Η γέφυρα

Το άνοιγμα της Λήδρας είναι ένα θέμα που συζητιέται καθημερινά τον τελευταίο καιρό. Με αφορμή το γκρέμισμα της γέφυρας διάφορες περιθωριακές οργανώσεις εμφανίζονται και απαιτούν το άνοιγμα της οδού Λήδρας.

Η άποψη για το άνοιγμα της Λήδρας, ως πολιτική, πρέπει να γίνεται σεβαστή. Το φυλάκιο εξάλλου είναι ένας από τους τελευταίους χώρους που θυμίζουν ότι σε αυτό το νησί έγινε εισβολή και υπάρχει κατοχή. Ως τέτοιος χώρος είναι επικίνδυνος για τις δυνάμεις που απεργάζονται παραγραφή των εγκλημάτων των Τούρκων, αφού μόνο με την παραγραφή θα μπορέσουν να οδηγήσουν το Κυπριακό στην λύση που επιθυμούν.

Ως εδώ όλα καλά (που λέει ο λόγος). Ας κάνουν την εκστρατεία τους για το άνοιγμα της Λήδρας, ας της φορέσουν τον μανδύα της ειρήνης, της αλληλεγγύης και όποιας άλλης βαρύγδουπης λέξης επιθυμούν. Η αλλοίωση της αλήθειας είναι πολιτική πρακτική εξάλλου. Αλλά πρέπει να έχει και όρια! Ας προσπαθήσουν να περάσουν τις απόψεις τους. Αλλά και ας σταματήσουν επιτέλους να χρησιμοποιούν το γκρέμισμα της γέφυρας ως πρώτο βήμα, βήμα καλής θέλησης του Ταλάτ, επαναστατική ενέργεια εναντίον του τουρκικού στρατιωτικού κατεστημένου και λοιπές παπαρολογίες.

Η γέφυρα και το φρούριο μας είναι δύο τελείως διαφορετικά θέματα. Το φρούριο στήθηκε για να προστατεύει το ελεύθερο τμήμα της Κύπρου από τον τουρκικό επεκτατισμό. Είναι μία αμυντική γραμμή, σε κάποια "σύνορα" που η τουρκική εισβολή μας επέβαλλε. Η γέφυρα αντιθέτως στήθηκε πριν δύο χρόνια για να εξυπηρετήσει την τουρκική στρατηγική. Και σήμερα την εξυπηρέτησε, με διαφορετικό τρόπο από τον λόγο για τον οποίο φτιάχτηκε, αλλά την εξυπηρέτησε. Η γέφυρα έκανε τον κύκλο της, εξυπηρέτησε τον σκοπό της και γκρεμίστηκε. Το "τείχος" της Λήδρας έχει όμως σκοπό να προστατεύσει την Κύπρο και να υπενθυμίζει ότι η πατρίδα μας είναι ημικατεχόμενη. Θα εκπληρώσει τον σκοπό του μόνο όταν ο τουρκικός στρατός αποχωρήσει από το νησί μας. Άμα η γέφυρα είναι λόγος να κάνουμε υποχωρήσεις ας κάνουμε ακόμα ένα φρούριο και να το γκρεμίσουμε μετά από μία βδομάδα. Να δούμε αν βρεθούν ανάλογοι μπαρουφολόγοι και στα κατεχόμενα, να λένε ότι αφού κάναμε τέτοια "μεγάλη" υποχώρηση είναι σειρά τους να υποχωρήσουν σε κάτι. Εγώ πάντως πολύ το αμφιβάλλω.

Με λίγα λόγια, κάντε τη στρατευμένη προπαγάνδα σας όσο θέλετε. Αλλά φροντίστε να είναι στρατευμένη πίσω από τους πολιτικούς σας ινστρούχτορες, τις ξοφλημένες ιδέες σας και τα περιθωριοποιημένα ιδανικά σας. Όχι τόσο άμεσα πίσω από τον τουρκικό επεκτατισμό.

