"Είναι καλύτερα να πεθάνεις όρθιος παρά να ζεις γονατιστός" - Εμιλιάνο Ζαπάτα

Διαδοχικά έρχονται τα χτυπήματα. Μας διαπερνούν σαν ηλεκτροσόκ, λες και ο Θεός κατάλαβε ότι αργοπεθαίνουμε και προσπαθεί να μας αναστήσει. Ματαίως(;)..

Πρώτα ήταν ο Ολγκατς. Φρίκη και αποτροπιασμός για την κυνική παραδοχή εκτέλεσης 10 Ελλήνων. Συγκίνηση και περηφάνια για τον 19χρονο στρατιώτη. Και λίγη ζήλια και θλίψη, από κάποιους από εμάς. Γιατί ο 19χρονος πέθανε όρθιος, περήφανος, ωραίος, Έλληνας. Πέθανε φτύνοντας κατάμουτρα τον δολοφόνο του, φτύνοντας τον ίδιο τον θάνατο. Πέθανε όρθιος, φτύνοντας όλους εμάς που ζούμε γονατιστοί.

Η καρδιά μας σκίρτησε, στιγμιαία. Πήγαμε να σταθούμε όρθιοι, αλλά γονατίσαμε και πάλι. Έτσι μας έχουν μάθει να ζούμε.

Ακολούθησε η 17χρονη εγκλωβισμένη στο κατεχόμενο από τους Τούρκους Ριζοκάρπασο. "Δεν θέλουμε να χάσουμε τον τόπο μας", είπε. Δεκαεπτά χρονών, δεν καταλαβαίνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις στην διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. "Να σταματήσουν να νομίζουν ότι... είμαστε Τούρκοι", είπε. "Όχι, δεν είμαστε Τούρκοι". Προφανώς δεν κατανοεί τα θεατρικά έργα που ανέβασε η δικιά "μας" κυβέρνηση στο σχολείο της. "Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι... Είμαστε Έλληνες, έχουμε τον τόπο μας". Φαίνεται ότι δεν μπορεί να καταλάβει τον παιδαγωγικό στόχο της χρονιάς, την καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. "Είναι εμείς που κρατούμε τον τόπο μας, και τον έχουμε πιο σημαντικό από την ζωή μας", λέει η 17χρονη. Μέσα στην αφέλεια της ηλικίας της δεν μπορεί να καταλάβει την ντιρεκτίβα του Υπουργού Παιδείας: ".. οι ήρωες μας δεν θα είναι νεκροί έφηβοι".

Δακρύσαμε κι εμείς μαζί της. Δακρύσαμε για την παιδική αφέλεια της. Δακρύσαμε γιατί έχουμε και εμείς την ίδια αφέλεια με εκείνη, την ίδια αδυναμία να καταλάβουμε γιατί θέλουν να μας αναγκάσουν να τους χαρίσουμε ένα μέρος απ' την πατρίδα μας, και ένα μεγαλύτερο μέρος απ' την ψυχή μας. Δακρύσαμε για όσους συμπατριώτες μας δεν είναι το ίδιο "αφελείς" με εμάς.

Και ξανα γονατίσαμε.