, με πρωτοστάτη την Εκκλησία, φούντωσε η διάθεση για αποτίναξη του ζυγού. Τον Ιανουάριο του 1950, διενεργείται από την Εκκλησία (αφού οι Αγγλικές αρχές αρνούνται την πραγματοποίησή του υπό τον έλεγχό τους) ενυπόγραφο δημοψήφισμα κατά το οποίο παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες των Άγγλων, 96% του Κυπριακού λαού τάσσεται υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα (μεταξύ αυτών και πολλοί Τουρκοκύπριοι).
Η τότε ελληνική κυβέρνηση παραμένει απαθής θεατής στην κοσμογονία που συντελείται στην Κύπρο (θεωρώντας την ... εσωτερικό θέμα της Αγγλίας). Είναι χαρακτηριστικό πως ο τότε πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας δεν δέχτηκε να συναντήσει την αντιπροσωπεία της Κυπριακής Εθναρχίας που έφερε τους 18 τόμους των υπογραφών του δημοψηφίσματος οι οποίοι τελικά έγιναν δεκτοί ... από την βιβλιοθήκη της Βουλής. Την ίδια αρνητική διάθεση να συμπαραταχθούν με τον αγώνα της Κύπρου έδειξαν και οι Γεώργιος Παπανδρέου και Σοφοκλής Βενιζέλος.
Ο άνθρωπος που το 1954 έφερε τελικά το Κυπριακό στον ΟΗΕ, ο Αλέξανδρος Παπάγος, λίγο μετά από αυτό αρρώστησε από άγνωστη ασθένεια και πέθανε, ενώ αντί των «φυσικών» του διαδόχων ορίσθηκε από το Παλάτι πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (είναι γνωστό το μνημόνιο που είχε υπογράψει ένα μήνα πριν, για «συμβιβαστική επίλυση» του Κυπριακού). Η Κύπρος παραμένει μόνη και αβοήθητη.
Αλλά είχε έλθει η ώρα του αγώνα. Ήδη από τον Μάρτιο του 1952 είχε υπογραφεί στην Αθήνα από διακεκριμένους Κύπριους και Ελλαδίτες, μυστικός όρκος για συγκρότηση οργανώσεως για την απελευθέρωση της Κύπρου. Μεταξύ αυτών ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και ο γνωστός για την αντιστασιακή του δράση στην κατοχή Συνταγματάρχης ε.α. Γεώργιος Γρίβας. Με την σύμφωνη γνώμη του Μακαρίου και βασικό χρηματοδότη την Κυπριακή Εκκλησία, ο Γρίβας αποβιβάζεται στο νησί το Νοέμβριο του 1954 και αρχίζει το δύσκολο έργο της οργανώσεως του αγώνα. Με το σημαδιακό ψευδώνυμο Διγενής και με στρατολόγηση νέων κυρίως από τις τάξεις των χριστιανικών οργανώσεων και την εκπαίδευσή τους στον αντάρτικο αγώνα, ιδρύει την ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών).
Αποφασίζεται η 1η Απριλίου 1955 να είναι η ημέρα ενάρξεως της ενόπλου εξεγέρσεως. Παρά το βραχύ χρονικό διάστημα, την 1η Απριλίου η Κύπρος συγκλονίζεται από τις επιθέσεις που ξεκίνησαν τον ηρωικότερο αγώνα του σύγχρονου Ελληνισμού. Ανατίναξη του ραδιοφωνικού σταθμού, επιθέσεις σε στρατιωτικές βάσεις και αστυνομικούς σταθμούς, στο Δικαστικό μέγαρο, στο Αρχηγείο της Αστυνομίας και σε δεκάδες άλλους στόχους παρέλυσαν τον κατακτητή και του έδωσαν μια πρώτη γεύση του τι έμελλε να ακολουθήσει.
Τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν η Κύπρος απ’ άκρη σ’ άκρη εφλέγετο. Οι αντάρτες στα βουνά και στις πόλεις λίγοι σχετικά σε αριθμό συνεπικουρούμενοι όμως από το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού (αναρίθμητα κυπριακά σπίτια έχουν μυστικά υπόγεια καταφύγια για την απόκρυψη ανταρτών και οπλισμού) μετατρέπουν το αντάρτικο σε μία παλλαϊκή εξέγερση που χαρακτηρίσθηκε διεθνώς σαν υπόδειγμα επιτυχημένου αντάρτικου και το πιο επιτυχημένο όλων των εποχών μαζί με αυτό του Φιντέλ Κάστρο στη Κούβα.