Το εργοστάσιο σοκολάτας

Κάποτε έκανα ένα μάθημα στο οποίο ο καθηγητής μας έδινε πάντα τα παραδείγματα του αναφερόμενος σε εργοστάσιο που παράγει σοκολάτες. Σε αυτή την περίπτωση πάει κάπως έτσι:

Ο κ. Γιώργος ιδρύει ένα εργοστάσιο που παράγει σοκολάτες στην Κύπρο. Όνειρο ζωής του κ. Γιώργου είναι αυτό το εργοστάσιο να γίνει το μεγαλύτερο της Ευρώπης, παράγοντας κάθε είδος σοκολάτας που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Εργάζεται σκληρά για το όνειρο του μέχρι το θάνατο του. Όταν πεθαίνει ωστόσο υπάρχουν αυτοί που μοιράζονται το όνειρο του και αγωνίζονται να ολοκληρώσουν τους στόχους του. Μάλιστα διοργανώνουν κάθε χρόνο τη "Γιορτή της σοκολάτας" προς τιμήν του, όπου μιλάνε για το όνειρο του κ. Γιώργου και τις προσπάθειες τους να το υλοποιήσουν.

Περνάνε τα χρόνια. Δέκα, είκοσι, τριάντα. Το εργοστάσιο που ίδρυσε ο κ. Γιώργος έχει αλλάξει χέρια. Το νέο Δ.Σ. έχει ένα διαφορετικό όραμα. Κόβει όλα τα διαφορετικά είδη σοκολάτας που έχουν δημιουργηθεί εκτός από την απλή και σταματάει να τις εξάγει. Ενώ τα κάνει όλα αυτά όμως φοβάται να μην συγκρουστεί με αυτούς που φτιάξανε το εργοστάσιο κάτω από την καθοδήγηση του κ. Γιώργου. Έτσι φροντίζει να τους εφησυχάζει. Το νέο Δ.Σ. συμμετέχει κάθε χρόνο στην "Γιορτή της Σοκολάτας" όπου εκπρόσωποι του μιλάνε για το τι καλός διευθυντής ήταν ο κ. Γιώργος, εξηγώντας όμως ότι οι νέες συνθήκες δεν ευνοούν την εξαγωγή στο εξωτερικό.

Τελικά σε κάποια γιορτή τα πράγματα αλλάζουν. Κάποιοι υπερασπιστές του ονείρου του κ. Γιώργου αντιδρούν. Φωνάζουν ότι δεν ήταν αυτό το όραμα του εργοστασίου. Φωνάζουν ότι ο κ. Γιώργος άλλα πράγματα ήθελε για το εργοστάσιο του. Φωνάζουν ότι το Δ.Σ. έχει προδώσει τα όνειρα του οραματιστή δημιουργού του εργοστασίου. Το Δ.Σ. φέρνει την αστυνομία η οποία απομακρύνει βίαια τους διαμαρτυρόμενους.

Μπορεί το παράδειγμα να μην είναι το καλύτερο αλλά άμα διαβάσατε ως εδώ έχετε δει πραγματικά πως είναι η κατάσταση. Όταν μπλέκονται ονόματα η αντικειμενικότητα φεύγει, όσο αντικειμενικοί και αν νομίζουμε ότι είμαστε. Τα ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, Γρίβας, Μακάριος έχουν μέσα στερεότυπα για τον καθένα μας, τον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε όταν τα ακούμε.

Ποιοι αμαύρωσαν λοιπόν την "Γιορτή της Σοκολάτας"; Εκείνοι που πήγαν να διαμαρτυρηθούν επειδή έχει αλλάξει η κατάσταση ή εκείνοι που την έχουν αλλάξει έχοντας γυρίσει την πλάτη στα οράματα του ευεργέτη τους; Ποιοι αμαύρωσαν κύριοι το μνημόσυνο του Στρατηγού Γρίβα; Εκείνοι που τολμούν να παρουσιάζονται έχοντας προδώσει τα ιδανικά του υποστηρίζοντας ένα σχέδιο που στρεφόταν εναντίον σε ότι ο Γρίβας πίστεψε; Εκείνοι που συνεχίζουν, αμετανόητοι, να υποστηρίζουν ένα ομοσπονδιακό πλαίσιο λύσης που θα διχάσει την Κύπρο χαρίζοντας ένα κομμάτι της στους Τούρκους, κάτι που πολέμησε ο Γρίβας με όλη την δύναμη του να εμποδίσει; Ή εκείνοι που πήγαν στο μνημόσυνο για να διαμαρτυρηθούν έντονα για την παρουσία των προηγούμενων;

