Κρατικοποίηση της μνήμης;
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Μανδραβέλη από το 2004 που ξέθαψε το Έγερσις.
Θυμάμαι παλιά, ότι Αριστερός ήταν κάποιος που ήταν γενναιόδωρος με τα δικά του λεφτά.
Will Rogers
Έχουμε κάθε πρόθεση να πιστέψουμε τον βουλευτή του Συνασπισμού κ. Αλέξανδρο / Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος σε χθεσινή ερώτησή του προς τον υπουργό Πολιτισμού αναφέρει ότι το βιβλιοπωλείο της «Διεθνούς Βιβλιοθήκης» «υπήρξε πολιτικός και ιστορικός χώρος και εστία συνάντησης διανοουμένων και αγωνιστών της γενιάς του Πολυτεχνείου και της Νομικής αλλά και στέκι νεολαίας μέχρι σήμερα των παγκόσμιων πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων ιδιαίτερα του τελευταίου αιώνα».
Κανείς επίσης δεν μπορεί να αμφισβητήσει την βιβλιογραφική προσφορά αυτού του μικρού εκδοτικού οίκου, σε εποχές μάλιστα που οι εκδόσεις ήταν μεράκι και όχι «μπίζνες». Απ’ αυτόν τον εκδοτικό οίκο πολλά ελληνόπουλα της μεταπολίτευσης γνώρισαν τον Γκι Ντεμπόρ («Η κοινωνία του θεάματος»), τον Χένρι Ντέϊβιντ Θορό («Ουόλντεν», «Πολιτική Ανυπακοή»), κείμενα του Κάρολου Μαρξ («Χειρόγραφα 1844»), του Κορνήλιου Καστοριάδη («Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα») κ.ά.
Όμως απ’ ότι διαβάζουμε στην ερώτηση του κ. Αλαβάνου «με πρόσφατη απόφαση των Ελληνικών Δικαστηρίων σφραγίσθηκε το επί τριάντα έτη ιστορικό βιβλιοπωλείο του εκδοτικού οίκου «Διεθνής Βιβλιοθήκη» για μια οικονομική οφειλή λίγων ενοικίων (900 ευρώ).»
Και ερωτά ο βουλευτής του Συνασπισμού τον υπουργό Πολιτισμού (και πρωθυπουργό): «Προτίθεται να θέσει υπό την προστασία του ΥΠ.ΠΟ τον μοναδικό αυτό ιστορικό χώρο, της γενιάς του Πολυτεχνείου και της Νομικής ώστε να διασωθεί και να λειτουργήσει ένα ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα του πολιτικού και πολιτιστικού πολιτισμού της νεώτερης ιστορίας της χώρας μας, δεδομένου ότι κάτι παρόμοιο έγινε πρόσφατα με άλλους εκδοτικούς οίκους;»
Κατ’ αρχήν να αποσαφηνίσουμε το δεδομένο «ότι κάτι παρόμοιο έγινε πρόσφατα με άλλους εκδοτικούς οίκους». Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ποτέ η Αριστερά δεν διακρίθηκε για την ευπρέπεια των αναλογιών της. Δηλαδή όπως και να το κάνουμε, όπως και να το δούμε, άλλο ο «Ίκαρος» (όπου σύχναζε ο Γιώργος Σεφέρης και ο Οδυσσέας Ελύτης) και άλλο η «Διεθνής Βιβλιοθήκη». Κλείνει η παρένθεση.