Ο κατακτητής αντέδρασε βίαια και σκληρά: συλλήψεις και βασανιστήρια (δεκάδες οι νεκροί από αυτά) εκτελέσεις με απαγχονισμό με δίκες - παρωδία και με ταφή των νεκρών ηρώων στο προαύλιο της φυλακής για να μην γίνονται οι τάφοι τους τόπος προσκυνήματος (αυτά είναι τα περίφημα φυλακισμένα μνήματα), απαράμιλλες ηρωικές στιγμές όπως το ολοκαύτωμα του Γρηγόρη Αυξεντίου, το ολοκαύτωμα του Κυριάκου Μάτση, το ολοκαύτωμα των τεσσάρων ηρώων του αχυρώνα του Λιοπετριού, που χαρακτηρίσθηκε σαν το νέο Χάνι της Γραβιάς και τόσα άλλα, οδήγησαν στην τελική ήττα της κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας από ένα μικρό σε αριθμό, αλλά τεράστιο σε ψυχή λαό και μία χούφτα ένοπλους αγωνιστές.
Το 1959 η Μεγάλη Βρετανία αναγκάζεται να οδηγηθεί στις συνομιλίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου που οδήγησαν στην ανεξαρτησία της Κύπρου. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ όμως δεν δικαιώθηκε ποτέ πλήρως και προδόθηκε:
1) Από το Ελλαδικό και Κυπριακό κατεστημένο (Μακάριος, Καραμανλής, Αβέρω
φ) που ενώ η εντολή του Κυπριακού Λαού, αλλά και η εκπεφρασμένη θέληση του Ελλαδικού ήταν για ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα, εκείνοι το 1959 στη Ζυρίχη, συμφώνησαν και υπέγραψαν μία ετοιμόρροπη ανεξαρτησία με δυσανάλογη συμμετοχή των απόντων και εχθρικών προς τον αγώνα Τουρκοκυπρίων και διατήρηση των Βρετανικών βάσεων, ενώ ξαναέβαλαν στο παιχνίδι και την Τουρκία (με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα) η οποία είχε παραιτηθεί πλήρως των δικαιωμάτων της από το 1923.
2) Από το ΚΚΕ, που με τον ραδιοσταθμό του κατήγγειλε τον αγώνα σαν «τυχοδιωκτισμό με βαρελότα», ενώ συγχρόνως πρόδιδε ανοικτά την ταυτότητα του Διγενή, δίνοντας έτσι τεράστιο πλεονέκτημα στους Άγγλους. Ίδια στάση κράτησε και η ΕΔΑ.
3) Από το ΑΚΕΛ, που κατήγγειλε τον αγώνα της ΕΟΚΑ βάζοντάς του εμπόδια με κάθε τρόπο, ενώ προπαγάνδιζε έναν αγώνα «παλλαϊκό και ειρηνικό», με αποτέλεσμα να το επαινέσει ακόμα και το ίδιο το BBC. Άλλωστε το ίδιο το ΑΚΕΛ ανεγνώρισε το «λάθος» του, κατόπιν όμως εορτής.
4) Με εξαίρεση τον Γεώργιο Παπανδρέου το Ελλαδικό και Κυπριακό κατεστημένο συνεπικουρούντων και των κομμουνιστών αντιτάχθηκε στο σχέδιο Άτσεσον το 1964 που ήταν και η τελευταία καλή ευκαιρία για την πολυπόθητη ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα.
Συμπερασματικά λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ο ηρωικός αγώνας του Κυπριακού Λαού που συνέθεσε το απαράμιλλο έπος του 1955-1959, δεν δικαιώθηκε ποτέ, ενώ προδόθηκε από τους ίδιους τους ταγμένους σαν θεματοφύλακές του. Θύμα των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και των εγωιστικών επιδιώξεων, η Κύπρος στενάζει σήμερα, διχασμένη κάτω από το πέλμα βάρβαρου κατακτητή (χάρις στην προδοσία του 1974) ευρισκόμενη ακόμη στο στόχαστρο των ισχυρών του κόσμου που συνεχώς μεθοδεύουν τον αφελληνισμό της.