Το τρίποντο του Παπαδόπουλου, η συνέχεια

Ο Παπαδόπουλος εκτός από την Τουρκία φαίνεται να "κλείδωσε" και τον Αναστασιάδη. Μπορεί ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, μαζί με άλλα σημαντικά στελέχη του κόμματος, να έχουν γίνει η φωνή του Ταλάτ στις ελεύθερες περιοχές, αλλά πως θα μπορούσε να καλύψει τις έμμεσες απειλές για πόλεμο που εξαπέλυσε ο Τ/κ ηγέτης;

Σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση ο Αναστασιάδης πήρε τον μόνο δρόμο που του είχαν αφήσει ανοιχτό. Καταδίκασε εντονότατα και πριν από όλους τον άνθρωπο που πριν λίγες μέρες χαρακτήριζε επαναστάτη ενάντια στην Τουρκία επειδή δέχθηκε να γκρεμίσει την γέφυρα. Γιατί μόνο άμα καταδίκαζε πρώτα απ' όλους -και παραπάνω απ' όλους- τις πολεμοχαρείς δηλώσεις του Ταλάτ θα μπορούσε να γίνει πιστευτός, τουλάχιστον σε κάποιους.

Έτσι φτάσαμε σε ένα ευχάριστο γεγονός, που συνεχίζεται και σήμερα. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση να κάνουν ακριβώς τις ίδιες δηλώσεις, ζητώντας από τον Ταλάτ να βοηθήσει για την επίτευξη των προνοιών της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου. Μακάρι αυτή η συμπαράταξη να υπήρχε πάντα σε σχέση με το εθνικό μας θέμα, όχι μόνο όταν μικροπολιτικές σκοπιμότητες τους αναγκάζουν.

Το τρίποντο του Παπαδόπουλου

Αν και είναι πάρα πολύ νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα φαίνεται ότι η κυβέρνηση Παπαδόπουλου πέτυχε τρίποντο με το θέμα των πετρελαίων.

Είναι γνωστό ότι εδώ και δεκαετίες υπάρχουν υποψίες για κοιτάσματα πετρελαίου σε Κύπρο και Αιγαίο. Οι κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου δεν τόλμησαν μέχρι σήμερα να προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα αφού όποτε ανοίγει το θέμα η Τουρκία απειλεί με πόλεμο.

Τώρα φαίνεται ότι η κυπριακή κυβέρνηση πέτυχε την Τουρκία α. Απροετοίμαστη και β. Σε μία δύσκολη πολιτικά περίοδο. Έτσι, όχι μόνο κάναμε ένα βήμα πιο κοντά στην εξόρυξη που θα δώσει νέα πνοή στην κυπριακή οικονομία αλλά είδαμε και την Τουρκία να αντιδρά εξαιρετικά καθυστερημένα με διαβήματα σε Λίβανο και Αίγυπτο. Συγχρόνως, η Τουρκία δεν φαίνεται να είναι ικανή να προβεί στις συνηθισμένες τις απειλές σε μία περίοδο στην οποία προσπαθεί να πείσει για την εισδοχή της στην Ε.Ε. Έτσι αναγκάζεται να κάνει αυτές τις απειλές έμμεσα, από τον εγκάθετο της στην Κύπρο.

Όπως είπα, είναι νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα. Έστω και σπάνια, Ελλάδα και Κύπρος καταφέρνουν να πετυχαίνουν κάποιες θετικές κινήσεις εις βάρος της Τουρκίας. Συνήθως όμως η Τουρκία καταφέρνει να διορθώνει την κατάσταση αφού η δύναμη της είναι αρκετή για να καλύπτει αδυναμίες όπως την καθυστερημένη αντίδραση της σε αυτή την περίπτωση. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτό το τρίποντο του Παπαδόπουλου θα μετρήσει ή θα ακυρωθεί.

Συνεχίζεται...

Τι κάνεις εδώ;

Με χαρά ανακάλυψα ότι υπάρχουν αρκετά blogs από κύπριους χρήστες. Είναι πάντα ενδιαφέρον να βρίσκεις άτομα που είτε προσπαθούν να εκφράσουν τι νοιώθουν, είτε να περιγράψουν την καθημερινότητα τους είτε να κριτικάρουν την σημερινή πολιτική κατάσταση.

