Πολιτικό άσυλο

Όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης τα έχωνε πριν λίγους μήνες μέσα από την βουλή για τους άλλους Βγενόπουλους της οικονομικής ζωής το προεδρείο τον εγκαλούσε στην τάξη, με το επιχείρημα ότι δεν ήταν εκεί να υπερασπιστούν τον εαυτό τους (στη δε προτροπή του να τους καλέσουν απάντησαν ότι δεν επιτρέπεται από τους κανονισμούς της βουλής). Όταν τα χώνει ο Τσίπρας ξεσηκώνεται όλη η πολιτική ζωή να υπερασπίσει το δικαίωμα του να το κάνει.

Υπάρχει ένα άτυπο άσυλο στην πολιτική και δημοσιογραφική σκηνή για την Άκρα Αριστερά που λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και στα πανεπιστήμια, προστατεύοντας την δικιά τους φωνή και φιμώνοντας τις άλλες. Τα ίδια δύο μέτρα και δύο σταθμά βλέπουμε σε κάθε περίπτωση, όπως τον περασμένο Οκτώβρη που όλοι οι μηχανισμοί συνωμότησαν για να αποκρύψουν το όνομα νεαρού Βούτση, ληστή της Κυψέλης και γιου του Νίκου Βούτση, μέλους του ΠΓ του Συνασπισμού και υπεύθυνου του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας, για δήθεν ανθρωπιστικούς λόγους, λόγους που κανείς δεν έλαβε υπόψη όταν ο Ζαχόπουλος ψυχορραγούσε στο νοσοκομείο ή όταν ονόμαζαν τον Θ. Πλεύρη "γιο του ρατσιστή".