Κοινή ανακοίνωση "Βετεράνων Κύπρου 1974" και "ΕΚΦ Δράσις - ΚΕΣ"

Ανακοίνωση σχετικά με τη δήλωση του Δ. Χριστόφια στην Ουάσιγκτον την 28.09.2010, ότι το 1974 η Ελλάδα και η Τουρκία εισέβαλαν στην Κύπρο.

Η πολύ προσεκτικά διατυπωμένη δήλωση του Δ. Χριστόφια, μόνον ατυχής δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ατυχής είναι ο Ελληνισμός, ο οποίος υφίσταται εκ των έσω τέτοιου είδους επιθέσεις, που καθιστούν περιττές αυτές του φανερού εχθρού.

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι όλα ήταν προμελετημένα και καλά προσχεδιασμένα. Και η χρονική στιγμή, και ο χώρος, και το ακροατήριο (όλοι διπλωμάτες), και το δόλιο περιεχόμενο της δήλωσης, αλλά κυρίως το ύφος του δηλούντος που απροκάλυπτα προβάλει αισθήματα χαράς και ευφορίας για το αποτέλεσμα που ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ γνωρίζει ότι θα προκαλέσει.

Με πιο ψύχραιμη παρατήρηση, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η εντολή που έδωσαν στον Δ. Χριστόφια για να εκφωνήσει την συγκεκριμένη δήλωση, έχει προφανή στόχο και σκοπό να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και να προκαλέσει αντιπερισπασμό. Διότι τη στιγμή που όλοι θα προσπαθούμε να ... πείσουμε!!! τον Χριστόφια ότι έκανε λάθος και πρέπει να το αποσύρει, τη στιγμή που θα προσπαθούμε να αποδείξουμε το αυτονόητο στους ακροατές του Χριστόφια και στους ακροατές των ακροατών και πάει λέγοντας, ότι δηλαδή οι Τούρκοι είναι οι θύτες και οι Έλληνες τα θύματα και ότι αυτά ΔΕΝ εξισώνονται, την ίδια στιγμή οι εμπνευστές της δήλωσης Χριστόφια και εντολείς του, θα συνεχίζουν ανενόχλητοι να δρουν εναντίον μας. Θα συνεχίζουν να σχεδιάζουν τα επόμενα χτυπήματα κατά της Πατρίδας μας, γελώντας και απορώντας με την τόση ανοχή και αφέλειά μας.

Αν δεν σοβαρευτούμε και αν δεν πείσουμε ή αναγκάσουμε (με κάθε τρόπο) τους πολιτικούς μας ηγέτες να αποδεικνύουν κάθε στιγμή, με έργα και λόγια, ΣΕΒΑΣΜΟ, ΠΙΣΤΗ, ΑΦΟΣΙΩΣΗ και ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ ΜΟΝΟ στα Ελληνικά Εθνικά συμφέροντα και ΟΧΙ των εχθρών, θα είμαστε συνυπεύθυνοι με αυτούς στην προδοσία και στον αφανισμό του Έθνους και της Πατρίδας μας και αναπολόγητοι στις επόμενες γενεές. Αν υπάρχουν. Αναπολόγητοι όμως και ενώπιον Του Θεού, που σίγουρα υπάρχει.

Όσο για τα κόμματα που, διά των εκπροσώπων τους, διέρρηξαν τα ιμάτιά τους για την «ατυχή» δήλωση του Δ. Χριστόφια, καλά θα κάνουν αντί να τον χαϊδεύουν με τις σκληρές ανακοινώσεις τους, να τον υποχρεώσουν να φερθεί σαν Πρόεδρος της Κυπριακής (και όχι άλλης) Δημοκρατίας. Διότι δεν αρκεί να είναι, αλλά διά των έργων του και να φαίνεται και να πείθει.