Αυτό το blog για μένα είναι ένα blog κριτικής απέναντι στην πραγματικότητα που μας τρελαίνει. Δεν είναι σατιρικό επειδή όσο και να το θέλω είμαι ανίκανος να σατιρίσω σημαντικά θέματα. Όταν γράφω το κάνω επειδή κάτι με πνίγει και θέλω να το βγάλω από μέσα μου. Νοιώθω ότι κάποιος, μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή, με κοροϊδεύει. Λέει πράγματα που ξέρει ότι δεν στέκουν, εξυπηρετούν όμως τον σκοπό του. Και πιστεύει ότι εγώ (και ο κάθε ένας που τον βλέπει / ακούει / διαβάζει) έχει χαμηλότερη νοημοσύνη από αυτόν. Αυτό εμένα με ενοχλεί πραγματικά. Δεν μπορώ να σατιρίσω πχ τον Μητσόπουλο όταν εμφανίζεται στην τηλεόραση για να πει ότι η αναφορά του Γ.Γ. του ΟΗΕ περί "δύο κρατών" στην Κύπρο ήταν ηθελημένη. Στέκεται απέναντι μου, με κοιτάει και μου λέει ψέματα ηθελημένα. Με προσβάλλει ως άτομο, με προσβάλλει που πιστεύει ότι θα κοροϊδέψει άλλα άτομα, με λυπεί που στο τέλος τα καταφέρνει.

Συγχρόνως αυτό το blog δεν είναι και προπαγανδιστικό. Αν και είμαι καλύτερος στην προπαγάνδα παρά στην κριτική που προσπαθώ να κάνω εδώ θα επιμείνω στην ανεξάρτητη κριτική. Ο λόγος που με ώθησε να δημιουργήσω αυτό το blog εξάλλου ήταν ακριβώς επειδή είχα προσέξει ότι όλοι οι πολιτικοί, είτε συμφωνώ μαζί τους γενικά είτε όχι, μας πουλάνε τρέλα. Όλοι λένε εν γνώση τους ψέματα για να περάσουν οι απόψεις τους.

Αυτά για την ώρα.

Με λένε Μπους

Ο Αμερικανός Πρόεδρος, στη χθεσινή ομιλία του στο Κογκρέσο, προειδοποίησε ότι εάν οι ΗΠΑ "αποτύχουν" στο Ιράκ, η βία θα διαχυθεί και θα ξεσπάσει μια "επική αναμέτρηση" μεταξύ σουνιτών και σιιτών, προκαλώντας μια ευρύτερη περιφερειακή σύρραξη. "Εάν οι αμερικανικές δυνάμεις υποχωρήσουν πριν καταστεί ασφαλής η Βαγδάτη, η ιρακινή κυβέρνηση θα υπερφαλαγγισθεί από εξτρεμιστές από όλες τις πλευρές. Θα πρέπει να περιμένουμε μια επική αναμέτρηση ανάμεσα σε σιίτες εξτρεμιστές που υποστηρίζονται από το Ιράν και σουνίτες εξτρεμιστές που βοηθούνται από την Αλ Κάιντα και υποστηρικτές του παλαιού καθεστώτος".

Οι Αμερικάνοι μας έχουν συνηθίσει σε μία σειρά λανθασμένων κινήσεων, αναλύσεων και στρατηγικών. Αυτή αποτελεί μία από τις λίγες περιπτώσεις που ομιλία του Μπους βάζει μέρος του προβλήματος στις σωστές του βάσεις. Οι πιέσεις από Δημοκρατικούς για αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ θα αιματοκυλίσει την χώρα πραγματικά. Άρα έχει δίκιο ο Μπους;

Έχει τώρα. Αλλά πως φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση; Επειδή η ΗΠΑ αποφάσισαν να ρίξουν το δικτατορικό καθεστώς του Χουσεϊν, το μόνο καθεστώς που μπορούσε να κρατήσει το Ιράκ ενωμένο. Ο Χουσεϊν στράφηκε εναντίον των σιιτών εξτρεμιστών που υποστήριζαν το Ιράν και πάντα ο πυρήνας των υποστηρικτών του αποτελείτο από Σουνίτες, όμως δεν χώριζε τον λαό του Ιράκ με θρησκευτικά κριτήρια. Απέναντι στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό των μουσουλμάνων έστησε ένα τοίχος προπαγάνδας υπέρ του Ιράκ και του Αραβικού κόσμου γενικά, ενώνοντας έτσι τον λαό του. Ο Μπους και η ΗΠΑ σε λίγες μέρες το διέλυσαν αυτό, ξύπνησαν τον θρησκευτικό φανατισμό και αιματοκύλισαν την χώρα.