Κατά δεύτερο πρέπει να απευθυνθεί ένα ερώτημα στους προβεβλημένους εκφραστές της Γενιάς του Πολυτεχνείου, όπως ο κ. Αλαβάνος, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς είναι σήμερα στα πράγματα. Αν δεν μπορούν να σώσουν ένα από τα στέκια, που τα θεωρούν μάλιστα «χώρους ιστορικής μνήμης», από οφειλές 900 ευρώ (!), προς τι τόση επαναστατική ρητορεία; Δηλαδή, έλεος! Ένα αντιεξουσιαστικό στέκι να μπει υπό την θαλπωρή του (αστικού, μάλιστα) κράτους; Η Αριστερά των κινημάτων προτείνει κρατικοποίηση ακόμη και της μνήμης;
Πιθανόν ο κ. Αλαβάνος «κάνει το (αριστερό του) κομμάτι» με ξένα κόλλυβα, και συγκεκριμένα των φορολογουμένων. Δεν είναι ο μόνος. Πενήντα προσωπικότητες της Αριστεράς και των Κινημάτων υπέγραψαν παλιότερα ένα ψήφισμα. Σ' αυτό γράφουν: «Η εκτέλεση της παράλογης απόφασης έξωσης της Διεθνούς Βιβλιοθήκης, θα αποβεί μοιραία για το σταυροδρόμι ιδεών και θα φτωχύνει ακόμα περισσότερο τα σημεία πρόσδεσης των ανατρεπτικών κινημάτων της χώρας με τους συγκεκριμένους τόπους και τα "στέκια" όπου ζυμώθηκαν με την ιστορία των ριζοσπαστικών ιδεών και διασταυρώθηκαν με τις μνήμες των ανθρώπων...».
Ας συμφωνήσουμε ότι με το κλείσιμο της «Διεθνούς Βιβλιοθήκης» θα φτωχύνει η κίνηση των ιδεών, αν και δεν θα υιοθετούσαμε τόσο δραματικούς τόνους (π.χ. «μοιραία για το σταυροδρόμι των ιδεών»). Το ερώτημα για τους ταγούς της Αριστεράς, των Κινημάτων κ.λ.π. είναι απλό: πέρα από τους κλαυθμούς και οδυρμούς και πέρα από τις εκκλήσεις για παρέμβαση του (αστικού) κράτους έχουν να προτείνουν κάτι άλλο; Ας πούμε, περί τα είκοσι ευρώ έκαστος; Επί πενήντα, που υπέγραψαν την έκκληση, βγήκαν τα νοίκια.
Θυμάμαι παλιά, ότι Αριστερός ήταν κάποιος που ήταν γενναιόδωρος με τα δικά του λεφτά.
Will Rogers
Έχουμε κάθε πρόθεση να πιστέψουμε τον βουλευτή του Συνασπισμού κ. Αλέξανδρο / Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος σε χθεσινή ερώτησή του προς τον υπουργό Πολιτισμού αναφέρει ότι το βιβλιοπωλείο της «Διεθνούς Βιβλιοθήκης» «υπήρξε πολιτικός και ιστορικός χώρος και εστία συνάντησης διανοουμένων και αγωνιστών της γενιάς του Πολυτεχνείου και της Νομικής αλλά και στέκι νεολαίας μέχρι σήμερα των παγκόσμιων πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων ιδιαίτερα του τελευταίου αιώνα».
Κανείς επίσης δεν μπορεί να αμφισβητήσει την βιβλιογραφική προσφορά αυτού του μικρού εκδοτικού οίκου, σε εποχές μάλιστα που οι εκδόσεις ήταν μεράκι και όχι «μπίζνες». Απ’ αυτόν τον εκδοτικό οίκο πολλά ελληνόπουλα της μεταπολίτευσης γνώρισαν τον Γκι Ντεμπόρ («Η κοινωνία του θεάματος»), τον Χένρι Ντέϊβιντ Θορό («Ουόλντεν», «Πολιτική Ανυπακοή»), κείμενα του Κάρολου Μαρξ («Χειρόγραφα 1844»), του Κορνήλιου Καστοριάδη («Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα») κ.ά.
Όμως απ’ ότι διαβάζουμε στην ερώτηση του κ. Αλαβάνου «με πρόσφατη απόφαση των Ελληνικών Δικαστηρίων σφραγίσθηκε το επί τριάντα έτη ιστορικό βιβλιοπωλείο του εκδοτικού οίκου «Διεθνής Βιβλιοθήκη» για μια οικονομική οφειλή λίγων ενοικίων (900 ευρώ).»