Αλλιώς να του δείξουν ότι η πίστωση χρόνου που του έδωσαν, τελείωσε. Και, ή να παραιτηθεί ΑΜΕΣΩΣ, ή να αποσύρουν από κάθε σημείο στήριξης την εμπιστοσύνη τους, αναγκάζοντάς τον να φύγει και να εκφράσουν έτσι έμπρακτα το γενικευμένο λαϊκό αίσθημα και τη λαϊκή οργή, που μέρα με τη μέρα φουντώνει και γίνεται ποτάμι.

Αθήνα, 29η Σεπτεμβρίου 2010.

Για τα Διοικητικά Συμβούλια
Οι Πρόεδροι των Συλλόγων
“ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ 1974” ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΥΠΡΙΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
ΔΡΑΣΙΣ - Κ.Ε.Σ.
Νικόλαος Φ. Αργυρόπουλος, Λάζαρος Κουρσερτάρης

Ανακοίνωση ιδρύσεως Α.Φ.Κ Τόλμης Ιωαννίνων

Αγαπητοί συμφοιτητές,

Η νεολαία μας και ειδικότερα το φοιτητικό της κομμάτι αποτελούν το πιο ενεργητικό και υγιές κύτταρο ενός λαού. Είναι ο πυρήνας από τον οποίο θα γεννηθούν οι αυριανοί κρατούντες της κοινωνίας, οι επιστήμονες, οι ηγέτες και αυτοί που με τη παθητική ή ενεργητική τους στάση θα συνθέσουν το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.

Έτσι μια μικρή ομάδα Κυπρίων φοιτητών στα Ιωάννινα συναισθανόμενη την ανάγκη να σταθεί αντάξια ενός τέτοιου βάρους επιδεικνύοντας έντονο ενδιαφέρον για τα κοινά πήρε την απόφαση να ιδρύσει παράταξη ΑΥΤΟΝΟΜΗ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ. Το όνομα αυτής ΑΥΤΟΝΟΜΗ – ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ - ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΛΜΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ. Η Α.Φ.Κ. ΤΟΛΜΗ έρχεται στα φοιτητικά δρώμενα των Ιωαννίνων στοχεύοντας να φέρει νέα ήθη στον κυπριακό φοιτητόκοσμο της πόλης. Κινείται αυτόνομα και ανεξάρτητα μακριά από στείρες παλαιοκομματικές περιχαρακώσεις ως αναπόσπαστο κομμάτι του κυπριακού φοιτητικού κινήματος.

Αφήνουμε τις παρωχημένες ταμπέλες της δεξιάς και της αριστεράς και ορίζουμε ως προμετωπίδα μας τον ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ. Σεβόμαστε όλους τους φοιτητές όπου και αν αυτοί αυτοπροσδιορίζονται ( δεξιά, κέντρο, αριστερά) και τους καλούμε σε συζήτηση. Είμαστε υπέρ της ΣΥΝΘΕΣΗΣ και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, καθώς πρεσβεύουμε ότι ο διχασμός και το μίσος μεταξύ μας ΔΕΝ οδηγεί ΠΟΤΕ στην Ελευθερία. Όπως είπε και ο εθνικός μας ποιητής: «Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: Εάν μισούνται ανάμεσό τους ΔΕΝ τους πρέπει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.»

Βασικός άξονας της ενεργοποίησης μας ως κίνηση είναι φυσικά το Κυπριακό Πρόβλημα. Ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής ότι εμείς απορρίπτουμε αταλάντευτα οποιαδήποτε λύση, η οποία έχει ως βάση της τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Θεωρούμε ότι το πρόβλημα είναι εξ ολοκλήρου πρόβλημα παράνομης εισβολής και κατοχής ευρωπαϊκού εδάφους και ως τέτοιο θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες. Στόχος της Κίνησής μας είναι να αποδείξουμε ότι υπάρχει η εναλλακτική οδός, η λύση η οποία θα βασίζεται στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και στα ψηφίσματα του ΟΗΕ για το Κυπριακό. Λύση, δηλαδή απελευθέρωσης αντί ενυπόγραφης αποδοχής της διχοτόμησης όπως αυτή θα επέλθει με την εφαρμογή οποιουδήποτε σχεδίου ΔΔΟ. Θεωρούμε ως ύψιστη ανάγκη τη διασφάλιση της επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού στη γη των προγόνων του, την οποία δεν εγγυάται η διχοτομική ρατσιστική ΔΔΟ.