Η επίθεση εναντίον του Ιράκ ήταν έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, η αποχώρηση των Αμερικάνων σε αυτό το στάδιο θα ολοκληρώσει το ειδεχθές αυτό έγκλημα.

Ο νέος Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ

"Αρχή στο Κυπριακό με φραστικό ολίσθημα έκανε ο νέος Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών" σύμφωνα με τον ΑΝΤ1, αφού αναφερόμενος στους ηγέτες Ε/Κ και Τ/Κ μίλησε για τους ηγέτες των δύο "χωρών".

Αν και θα μπορούσε να είναι νέα πολιτική θέση (αφού ως γνωστό ΗΠΑ-Αγγλία πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση) γνώμη μου είναι πως πραγματικά ήταν ένα λάθος. Ο Γενικός Γραμματέας δεν κατάφερε να μάθει την φρασεολογία που οφείλει να χρησιμοποιεί στο Κυπριακό ακόμα αφού ανέλαβε τόσο πρόσφατα.

Ως εκ τούτου το πρόβλημα δεν μπορεί να είναι ένα απλό, ανθρώπινο λάθος. Το πρόβλημα είναι αλλού, στην αποτυχία των κυβερνήσεων Ελλάδας - Κύπρου να περάσουν τις θέσεις μας και να αντιμετωπίσουν την τουρκική προπαγάνδα. Γιατί ο Γενικός Γραμματέας (ή οποιοσδήποτε άλλος σημαίνων διπλωμάτης) δεν αναφέρθηκε κατά λάθος σε ηγέτη της "τουρκικής μειονότητας της Κύπρου" ή σε ηγέτη του "κατεχόμενου τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας"; Πολύ απλά, επειδή έχουμε αποτύχει. Σε πολλούς διπλωματικούς κύκλους έχει περάσει η θέση ότι ναι μεν η επίσημη φρασεολογία πρέπει να αναφέρεται σε "ηγέτες των δύο κοινοτήτων", ναι μεν το τουρκοκυπριακό κρατίδιο επίσημα δεν αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο κράτη στην Κύπρο. Η αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε αυτή την προπαγάνδα είναι προφανής και για μένα οφείλεται σε δύο λόγους. Πρώτον, στην πολιτική μας από το 1977 μέχρι σήμερα που μας έσυρε εδώ που είμαστε σήμερα. Δεύτερον, η απουσία διεκδικητικής πολιτικής μετά το δημοψήφισμα, αφού προσπαθώντας απεγνωσμένα να δικαιολογήσουμε την απόφαση του Κυπριακού Ελληνισμού προσπαθήσαμε μόνο να αμυνθούμε, αφήνοντας τους εχθρούς μας να αλωνίζουν διπλωματικά.

Το χειρότερο είναι ότι το κλίμα που έχει δημιουργηθεί δεν φαίνεται να είναι αναστρέψιμο. Η μοναδική λύση στα νέα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε θα μπορούσε να ήταν η χάραξη μίας νέας στρατηγικής, τελείως διαφορετικής από τον δρόμο που μας έφερε εδώ. Κάτι τέτοιο όμως είναι εξαιρετικά απίθανο να γίνει σε μία κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν ΑΚΕΛ ή ΔΗΣΥ, τα δύο κόμματα που κυβερνούν άμεσα ή έμμεσα εδώ και δεκαετίες και μας έχουν φέρει στην σημερινή, δυσμενή κατάσταση.

Η κλίκα

Ο Αναστασιάδης έχοντας διώξει με διάφορους τρόπους όλα τα σημαντικά στελέχη του παλιού ΔΗΣΥ, όλους όσους ήταν πρώτοι σε σταυρούς στις επαρχίες τους στις προηγούμενες βουλευτικές, έχει το ελεύθερο να κάνει ότι θέλει στην ηγεσία του κόμματος του. Ως αποτέλεσμα άμα είσαι φιλαράκι του θα είσαι στην ηγεσία του κόμματος, άμα σου έχει ρίξει έστω και μία φορά τασάκι οι ελπίδες σου είναι μικρές. Έτσι έχουν βρεθεί στην ηγεσία προσωπικότητες που ήταν πολιτικά νεκρές εδώ και χρόνια, όπως η αποτυχημένη υποψήφια βουλευτής με τις λίγες γνώσεις των ελληνικών Καίτη Κληρίδου.

Τώρα ο Αναστασιάδης και η υπόλοιπη ηγεσία παρουσιάζονται ενοχλημένοι από την υποψηφιότητα Ελένης Θεοχάρους για αναπληρωτής πρόεδρος. Προσπάθησαν να την μεταπείσουν και απέτυχαν. Ξέρει η κ. Θεοχάρους ότι το όνομα της πουλάει τώρα, λίγο μετά της Δημοτικές εκλογές. Και έχοντας περάσει λίγος καιρός από το δημοψήφισμα ελπίζει ότι το χλιαρό της όχι δεν θα επηρεάσει αρνητικά το τελικό αποτέλεσμα. Θα καταφέρει να εκλεγεί; Ή θα φροντίσει ο Αναστασιάδης να μείνει η θέση στην κλίκα; Ίδωμεν.

Αναρχικοί και χούλιγκανς

Ενημερώθηκα από τις ειδήσεις του Alter ότι η αστυνομία "δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να υπάρχει μία υπόγεια διασύνδεση μεταξύ αναρχικών και χούλιγκανς".

Τέτοια νέα με κάνουν να αναρωτιέμαι που τελικά ζούνε οι δημοσιογράφοι και οι αστυνομικοί. Είναι δυνατόν να είναι τόσο αδαής; Να μην έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και την κοινωνία;

Φυσικά και υπάρχει διασύνδεση μεταξύ αναρχικών και χούλιγκανς, πολύ απλά επειδή συχνά αυτοί είναι τα ίδια άτομα! Οι φανατικοί οπαδοί είναι ένα από τα πιο ζωντανά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Είναι άνθρωποι που έχουν μάθει να είναι πιστοί σε κάποιες ιδέες και να αγωνίζονται για αυτές. Αυτά τα άτομα είναι και πιο ανοιχτά σε ιδέες που θεωρούνται πιο ακραίες και μαχητικές. Γιατί όχι εξάλλου, έχουν μάθει να πολεμούν το κατεστημένο για ομάδες, δεν θα πράξουν το ίδιο για ιδεολογίες;

Στην τελική κάθε συζήτηση για τους αναρχικούς είναι απλώς ηλίθια. Γιατί ψάχνουν "υπόγειες διασυνδέσεις", θέλουν να τους πιάσουν; Δεν ξέρουν που θα τους βρουν; Να πάνε να χτυπήσουν την πόρτα στα κτίρια που έχουν καταλάβει και ζούνε εδώ και χρόνια δεν το σκέφτηκαν; Να πάνε να τους στήσουν καρτέρι στους συνηθισμένους τους στόχους, όπως παραδείγματος χάρη το βιβλιοπωλείο που πυρπολήσανε πριν 15 μέρες για 7η φορά;

Αυτό που λείπει δεν είναι τα στοιχεία, είναι η πολιτική απόφαση. Η σύλληψη τους είναι πολιτική απόφαση, αλλά καμία κυβέρνηση δεν τολμάει να την πάρει. Ας σταματήσουν να προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου με τις υποτιθέμενες "έρευνες" τους και μέχρι να τολμήσει κάποιος πρωθυπουργός να συγκρουστεί με τα πολιτικά κόμματα που καλύπτουν τους αναρχικούς να μας αφήσουν στην ησυχία μας.

Ο κοτσανιασμένος Ταλάτ

Ο Χριστόφιας γιατί ανησυχεί που θα συναντηθεί ο Αναστασιάδης με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ; Τον έχει κοτσανιασμένο στον εαυτό του; Πριν λίγες μέρες δεν συναντήθηκε ο ίδιος με τον Ταλάτ, και μάλιστα προσπαθούσε απεγνωσμένα μετά να πείσει ότι ο Ταλάτ του έδωσε σημασία, αφού τα ΜΜΕ έδειξαν σκηνές στις οποίες ο Τ/Κ αγνοούσε τον πρόεδρο της Βουλής;

Το πρόβλημα του Δημήτρη Χριστόφια τελικά ποιο είναι, ότι οι ενέργειες του ΔΗΣΥ βλάπτουν το κυπριακό ή ότι Ταλάτ - Αναστασιάδης "εν τον παίζουν";

Το κρυφτό του Αναστασιάδη

"Ποια ευθύνη μπορεί να φέρει ο ηγέτης της παράταξης, όταν η απόφαση του Παγκυπρίου Συνεδρίου για το δημοψήφισμα ήταν η θετική ψήφος προς την προτεινόμενη λύση, αλλά με πλήρη σεβασμό προς την αντίθετη άποψη;" δήλωσε ο Νίκος Αναστασιάδης σε συνέντευξη του στη "Σημερινή" της Κυριακής.