Η 1η Απριλίου, θα πρέπει να είναι για μας μια ημέρα περισυλλογής και ταπεινής αποτίσεως φόρου τιμής στον ηρωικό κυπριακό λαό, που κρατάει ουσιαστικά αβοήθητος, ψηλά το λάβαρο του Ελληνισμού του, μη παραλείποντας να βοηθήσει και το ελλαδικό κέντρο όποτε αυτό χρειαστεί. Να προσηλώσουμε τη σκέψη μας στους ηρωικούς νεκρούς του απελευθερωτικού αγώνος, να νοιώσουμε τη βαριά κληρονομιά των φυλακισμένων μνημάτων και το μεγαλείο της θυσίας εκείνων και ίσως έτσι να βρούμε και 'μείς όπως και ‘κείνοι «τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά».
Η 1η Απριλίου, είναι μία ξεχωριστή ημέρα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Την 1η Απριλίου 1955, ξεκίνησε στην Κύπρο ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ με ξεκάθαρα καθορισμένο σκοπό: την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού και την ΕΝΩΣΗ με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Πανάρχαια Ελληνικό νησί η Κύπρος, κατοικημένη από τα νεολιθικά ακόμη χρόνια από Θεσσαλούς και Μακεδόνες αρχικά και από Αχαιούς στη συνέχεια (στην ταραγμένη περίοδο που ακολούθησε τα Τρωικά) ακολούθησε τη μοίρα του ακρίτα αφού απέχει περισσότερα από 800 χιλιόμετρα από την Αθήνα αλλά μόνο 68 από τις τουρκικές ακτές και 120 από τις Συριακές. Γνώρισε πολλούς κατακτητές πού όλοι τους είχαν ένα κοινό παρονομαστή: την επίμονη προσπάθεια βίαιου αφελληνισμού των Κυπρίων, μέσω της καταπιέσεως της γλώσσης και της θρησκείας, προσπάθειες πού βέβαια συνάντησαν σθεναρή αντίσταση και έπεσαν στο κενό. Εκεί άλλωστε σύμφωνα με πολλούς ερευνητές, θα πρέπει να αναζητηθούν οι ρίζες της βαθιάς θρησκευτικότητος των Κυπρίων.
Η Κύπρος ακολούθησε την ιστορία του Ελληνισμού και συμμετείχε σε όλους τους αγώνες του Έθνους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μεγάλος Κύπριος ποιητής Βάσος Μιχαηλίδης συμμετείχε μεταξύ άλλων σαν εθελοντής στην Θεσσαλική Επανάσταση του 1878, πολέμησε μάλιστα και στην μάχη της Μακρινίτσας.
Το 1878 τελειώνει η μακρά και οδυνηρή περίοδος της Τουρκικής κατοχής με την πώληση (ή ενοικίαση) της Κύπρου από την Οθωμανική αυτοκρατορία στην Αγγλία. Το 1914 η Αγγλία προσαρτά πλήρως την Κύπρο, ενώ το 1923 στη συνθήκη της Λωζάνης, η Τουρκία παραιτείται παντός δικαιώματος στην Κύπρο.
Η Αγγλοκρατία υπήρξε μία περίοδος στυγνής τυραννίας, με μεγάλες περιόδους καταστολής των βασικοτέρων δικαιωμάτων του Κυπριακού λαού. Με την λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τον οποίο οι Κύπριοι (πιστεύοντας τις Αγγλικές υποσχέσεις για αυτοδιάθεση μετά τη νικηφόρα λήξη του) κατατάχθηκαν και πολέμησαν μαζικά (35.000) στον Αγγλικό στρατό και την μη εκπλήρωση των Αγγλικών υποσχέσεων, με πρωτοστάτη την Εκκλησία, φούντωσε η διάθεση για αποτίναξη του ζυγού. Τον Ιανουάριο του 1950, διενεργείται από την Εκκλησία (αφού οι Αγγλικές αρχές αρνούνται την πραγματοποίησή του υπό τον έλεγχό τους) ενυπόγραφο δημοψήφισμα κατά το οποίο παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες των Άγγλων, 96% του Κυπριακού λαού τάσσεται υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα (μεταξύ αυτών και πολλοί Τουρκοκύπριοι).