Παράλληλα, η Κίνησή μας αποσκοπεί στη βελτιστοποίηση των προβλημάτων που απασχολούν την κυπριακή φοιτητική κοινωνία των Ιωαννίνων. Ως εκ τούτου οι βασικοί πυλώνες των φοιτητικών μας αρχών βασίζονται στη δωρεάν δημόσια ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ Παιδεία, πλήρως αποστασιοποιημένη από τα οικονομικά συμφέροντα και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες. Πιστεύουμε πως σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία στην οποία η εθνική ταυτότητα κάθε λαού είναι υπό απειλή, η Παιδεία οφείλει να αποδίδει πολίτες με εθνική συνείδηση. Είμαστε Έθνος και ΔΕΝ θα καταστούμε πληθυσμός.

Εν κατακλείδι, καλούμε για άλλη μια φορά όλους τους φοιτητές που ταυτίζονται με τις προαναγγελίες μας και επιθυμούν την αλλαγή πλεύσης τόσο στα Ιωάννινα, όσο και κατ’ επέκταση στην Κύπρο να συστρατευθούν στις τάξεις της Α.Φ.Κ. ΤΟΛΜΗΣ . Επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε ότι ο «σιωπών δοκεί συναινείν» - με τη σιωπή μας απλά διαιωνίζουμε τα κακώς κείμενα.

Εκ του Δ.Σ.
Α.Φ.Κ. ΤΟΛΜΗ

«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσιν. ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» - Ανδρέας Κάλβος

Αθήνα 2010 - Φοιτητικές εκλογές

Εκλογές 2010	Ποσοστό	Έδρες	Ψήφοι	1912
Προοδευτική	33.11%	3	633	-0.05%
Πρωτοπορία	32.79%	3	627	-1.44%
Δράσις	17.89%	1	342	+2.14%
Αγώνας	8.26%	1	158	+0.48%
Αναγέννηση	7.95%	1	152	+0.03%

Ηράκλειο 2010

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ 97 45,75%
ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ 77 36,32%
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ 38 17,92%

Πάτρα 2010 - Φοιτητικές εκλογές

Πρωτοπορία 44.53% (-1.91%), 3 έδρες, 277 ψήφοι

Προοδευτική 29.58% (-2.04%), 2 έδρες, 184 ψήφοι

Αναγέννηση 15.92% (-0.75%), 1 έδρα, 99 ψήφοι

Αγώνας 6.11% (+0.84%), 1 έδρα, 38 ψήφοι

Α.Φ.Σ.Κ Φλόγα 3.86% (+3.86%), χωρίς έδρα, 24 ψήφοι

Η δημοκρατία με το ένα πόδι στο γύψο

του Γιώργου Λιλλήκα

Όταν σ’ ένα Δημοκρατικό πολίτευμα, συλλαμβάνονται νεαροί γιατί διανέμουν φυλλάδια που η Κυβέρνηση κρίνει ως απαράδεκτα, όταν ανακρίνεται από την Αστυνομία ο Σίμος Αγγελίδης, υποψήφιος στις Ευρωεκλογές γιατί θεάθηκε σε εκδήλωση όπου εκστομίστηκαν υβριστικά συνθήματα κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας, όταν ανακρίνεται ο Δικηγόρος Ξενής Ξενοφώντος γιατί σε ένα διαδικτυακό χώρο κάποιος εκφράστηκε απειλητικά και προσβλητικά για κάποιο δημοσιογράφο, τότε η Δημοκρατία βρίσκεται με το ένα πόδι στο γύψο.

Δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά αλυσίδα γεγονότων όπου η Αστυνομία χρησιμοποιείται από το Κράτος για να φιμωθούν οι ενοχλητικές φωνές και απόψεις. Δεν συμμερίζομαι ούτε το περιεχόμενο των φυλλαδίων που κατέσχε η Αστυνομία, ούτε τα υβριστικά συνθήματα κατά του Προέδρου, ούτε τα απειλητικά και υβριστικά ηλεκτρονικά μηνύματα κατά του όποιου δημοσιογράφου. Πολύ, όμως, περισσότερο δεν αποδέχομαι την άσκηση αστυνομικής εξουσίας από το Κράτος έναντι προσώπων που επικρίνουν την Κυβέρνηση ή υποστηρικτές της.

Τα όποια απαράδεκτα ή και αισχρά συνθήματα, φυλλάδια και μηνύματα είναι καταδικαστέα αλλά αβλαβή για την κοινωνία και την Δημοκρατία. Η χρήση αστυνομικής εξουσίας με την συμβολή ή και ανοχή της Κυβέρνησης, όμως, αποτελεί απειλή κατά της ελεύθερης κοινωνίας και της Δημοκρατίας.

Πόσοι πολιτικοί, πρώην Πρόεδροι, δημοσιογράφοι έγιναν κατά καιρούς στόχοι ύβρεων, απειλητικών μηνυμάτων ή εξευτελιστικών συνθημάτων; Ποτέ κανένας Πρόεδρος προηγούμενα δεν χρησιμοποίησε ή δεν επέτρεψε την παρέμβαση της αστυνομικής δύναμης, τρομοκρατώντας την κοινωνία ή φιμώνοντας τη διαφορετική άποψη. Τα φαινόμενα που σήμερα βιώνουμε πρέπει να ανησυχήσουν και να εξεγείρουν όλους τους ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους και πολιτικές δυνάμεις του τόπου ανεξάρτητα κομματικής και ιδεολογικής ταυτότητας. Η πνευματική τρομοκρατία στρέφεται κατά της κοινωνίας και της Δημοκρατίας.

Το ηλεκτρονικό μήνυμα κατά συγκεκριμένου δημοσιογράφου είναι απαράδεκτο και καταδικαστέο. Πόσο πιο απειλητικό, όμως, είναι από την δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, όταν αναφερόμενος σε εμένα με προειδοποίησε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ότι «θα με καταπλακώσει ο οδοστρωτήρας;». Γιατί η Γενική Εισαγγελία και η Αστυνομία, δεν ανέκριναν τον Πρόεδρο γι’ αυτή του την απειλή; Πόσο πιο απειλητικό είναι από εκπομπές συγκεκριμένου ραδιοφωνικού σταθμού που καλλιεργούν το μίσος των ακροατών κατά συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων;

Η προάσπιση της Δημοκρατίας είναι υπόθεση όλων των πολιτών, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Κύρια είναι ευθύνη των Κομμάτων. Όταν η ελευθερία έκφρασης γίνεται αντικείμενο αστυνομικής σύλληψης, η Δημοκρατία ακρωτηριάζεται. Αυτοί που σήμερα επιχαίρουν δεν συνειδητοποιούν ότι η χρήση αστυνομικών μέσων όταν εδραιωθεί ως πολιτική μέθοδος δεν θα κάνει διακρίσεις.

• Επιδρομή στο Χριστόφιας - Watch
• Δεν θα μας φιμώσετε ποτέ!!!
• Η πνευματική τρομοκρατία ξανακτυπά
  

Απάντων τιμιότερον και αγιότερον εστίν η πατρίς

του Μάκη Βορίδη
βουλευτή Αττικής του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, βρισκόμαστε απέναντι σε πραγματικότητες, όχι ευχάριστες, αλλά είναι προφανές ότι η πολιτική ηγεσία -και η ηγεσία βρίσκεται μέσα σ’ αυτήν την αίθουσα- οφείλει να αντιμετωπίζει και δυσάρεστες πραγματικότητες.

Πραγματικότητα πρώτη: Η Ελλάδα πρέπει να καταβάλει μέσα στις επόμενες ημέρες 11.000.000.000 ευρώ και ταυτόχρονα πρέπει να βρει τα χρήματα μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, για να αναχρηματοδοτήσει ένα τεράστιο δημόσιο χρέος. Είναι μια πραγματικότητα που δεν επιδέχεται ερμηνείες, δεν επιδέχεται αμφισβητήσεων.

Πραγματικότητα δεύτερη: Η Ελλάδα πλέον δεν έχει πρόσβαση στις χρηματαγορές. Το γιατί συνέβη αυτό, θα το αναφέρω παρακάτω, πλην όμως αυτή είναι μια δεύτερη πραγματικότητα.

Πραγματικότητα τρίτη: Εάν δεν καταβληθούν τα ποσά αυτά τη χρονική στιγμή που πρέπει να καταβληθούν, η χώρα θα κηρυχθεί σε κατάσταση αρνήσεως πληρωμών και από την επόμενη μέρα το πρωί δεν θα μπορεί να χρηματοδοτήσει καμία από τις ανάγκες της. Αυτό οφείλει να το ακούσει καθαρά ο ελληνικός λαός, για να ξέρει για τι πράγμα συζητάμε. Πραγματικότητα τρίτη, λοιπόν, είναι ότι εάν μέσα σε δέκα ημέρες τα χρήματα αυτά δεν βρεθούν, τότε δεν θα πληρώνονται καθόλου οι μισθοί και οι συντάξεις, τότε θα καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, τότε θα έχει δεσμευθεί το σύνολο των τραπεζικών καταθέσεων. Αυτό, όχι κάποτε, αλλά μέσα στο επόμενο δεκαήμερο και είναι πραγματικότητα, επίσης, μη επιδεχόμενη αμφισβητήσεως.

Πραγματικότητα τέταρτη: Μία δυνατότητα δανεισμού εμφανίζεται, καμία άλλη. Κανείς δεν έχει έρθει με μια συγκεκριμένη πρόταση για δανεισμό από οποιαδήποτε διαφορετική ή συγκεκριμένη πλευρά.

Πραγματικότητα πέμπτη: Αυτός ο δανεισμός είναι συνδεδεμένος με συγκεκριμένους όρους που είναι επαχθείς. Επίσης, αυτό είναι μια αλήθεια. Είναι επαχθείς στα πλαίσια δημοσιονομικών προσαρμογών, στα πλαίσια αναπτυξιακών πολιτικών, στα πλαίσια μιας οικονομικής πειθαρχίας που επιβάλλεται στην κοινωνία.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και υπάρχει ένα απλό ερώτημα που θέτει το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου: ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Τα παίρνουμε τα λεφτά ή δεν τα παίρνουμε τα λεφτά; Τόσο απλά! Κοινοβούλια σε ολόκληρη την Ευρώπη συνεδριάζουν, για να δώσουν Ευρωπαίοι φορολογούμενοι και εκπρόσωποί τους την έγκριση εκταμιεύσεως από τα λεφτά των Ευρωπαίων φορολογουμένων, για να πληρωθούν οι δικές μας οφειλές.

Εγώ, λοιπόν, στο ερώτημα αυτό θεωρώ ότι μπορεί να απαντήσει κανείς με αυτούς τους δύο τρόπους:

Ακούω την απάντηση της Αριστεράς. Η απάντηση της Αριστεράς είναι μία απάντηση δομική: Να κάνουμε Κομμουνισμό, να γίνει επανάσταση, να έρθει ένα άλλο σύστημα και με αυτή την έννοια λύνουμε το θέμα μας. Εγώ ξεκαθαρίζω: εγώ δεν θέλω Κομμουνισμό. Δεν θέλω να έρθει ένα τέτοιο σύστημα στην Ελλάδα. Υποθέτω ότι και πάρα πολλοί συμπολίτες μας δεν θέλουν ένα τέτοιο σύστημα. Αυτή η υπόθεση είναι βάσιμη, υπό την έννοια της εκλογικής καταγραφής, τουλάχιστον.