Και ερωτά ο βουλευτής του Συνασπισμού τον υπουργό Πολιτισμού (και πρωθυπουργό): «Προτίθεται να θέσει υπό την προστασία του ΥΠ.ΠΟ τον μοναδικό αυτό ιστορικό χώρο, της γενιάς του Πολυτεχνείου και της Νομικής ώστε να διασωθεί και να λειτουργήσει ένα ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα του πολιτικού και πολιτιστικού πολιτισμού της νεώτερης ιστορίας της χώρας μας, δεδομένου ότι κάτι παρόμοιο έγινε πρόσφατα με άλλους εκδοτικούς οίκους;»
Κατ’ αρχήν να αποσαφηνίσουμε το δεδομένο «ότι κάτι παρόμοιο έγινε πρόσφατα με άλλους εκδοτικούς οίκους». Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ποτέ η Αριστερά δεν διακρίθηκε για την ευπρέπεια των αναλογιών της. Δηλαδή όπως και να το κάνουμε, όπως και να το δούμε, άλλο ο «Ίκαρος» (όπου σύχναζε ο Γιώργος Σεφέρης και ο Οδυσσέας Ελύτης) και άλλο η «Διεθνής Βιβλιοθήκη». Κλείνει η παρένθεση.
Κατά δεύτερο πρέπει να απευθυνθεί ένα ερώτημα στους προβεβλημένους εκφραστές της Γενιάς του Πολυτεχνείου, όπως ο κ. Αλαβάνος, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς είναι σήμερα στα πράγματα. Αν δεν μπορούν να σώσουν ένα από τα στέκια, που τα θεωρούν μάλιστα «χώρους ιστορικής μνήμης», από οφειλές 900 ευρώ (!), προς τι τόση επαναστατική ρητορεία; Δηλαδή, έλεος! Ένα αντιεξουσιαστικό στέκι να μπει υπό την θαλπωρή του (αστικού, μάλιστα) κράτους; Η Αριστερά των κινημάτων προτείνει κρατικοποίηση ακόμη και της μνήμης;
Πιθανόν ο κ. Αλαβάνος «κάνει το (αριστερό του) κομμάτι» με ξένα κόλλυβα, και συγκεκριμένα των φορολογουμένων. Δεν είναι ο μόνος. Πενήντα προσωπικότητες της Αριστεράς και των Κινημάτων υπέγραψαν παλιότερα ένα ψήφισμα. Σ' αυτό γράφουν: «Η εκτέλεση της παράλογης απόφασης έξωσης της Διεθνούς Βιβλιοθήκης, θα αποβεί μοιραία για το σταυροδρόμι ιδεών και θα φτωχύνει ακόμα περισσότερο τα σημεία πρόσδεσης των ανατρεπτικών κινημάτων της χώρας με τους συγκεκριμένους τόπους και τα "στέκια" όπου ζυμώθηκαν με την ιστορία των ριζοσπαστικών ιδεών και διασταυρώθηκαν με τις μνήμες των ανθρώπων...».
Ας συμφωνήσουμε ότι με το κλείσιμο της «Διεθνούς Βιβλιοθήκης» θα φτωχύνει η κίνηση των ιδεών, αν και δεν θα υιοθετούσαμε τόσο δραματικούς τόνους (π.χ. «μοιραία για το σταυροδρόμι των ιδεών»). Το ερώτημα για τους ταγούς της Αριστεράς, των Κινημάτων κ.λ.π. είναι απλό: πέρα από τους κλαυθμούς και οδυρμούς και πέρα από τις εκκλήσεις για παρέμβαση του (αστικού) κράτους έχουν να προτείνουν κάτι άλλο; Ας πούμε, περί τα είκοσι ευρώ έκαστος; Επί πενήντα, που υπέγραψαν την έκκληση, βγήκαν τα νοίκια.
Κατηγορία:
Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου