Έχω ασχοληθεί επανειλημμένα με την λευκή ψήφο και την έχω απορρίψει επανειλημμένα είτε για την Ελλάδα είτε για την Κύπρο, και σε αυτό τον χώρο και σε πολλούς άλλους.
Οι λόγοι είναι πολλοί και δύσκολα θα μπορέσω να τους αναπτύξω όλους. Για τις πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα έγραψα πολλές φορές την αντίθεση μου στο Λευκό που πήγαζε από την ανάγκη να αποδυναμωθούν τα δύο μεγάλα κόμματα μέσω της ενδυνάμωσης των μικρών και της πεντακομματικής βουλής, το Λευκό στο τέλος απλώς ενισχύει το μεγαλύτερο κόμμα. Στην Κύπρο αυτό το επιχείρημα δύσκολα θα περάσει στον λαό λόγω του χαμηλού επιπέδου της συνειδητοποιημένης πολιτικοποίησης, η ψήφος στα μεγάλα κόμματα είναι κατά βάση θετική (αντίθετα με την Ελλάδα που είναι στην πλειοψηφία της αρνητική, καταψήφιση του ενός μεγάλου κόμματος υπερψηφίζοντας το άλλο). Το πρόβλημα των δύο πόλων που καταδυναστεύουν την κοινωνία είναι κοινό στις δύο χώρες, η αναγνώριση αυτού του προβλήματος είναι διαφορετική. Η σχέση όλων αυτών των πραγματικοτήτων με την λευκή ψήφο (εκτός από το προαναφερθέν, ότι το λευκό ευνοεί μόνο τον νικητή) βρίσκεται στο εξής: Από τα μεγάλα κόμματα δεν φεύγει εύκολα ψήφος προς το λευκό στην Κυπριακή κοινωνία, ο κομματικός πατριωτισμός δεν το επιτρέπει. Κάθε λευκή ψήφος ως εκ τούτου είναι ψήφος χωρίς τις παρωπίδες του δικομματισμού. Και αυτή η ψήφος άμα δεν ήταν λευκή πιθανότατα θα κατέληγε σε κάποιο μικρότερο κόμμα που αναγκάζεται τώρα να την στερηθεί.
Πέραν αυτών έχω αντίρρηση στο κατά πόσο το λευκό είναι στην πραγματικότητα πολιτική θέση. Το λευκό μπορεί να είναι πολιτική θέση. Μπορεί να είναι πολιτική θέση όταν απορρίπτεις την Δημοκρατία. Μπορεί να είναι πολιτική θέση όταν δεν απορρίπτεις την Δημοκρατία αλλά την κομματοκρατία που ονομάζουν Δημοκρατία και δεν ενδιαφέρεσαι για οτιδήποτε άλλο εκτός από την απόρριψη της (εγώ θεωρώ τα κόμματα καρκίνο της Δημοκρατίας αλλά αυτό είναι μέρος των Ιδεών μου, όχι η μοναδική). Το λευκό μπορεί να είναι πολιτική θέση και αν το ενδιαφέρον σου είναι περιορισμένο σε ένα και μόνο θέμα στο οποίο τα κόμματα έχουν ακριβώς τις ίδιες απόψεις. Το "ακριβώς τις ίδιες" είναι το κλειδί σε αυτή την πρόταση, ενώ δεν υπάρχει κανένα κόμμα που θέλει να επιβάλλει τον Κομμουνισμό π.χ, ένας πραγματικά πολιτικοποιημένος κομμουνιστής θα επιλέξει το κόμμα που αντιτίθεται περισσότερο στην ελεύθερη αγορά, στην εξουσία της Θρησκείας κτλ, δεν θα ρίξει απλώς λευκό επειδή κανένα δεν υποστηρίζει την τελική λύση που αυτός ονειρεύεται. Το πολιτικοποιημένο άτομο θα επιλέξει το κόμμα η ενίσχυση του οποίου θα δημιουργήσει τις πιο ιδανικές -ή λιγότερο δυσμενείς- συνθήκες για την επίτευξη των στόχων του.
Τέλος, το πατριωτικό κίνημα και οι εκλογές του Φλεβάρη. Στον χώρο μας υπάρχει σημαντικό πρόβλημα με το λευκό. Στην Ελλάδα το πρόβλημα αυτό έχει ξεπεραστεί προ πολλού παρά το ότι οι Έλληνες θεωρητικοί του χώρου ήταν κατά βάση ενάντια στην Δημοκρατία. Στην Κύπρο δεν το έχουμε καταφέρει ακόμα αυτό. Μπήκαμε σε ένα καβούκι μηδενισμού των πάντων στηριζόμενοι άλλοτε στις παρακαταθήκες (ή καλύτερα στην αλλοίωση των παρακαταθηκών) του Στρατηγού Γρίβα και άλλοτε στα έντυπα που μας έβαλαν στον χώρο την δεκαετία του '90, Ελλαδικά και Κυπριακά (τα οποία στο σύνολο τους έχουν ξεπεράσει αυτό το μηδενισμό αλλά έχουν δημιουργήσει πια μια γενιά Πατριωτών που με τις τότε Ιδέες επηρεάζουν και τις νέες γενιές).