Η τότε ελληνική κυβέρνηση παραμένει απαθής θεατής στην κοσμογονία που συντελείται στην Κύπρο (θεωρώντας την ... εσωτερικό θέμα της Αγγλίας). Είναι χαρακτηριστικό πως ο τότε πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας δεν δέχτηκε να συναντήσει την αντιπροσωπεία της Κυπριακής Εθναρχίας που έφερε τους 18 τόμους των υπογραφών του δημοψηφίσματος οι οποίοι τελικά έγιναν δεκτοί ... από την βιβλιοθήκη της Βουλής. Την ίδια αρνητική διάθεση να συμπαραταχθούν με τον αγώνα της Κύπρου έδειξαν και οι Γεώργιος Παπανδρέου και Σοφοκλής Βενιζέλος.
Ο άνθρωπος που το 1954 έφερε τελικά το Κυπριακό στον ΟΗΕ, ο Αλέξανδρος Παπάγος, λίγο μετά από αυτό αρρώστησε από άγνωστη ασθένεια και πέθανε, ενώ αντί των «φυσικών» του διαδόχων ορίσθηκε από το Παλάτι πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (είναι γνωστό το μνημόνιο που είχε υπογράψει ένα μήνα πριν, για «συμβιβαστική επίλυση» του Κυπριακού). Η Κύπρος παραμένει μόνη και αβοήθητη.
Αλλά είχε έλθει η ώρα του αγώνα. Ήδη από τον Μάρτιο του 1952 είχε υπογραφεί στην Αθήνα από διακεκριμένους Κύπριους και Ελλαδίτες, μυστικός όρκος για συγκρότηση οργανώσεως για την απελευθέρωση της Κύπρου. Μεταξύ αυτών ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και ο γνωστός για την αντιστασιακή του δράση στην κατοχή Συνταγματάρχης ε.α. Γεώργιος Γρίβας. Με την σύμφωνη γνώμη του Μακαρίου και βασικό χρηματοδότη την Κυπριακή Εκκλησία, ο Γρίβας αποβιβάζεται στο νησί το Νοέμβριο του 1954 και αρχίζει το δύσκολο έργο της οργανώσεως του αγώνα. Με το σημαδιακό ψευδώνυμο Διγενής και με στρατολόγηση νέων κυρίως από τις τάξεις των χριστιανικών οργανώσεων και την εκπαίδευσή τους στον αντάρτικο αγώνα, ιδρύει την ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών).
Αποφασίζεται η 1η Απριλίου 1955 να είναι η ημέρα ενάρξεως της ενόπλου εξεγέρσεως. Παρά το βραχύ χρονικό διάστημα, την 1η Απριλίου η Κύπρος συγκλονίζεται από τις επιθέσεις που ξεκίνησαν τον ηρωικότερο αγώνα του σύγχρονου Ελληνισμού. Ανατίναξη του ραδιοφωνικού σταθμού, επιθέσεις σε στρατιωτικές βάσεις και αστυνομικούς σταθμούς, στο Δικαστικό μέγαρο, στο Αρχηγείο της Αστυνομίας και σε δεκάδες άλλους στόχους παρέλυσαν τον κατακτητή και του έδωσαν μια πρώτη γεύση του τι έμελλε να ακολουθήσει.
Τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν η Κύπρος απ’ άκρη σ’ άκρη εφλέγετο. Οι αντάρτες στα βουνά και στις πόλεις λίγοι σχετικά σε αριθμό συνεπικουρούμενοι όμως από το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού (αναρίθμητα κυπριακά σπίτια έχουν μυστικά υπόγεια καταφύγια για την απόκρυψη ανταρτών και οπλισμού) μετατρέπουν το αντάρτικο σε μία παλλαϊκή εξέγερση που χαρακτηρίσθηκε διεθνώς σαν υπόδειγμα επιτυχημένου αντάρτικου και το πιο επιτυχημένο όλων των εποχών μαζί με αυτό του Φιντέλ Κάστρο στη Κούβα.
Ο κατακτητής αντέδρασε βίαια και σκληρά: συλλήψεις και βασανιστήρια (δεκάδες οι νεκροί από αυτά) εκτελέσεις με απαγχονισμό με δίκες - παρωδία και με ταφή των νεκρών ηρώων στο προαύλιο της φυλακής για να μην γίνονται οι τάφοι τους τόπος προσκυνήματος (αυτά είναι τα περίφημα φυλακισμένα μνήματα), απαράμιλλες ηρωικές στιγμές όπως το ολοκαύτωμα του Γρηγόρη Αυξεντίου, το ολοκαύτωμα του Κυριάκου Μάτση, το ολοκαύτωμα των τεσσάρων ηρώων του αχυρώνα του Λιοπετριού, που χαρακτηρίσθηκε σαν το νέο Χάνι της Γραβιάς και τόσα άλλα, οδήγησαν στην τελική ήττα της κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας από ένα μικρό σε αριθμό, αλλά τεράστιο σε ψυχή λαό και μία χούφτα ένοπλους αγωνιστές.