Εκδοχή δεύτερη: Να πάρουμε τα χρήματα αλλά –ακούστε τώρα εδώ, υπάρχει μία πονηριά- τα χρήματα αυτά τα θέλουμε, μόνο για να τα χρησιμοποιήσουμε για τον κοινωνικό δίχτυ –τις τέσσερις, πέντε, έξι διατάξεις που ανέφερε ο εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας- δηλαδή, για να τα χρησιμοποιήσουμε για κοινωνικές δαπάνες. Το υπόλοιπο, όμως, κομμάτι δεν το θέλουμε. Αυτό πόσο καλά και πόσο σοβαρά ακούγεται; Πόσο σοβαρό είναι να ακούγεται αυτό από το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης;

Υπάρχει και μία τρίτη λύση: ΝΑΙ. Το ΝΑΙ αυτό, δεν είναι ΝΑΙ στην Κυβέρνηση. Το ΝΑΙ αυτό δεν είναι ΝΑΙ στον Παπανδρέου. Το ΝΑΙ αυτό δεν είναι ΝΑΙ στο πολιτικό σύστημα που μας έφερε έως εδώ. Είναι ΝΑΙ να πάρουμε τα λεφτά για να σωθεί η χώρα. Είναι αυτό το ΝΑΙ.

Ο πολίτης είναι θυμωμένος. Δικαίως! Δικαίως είναι οργισμένος. Γιατί; Είναι οργισμένος και γιατί βεβαίως, θα κληθεί να υποστεί τις συνέπειες αυτές, αλλά είναι οργισμένος κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ελπίζω για τους σωστούς λόγους. Γιατί πρέπει να φθάσουμε στον καταλογισμό.

Μήπως εμείς, όταν κάνουμε αυτό το συλλογισμό λέμε ότι δίνουμε συγχωροχάρτι στον κ. Παπακωνσταντίνου ή στον κ. Παπανδρέου; Μήπως δίνουμε συγχωροχάρτι στον κ. Καραμανλή και στην Κυβέρνησή του; Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, γιατί υπάρχει μία αλληλουχία γεγονότων που μας οδήγησε εδώ. Γιατί οδηγηθήκαμε εδώ, στην κηδεμονία, στον περιορισμό της κυριαρχίας, στις άμεσες, γρήγορες και επαχθείς πολιτικές για τον ελληνικό λαό, στην ανάγκη αυτής της προσαρμογής; Γιατί; Γιατί ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, τριάντα χρόνια τώρα λέει ψέματα, είναι ευχάριστο και θωπεύει τα αυτιά του ελληνικού λαού, χωρίς να λέει τις αλήθειες που πρέπει να πει. Χωρίς να πει ότι «Μια χώρα δεν μπορεί να ζει για πάντα με δανεικά». Γιατί ποτέ εδώ μέσα, σε όλες αυτές τις κοινωνικές ομάδες που έρχονται, κανείς δεν τόλμησε να πει «Όχι, δεν γίνεται αυτό γιατί δεν έχουμε τα λεφτά». Κανείς δεν τόλμησε. Γιατί; Γιατί δεν θέλουμε να κάνουμε πραγματικές πολιτικές.