Το κλειδί για να ξεπεραστούν όλα τα πιο πάνω είναι η πολιτικοποίηση (χωρίς παράλληλη κομματικοποίηση), η έλλειψη της δημιουργεί τα πάντα. Η αδυναμία μας και ως χώρος και ως κοινωνία να πολιτικοποιήσουμε την νεολαία φέρνει το λευκό και την ηγεμονία των μεγάλων κομμάτων. Όποιος θεωρεί ότι είναι όλοι οι ίδιοι δεν έχει πολιτικοποιηθεί, κανείς δεν ήταν ουδέποτε ο ίδιος με κανέναν άλλο. Για εμάς, τους πατριώτες, κανείς δεν ήταν ποτέ αρκετά καλός, στην Κύπρο της ανεξαρτησίας και στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Δεν ήταν ποτέ το ίδιο κακοί όμως. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, με όλα τα κακά του, παραμένει ο καλύτερος (ή ο λιγότερο κακός) ηγέτης της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ο Κώστας Καραμανλής είναι χειρότερος από τον Α. Παπανδρέου αλλά καλύτερος από τον θείο του, ο οποίος θείος του ήταν καλύτερος και από τον Μητσοτάκη και από τον Σημίτη.
Τα ίδια ισχύουν και για την Κύπρο. Αρνητική σίγουρα ήταν η παρουσία Σπ. Κυπριανού με την αποδοχή της ομοσπονδίας. Δεν ήταν το ίδιο επικίνδυνη όσο η παρουσία Γ. Βασιλείου με τα ΜΟΕ και όλα τα άλλα. Η οποία παρουσία Βασιλείου, λόγω των συνθηκών της εποχής, δεν του επέτρεψε να καταστρέψει την Κύπρο στο βαθμό που ο Μακάριος και ο Κληρίδης το κατάφεραν. Δεν έχει σημασία άμα συμφωνείται με την σειρά που βάζω τα ονόματα, αυτά είναι προσωπικές μου απόψεις. Το μυστικό είναι να γίνει κατανοητό ότι αυτού του είδους η ιεραρχία υπάρχει. Όποιος τα καταλαβαίνει αυτά και χτίζει την δικιά του ιεραρχία χωρίς κομματικές παρωπίδες έχει αρχίσει να πολιτικοποιείται. Και όποιος πολιτικοποιείται ξέρει ότι η λύση δεν είναι το λευκό, υπάρχει πάντα κάποιος λιγότερο κακός από τους άλλους.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που δεν ανέφερα προηγουμένως, ξεχωρίζει σε αυτές τις λίστες. Κάθε εν Ελλάδι συναγωνιστής θα συμφωνήσει ότι αυτός είναι ο ηγέτης που θα ήθελαν να έχουν, μία σύντομη περιήγηση σε φόρουμ, ιστοσελίδες και ιστολόγια του χώρου το αποδεικνύει. Στην Κύπρο όλη η πολιτική προπαγάνδα δεν μας επιτρέπει να το δούμε ξεκάθαρα. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος συνεχίζει να υποστηρίζει λύση ομοσπονδίας μαζί με το υπόλοιπο κομματικό κατεστημένο, τυχόν επιβολή της οποίας θα σημάνει την καταστροφή του Ελληνισμού στην Κύπρο. Η κυβέρνηση Παπαδόπουλου εξέλεξε την Ελ. Μαύρου στην δημαρχία της Λευκωσίας, έριξε το τείχος της Λήδρας, δεν έκοψε την παράνομη μετανάστευση. Σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο ο πρόεδρος μας δεν θα έκανε τίποτα από τα παραπάνω, θα είχαμε μία καλύτερη επιλογή. Δεν ζούμε σε εκείνο τον κόσμο όμως. Ζούμε σε αυτόν και εδώ, παρά τα όσα λάθη έκανε, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι ο μεγαλύτερος ηγέτης των δύο Ελληνικών κρατών στα τελευταία 50 χρόνια. Είναι ο ηγέτης που μας διέσωσε από το Σχέδιο Ανάν, ο ηγέτης που πάτησε επανειλημμένα πόδι υπέρ των εθνικών συμφερόντων, ο ηγέτης που προώθησε το θέμα των πετρελαίων που δεν τολμήσανε οι Ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες να ανοίξουν. Ο μοναδικός που είναι εγγύηση για τον μη ερχομό ενός νέου σχεδίου Ανάν.
Το 2003 δεν ψήφισα Παπαδόπουλο, δεν χρειάστηκε γιατί δεν υπήρξε 2ος γύρος. Άμα είχε υπάρξει και είχε εκλεγεί ο κ. Κληρίδης με ποιο δικαίωμα θα έκρινα μετά την καταστροφή της Κύπρου με το σχέδιο Ανάν που θα είχε επιβάλλει, αν είχα ψηφίσει λευκό; Άμα όταν με καλούσε η Πατρίδα να την σώσω με την ψήφο μου εγώ αγνοούσα το κάλεσμα και επέτρεπα να εκλεγεί αυτός που ήθελε να την πουλήσει, πως θα έκρινα μετά την απόφαση του; Έχουμε τρεις σημαντικούς υποψήφιους και σε ένα μήνα καλούμαστε να επιλέξουμε ποιος θέλουμε να μας κυβερνήσει. Όσοι ξεγελαστήκαμε στο παρελθόν, και το 1998 ήμουν ένας από αυτούς, δεν έχουμε πια καμία δικαιολογία. Μας έχουν δώσει τα δείγματα γραφής τους ξεκάθαρα, κυρίως στην δύσκολη περίοδο του σχεδίου Ανάν. Είτε θα πάρουμε τα μηνύματα και θα ψηφίσουμε τον μόνο που έχει αποδείξει ότι δεν θέλει να μας πουλήσει, είτε θα πούμε το περίφημο "νίπτω τας χείρας μου" και θα διαλέξουμε μία καλή θέση για να παρακολουθήσουμε την σταύρωση. Είναι στο χέρι μας.