Το 1959 η Μεγάλη Βρετανία αναγκάζεται να οδηγηθεί στις συνομιλίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου που οδήγησαν στην ανεξαρτησία της Κύπρου. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ όμως δεν δικαιώθηκε ποτέ πλήρως και προδόθηκε:
1) Από το Ελλαδικό και Κυπριακό κατεστημένο (Μακάριος, Καραμανλής, Αβέρω
φ) που ενώ η εντολή του Κυπριακού Λαού, αλλά και η εκπεφρασμένη θέληση του Ελλαδικού ήταν για ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα, εκείνοι το 1959 στη Ζυρίχη, συμφώνησαν και υπέγραψαν μία ετοιμόρροπη ανεξαρτησία με δυσανάλογη συμμετοχή των απόντων και εχθρικών προς τον αγώνα Τουρκοκυπρίων και διατήρηση των Βρετανικών βάσεων, ενώ ξαναέβαλαν στο παιχνίδι και την Τουρκία (με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα) η οποία είχε παραιτηθεί πλήρως των δικαιωμάτων της από το 1923.2) Από το ΚΚΕ, που με τον ραδιοσταθμό του κατήγγειλε τον αγώνα σαν «τυχοδιωκτισμό με βαρελότα», ενώ συγχρόνως πρόδιδε ανοικτά την ταυτότητα του Διγενή, δίνοντας έτσι τεράστιο πλεονέκτημα στους Άγγλους. Ίδια στάση κράτησε και η ΕΔΑ.
3) Από το ΑΚΕΛ, που κατήγγειλε τον αγώνα της ΕΟΚΑ βάζοντάς του εμπόδια με κάθε τρόπο, ενώ προπαγάνδιζε έναν αγώνα «παλλαϊκό και ειρηνικό», με αποτέλεσμα να το επαινέσει ακόμα και το ίδιο το BBC. Άλλωστε το ίδιο το ΑΚΕΛ ανεγνώρισε το «λάθος» του, κατόπιν όμως εορτής.
4) Με εξαίρεση τον Γεώργιο Παπανδρέου το Ελλαδικό και Κυπριακό κατεστημένο συνεπικουρούντων και των κομμουνιστών αντιτάχθηκε στο σχέδιο Άτσεσον το 1964 που ήταν και η τελευταία καλή ευκαιρία για την πολυπόθητη ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα.
Συμπερασματικά λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ο ηρωικός αγώνας του Κυπριακού Λαού που συνέθεσε το απαράμιλλο έπος του 1955-1959, δεν δικαιώθηκε ποτέ, ενώ προδόθηκε από τους ίδιους τους ταγμένους σαν θεματοφύλακές του. Θύμα των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και των εγωιστικών επιδιώξεων, η Κύπρος στενάζει σήμερα, διχασμένη κάτω από το πέλμα βάρβαρου κατακτητή (χάρις στην προδοσία του 1974) ευρισκόμενη ακόμη στο στόχαστρο των ισχυρών του κόσμου που συνεχώς μεθοδεύουν τον αφελληνισμό της.
Η 1η Απριλίου, θα πρέπει να είναι για μας μια ημέρα περισυλλογής και ταπεινής αποτίσεως φόρου τιμής στον ηρωικό κυπριακό λαό, που κρατάει ουσιαστικά αβοήθητος, ψηλά το λάβαρο του Ελληνισμού του, μη παραλείποντας να βοηθήσει και το ελλαδικό κέντρο όποτε αυτό χρειαστεί. Να προσηλώσουμε τη σκέψη μας στους ηρωικούς νεκρούς του απελευθερωτικού αγώνος, να νοιώσουμε τη βαριά κληρονομιά των φυλακισμένων μνημάτων και το μεγαλείο της θυσίας εκείνων και ίσως έτσι να βρούμε και 'μείς όπως και ‘κείνοι «τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά».
Κατηγορία:
Κύπρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου