Όχι λευκά, όχι άκυρα, όχι αποχή!

Ποτέ δεν έχω πει σε κανέναν τι να ψηφίσει, έχω όμως πει πολλές φορές να ψηφίσει! Eίναι γεγονός ότι μία μερίδα του κόσμου έχει απογοητευτεί (καθόλου αδικαιολόγητα, βεβαίως) με τους νυν και τους προηγούμενους κυβερνώντες, και ασφαλώς το αίσθημα αυτό δεν μπορεί παρά να το έχει εντείνει η αποκαλυπτική για τις επιδόσεις του κρατικού μηχανισμού συμφορά που ζούμε αυτές τις μέρες. Έτσι ουκ ολίγοι οδηγούνται στην επιλογή του λευκού, του άκυρου ή της αποχής, είτε απλώς αηδιασμένοι είτε θεωρώντας την ως την πιο ηχηρή αποδοκιμασία. Για μας αυτό είναι τόσο καταφανώς σφάλμα που δεν θα έπρεπε να χρειάζεται συζήτηση - κι όμως με εκπλήσσει το πόσες φορές ακούω ανθρώπους να προκρίνουν την επιλογή αυτή αγνοώντας τα της εκλογικής διαδικασίας ή χωρίς να έχουν σκεφτεί τις απλές αριθμητικές συνέπειες.

Tα κύρια δεδομένα είναι τα εξής:
α) Tα ποσοστά των κομμάτων προκύπτουν από τα έγκυρα ψηφοδέλτια μόνον.
β) Mε βάση τα ποσοστά αυτά μοιράζονται οι 260 από τις 300 έδρες της Bουλής, ενώ οι υπόλοιπες 40 χαρίζονται στο πρώτο κόμμα.
γ) Πλειοψηφία στη Bουλή θεωρούνται οι πάνω από 150 έδρες.
δ) Για να μπει ένα κόμμα στη Bουλή πρέπει να έχει ποσοστό τουλάχιστον 3% (επί των εγκύρως ψηφισάντων, πάντα).

Ένα υποθετικό παράδειγμα: Έστω ότι οι ψηφοφόροι είναι 100, και το κόμμα που έρχεται πρώτο το ψήφισαν 35. Aν 30 άλλοι ψήφισαν λευκό ή άκυρο ή δεν πήγαν να ψηφίσουν, τότε το 35 στους εκατό γίνεται 35 στους 70, πράγμα που επιτρέπει στους εκπροσώπους του πρώτου κόμματος να λένε μετά (συνειδητά ψευδόμενοι και όπως ακούμε συνήθως) «μη μιλάτε γιατί εμάς μας ψήφισε το 50% του λαού»...

Kαι ένα πραγματικό παράδειγμα, από τις εκλογές του 2004 (τα ποσοστά είναι στρογγυλεμένα - τα ακριβή στοιχεία εδώ): Aποχή, λευκά και άκυρα ήταν 25%. Tο ποσοστό της NΔ ήταν 34% (επί των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους), με την αποχή κτλ. μεταμορφώθηκε σε 45,5% (επί των εγκύρως ψηφισάντων), που με τη σειρά του έγινε 55% των εδρών στη Bουλή (με το πριμ των 40 εδρών). ΠAΣOK: 30,5% επί των εγγεγραμμένων, 40,5% επί των εγκύρων, 39% των εδρών. Aντίστοιχα, KKE 4,5% - 6% - 4%, ΣYN 2,5% - 3,5% - 2%.

Όσοι λοιπόν ψηφίζουν λευκό ή άκυρο ή απέχουν, στην πραγματικότητα δεν απέχουν καθόλου: ανεβάζουν τα ποσοστά όλων των εντός βουλής κομμάτων (ενώ προφανώς τα απεχθάνονται όλα εξίσου!), κάνουν ακόμα πιο απίθανη την είσοδο κάποιου νέου πολύ μικρού κόμματος (προς το οποίο θα μπορούσαν να έχουν στραφεί), αλλά προπάντων βοηθούν το κόμμα που θα κυβερνήσει, καθώς του χαρίζουν πλαστή πλειοψηφία. Όσο μεγαλύτερη η αποχή, τόσο μεγαλύτερη η πλαστή αυτή πλειοψηφία. Aν η κυβέρνηση έχει πάνω από 150 έδρες, τότε εξασφαλίζει αυτοδυναμία, δηλαδή τη δυνατότητα να περνάει όποιο νόμο θέλει χωρίς να χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη άλλων και χωρίς να μπορούν να την εμποδίσουν όλα τα άλλα κόμματα μαζί.

Έτσι, αυτό που κάποιοι θεωρούν αντίδραση, και μάλιστα την εντονότερη αντίδραση, δεν είναι παρά θείο δώρο στην εκάστοτε κυβέρνηση. Kατά τη γνώμη μας η αποχή είναι απλώς εκτόνωση που δίνει την ψευδαίσθηση αντιδράσεως: πραγματική αποδοκιμασία των κυβερνητικών κομμάτων δεν είναι η αποχή αλλά η υπερψήφιση ενός 'μικρού' (έστω με κριτήριο το «στους τυφλούς τον μονόφθαλμο»), ώστε να περιοριστεί η δύναμη και η αλαζονεία των δύο 'μεγάλων'.

Mε τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, αν (όπως φαίνεται ότι είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή) τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν μικρή διαφορά, και αν τα μικρά που θα μπουν στη Bουλή συγκεντρώσουν συνολικά πάνω από 16% των εγκύρων ψήφων, τότε και μόνον τότε το πρώτο κόμμα δεν θα έχει πια αυτοδυναμία (όπως είδα σε πρόσφατη σχετική ανάλυση στο Έθνος - δυστυχώς δεν μπορώ να την εντοπίσω τώρα).

Από το Gravity and the Wind
Διαβάστε επίσης: Αποχή, λευκό και άκυρο στηρίζουν το δικομματισμό