Καλά, η έλλειψη και της στοιχειώδους δημοκρατίας στα μεγάλα κόμματα είναι κοινό μυστικό. Αλλά να κρύβεται ο κ. Αναστασιάδης πίσω από την απόφαση του Παγκύπριου Συνεδρίου; Ποιου συνεδρίου; Τόσο γρήγορα πιστεύει ότι ξεχνάμε; Τις καταγγελίες ότι στελέχη που υποστήριξαν το όχι δεν καλέστηκαν να συμμετάσχουν; Τις κατηγορίες ότι υποστηρικτές του ναι διπλοψήφισαν; Τις εικόνες στις τηλεοράσεις μας, με υποστηρικτές του όχι να συνοδεύονται έξω πριν από την ψηφοφορία; Το κλίμα τρομοκρατίας που επικράτησε και τις επιθέσεις σε όσα στελέχη πήραν τον λόγο και μίλησαν υπέρ του όχι; Τον Λευτέρη Χριστοφόρου που στιγμιαία υποστήριξε να μην δοθεί γραμμή υπέρ του ναι από το κόμμα, μία άποψη που απέσυρε ελάχιστα λεπτά μετά σαν καλός υπηρέτης;


Τα κόμματα, όλα τα κόμματα, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αναφέρονται στη δημοκρατία, ούτε να κρύβονται πίσω από τάχα δημοκρατικές αποφάσεις. Έστω και αργά, ο κόσμος τους γυρίζει την πλάτη. Πολύ απλά, δεν τους γουστάρουμε και το ξέρουν. Ας μας αφήσουν επιτέλους ήσυχους. Το δικαίωμα να μιλάνε το έχουν, ευτυχώς ή δυστυχώς. Καιρός είναι να εξασκήσουμε και εμείς τα δικά μας δικαιώματα, και να μην τους ακούμε.

Εφημερίδες και κυπριακή πραγματικότητα

Τελικά για να μαντέψεις τα εξώφυλλα των εφημερίδων χρειάζεσαι μόνο γνώση της κυπριακής πραγματικότητας και των εφημερίδων που κυκλοφορούν. Με τον θάνατο του Υπουργού Παιδείας, Πεύκιου Γεωργιάδη, προσπάθησα να φανταστώ τα εξώφυλλα των εφημερίδων ένα ένα. Ο θάνατος ενός υπουργού είναι σοβαρό θέμα. Σίγουρα θα ήταν το βασικό θέμα της κυβερνητικής εφημερίδας "Χαραυγή". Αλλά φυσικά δεν είναι πολιτικό το θέμα, είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό. Οπότε ήξερα ότι θα ήταν κύριο θέμα στις ανεξάρτητες "Σημερινή", "Φιλελεύθερος" και στην αντιπολιτευόμενη σοβαρή εφημερίδα "Μάχη". Στην "Αλήθεια" και στον "Πολίτη" όμως φαντάστηκα ότι τα πράγματα θα ήταν λίγο διαφορετικά. Φυσικά ήξερα ότι το θέμα δεν θα μπορούσε να μην ήταν στο εξώφυλλο, πως θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν κάτι τέτοιο άλλωστε; Αλλά βασικό θέμα; Να χάσουν την ευκαιρία να χτυπήσουν την κυβέρνηση απλώς και μόνο για να έχουν ως βασικό θέμα τον εχθρό (επειδή έστω και μετά θάνατο εχθρό θα τον βλέπανε); Εξαιρετικά απίθανο.

Τελικά δεν έχασα κανένα εξώφυλλο. Η κατάντια ορισμένων δεν έχει όρια.

Ένας από τους πολλούς

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι δεν είναι κάτι ξεχωριστό. Είναι ένα κομμάτι της νέας μόδας που κυριαρχεί στην Ελλάδα. Έχει ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά blogs αφού είναι εκφραστής της μόδας. Είναι Αλβανός και γράφει σε blog με τίτλο "Υπάρχουμε.. Συνυπάρχουμε;" Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να γίνει διάσημος, ούτε για να σε φιλοξενούν οι μεγάλες εφημερίδες.

Έτσι μπορεί να λέει τα δικά του. Με τον μανδύα του προοδευτικού και του δημοκράτη μπορεί να βρίζει όλους τους εχθρούς της Αμερικής αλλά και την Αμερική έστω και με τρόπο (αναγκαστικά, στην ελληνική κοινωνία άμα δε βρίζεις την Αμερική παύεις να είσαι προοδευτικός και δημοκράτης, ακόμα και άμα είσαι Αλβανός).

Φυσικά δεν ξεχνάει και ότι είναι Αλβανός. Έτσι είμαστε αναγκασμένοι να διαβάζουμε και άρθρα όπως αυτό που ανέβασε στις 9 Ιανουαρίου με τίτλο "Σαράγιεβο, αγάπη μου". Εκεί μας περιγράφει την παραποίηση της αλήθειας από τον μεταφραστή του ομώνυμου έργου εξηγώντας πόσο παράλογο είναι ότι τόλμησε να μεταφράσει την λέξη "τσέτνικ" σε "τσετσένος". Και φυσικά μας ενημερώνει ότι θα πάει να τον ρωτήσει -ως προσωπικότητα που είναι- γιατί το έκανε (περιμένει κανείς ότι όταν του εξηγήσει ο μεταφραστής ότι έκανε ένα ανθρώπινο λάθος θα μας το μεταφέρει;).

Και γιατί όλο αυτό; Όπως μας εξηγεί με δικά του λόγια "Σε κάποιο σημείο της ταινίας, η μάνα (Έσμα) αποκαλύπτει στην έφηβη κόρη της, την Σάρα, το τραγικό μυστικό. Ότι εκείνη δεν είναι η κόρη ενός σαχίντ (σ.σ. Βόσνιος μουσουλμάνος μάρτυρας του πολέμου), που σκοτώθηκε στη πρώτη γραμμή του πολέμου. Είναι το «προϊόν» ενός βιασμού, σε ένα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου τα «παλικάρια» των Μιλόσεβιτς, Μλάντις και Κάρατζιτς, έκλειναν τις Βόσνιες μουσουλμάνες και τις βίαζαν ομαδικά".

Δεν με απασχολεί διόλου αν όλο αυτό το μένος του Καπλάνι προς τους Σέρβους οφείλεται πραγματικά στο ότι πολεμήσανε εναντίον των ομόθρησκων του Βοσνίων ή απλώς οφείλεται στο ότι τόλμησαν να αντισταθούν στο μεγαλοϊδεατισμό των Αλβανών και δεν παρέδωσαν αμαχητί το Κοσσυφοπέδιο. Αλλά με ανησυχεί η ποιότητα των ειδήσεων που διαβάζουμε και η ποιότητα των ανθρώπων που έχουμε μάθει να θεωρούμε αντικειμενικούς.

Λούφα και παραλαγή

Στην εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου "Αλ Τσαντίρι νιούζ" ο Κώστας Βουτσάς αναρωτήθηκε πως και δεν υπάρχει κανένα όνομα δημοσιογράφου στις λίστες των λουφαδόρων που δημοσιεύονται καθημερινά τις τελευταίες μέρες. Εξαιρετική απορία αν και η απάντηση είναι προφανής. Τολμάει κάποιος να τα βάλει με τους δημοσιογράφους, την πραγματική εξουσία αυτού του τόπου; Εκείνοι δεν πρόκειται να καρφώσουν κανέναν δικό τους ούτως ή άλλως, δεν είναι πιο εύκολο να κρίνουν όλους τους υπόλοιπους;


Στις 14/1/07 η εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" είχε θέμα στο εξώφυλλο με τίτλο "Ντοκουμέντο: Η λίστα των 71 λουφαδόρων". Ψάξανε καθόλου στο σπίτι τους πριν βγάλουν το θέμα; Πιο συγκεκριμένα, είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι ο Τριανταφυλλόπουλος είναι ένας από τους πολλούς επώνυμους λουφαδόρους; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι δεν υπηρέτησε παίρνοντας τρελόχαρτο;

Μην τρελαίνεστε, τα λέμε

Edited, ας μείνει το μόνο σημαντικό μέρος του πρώτου μου post:

Γεια σας, είμαι ο Κωνσταντίνος. Και αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που σκοπεύω να πω για μένα.