Πραγματική πολιτική δεν είναι το NAI σε όλα. Πραγματική πολιτική δεν είναι να παίρνεις τα λεφτά των φορολογουμένων και να τα σκορπίζεις δεξιά και αριστερά. Πραγματική πολιτική δεν είναι τα ρουσφέτια και οι διορισμοί. Πραγματική πολιτική είναι η μάχη των ιδεών. Πραγματική πολιτική είναι η προγραμματική επιχειρηματολογία. Πραγματική πολιτική είναι να πείθεις ακόμα όταν τα πράγματα είναι δύσκολα και δυσάρεστα. Αυτό πολύ λίγοι το έχουν κάνει μέχρι σήμερα από το πολιτικό σύστημα. Πέρασαν χρόνια διακυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας με 4% ανάπτυξη. Γιατί δεν κάνατε την απαραίτητη δημοσιονομική προσαρμογή; Γι’ αυτό είχατε εκλεγεί. Είχατε εκλεγεί για την επανίδρυση του κράτους. Είχατε εκλεγεί για το συμμάζεμα. Γι’ αυτά! Γιατί δεν τα κάνατε; Ναι, ανάπτυξη, τότε που θα ήταν εύκολα, τότε που δεν θα είχαν πολύ σημαντικό κόστος. Δεν το κάνατε, γιατί φοβηθήκατε. Φοβηθήκατε μπροστά στην πίεση της Αριστεράς. Γιατί ο εισηγητής σας ομολόγησε την ιδεολογική σας δειλία. Ομολόγησε ότι δεν θελήσατε να αντισταθείτε στις πιέσεις της Αριστεράς. Αυτό, λοιπόν, είναι η ευθύνη που σας βαραίνει και αυτό είναι που οδήγησε στον οικονομικό εκτροχιασμό.

Δεν έχει ευθύνες το ΠΑΣΟΚ; Πώς δεν έχει; Αφού είπε ψέματα στον ελληνικό λαό. Ήξερε το έλλειμμα, ήξερε από πριν ποια είναι η πραγματικότητα «να εκλεγούμε και βλέπουμε». Το βλέπουμε, κόστισε τρεις μήνες. Αυτοί οι τρεις μήνες ήταν κρίσιμοι. Ακόμα και στον Προϋπολογισμό ήρθε το ΠΑΣΟΚ και μοίραζε λεφτά από τα μη υπάρχοντα: ένα δισεκατομμύρια στα κοινωνικά δικαιώματα, ένα δισεκατομμύριο στην παιδεία. Τι καταλάβαιναν εκείνη την ώρα όλοι αυτοί που έβλεπαν το πρόβλημα; Ότι εμείς ως πολιτικό σύστημα είμαστε εντελώς ανεύθυνοι, εντελώς αναξιόπιστοι. Την ώρα που το έλλειμμα ήταν 13,7% μοιράζονταν λεφτά σε κοινωνικές πολιτικές. Πότε θυμηθήκανε; Στο Πρόγραμμα Σταθερότητας. Μα, τότε ήταν πολύ αργά, τότε είχαμε μπει στο μικροσκόπιο των αγορών. Τότε τα μέτρα δεν επαρκούσαν. Αλλά ακόμα και τότε πόσο δειλά, πόσο φοβισμένα, πόσο περιορισμένα ήταν; Έχει τεράστιες ευθύνες η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για το μηχανισμό αυτό.

Οι ευθύνες, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στην παρούσα φάση δεν είναι πολυτέλεια. Οι ευθύνες είναι προϋπόθεση της καθάρσεως και της κοινωνικής συνοχής. Δεν μπορεί πια να αρθρωθεί πειστικός λόγος προς οποιονδήποτε, εάν δεν υπάρξει η τιμωρία. Στην τραγωδία αυτή της Μεταπολιτεύσεως, σ' αυτό το τραγικό τέλος, οφείλει να υπάρξει κάθαρση. Και η κάθαρση θα γίνει με την τιμωρία.

Εμείς, λοιπόν, ερχόμαστε και λέμε συγκεκριμένα πράγματα: Ενεργοποιείστε τις εξεταστικές για την οικονομία και αφήστε τώρα τα προσχηματικά «πόθεν έσχες». Να γίνει βαθύς και ουσιαστικός έλεγχος σε όλους όσους διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα, σε όλους όσους έβαλαν υπογραφή. Όχι μόνο στη δήλωσή τους, αλλά και σε όλους τους λογαριασμοί στις τράπεζες, σε όλα τα σπίτια, σε όλα τα πλοία, σε όλα τα καράβια, σε όλες τις μετοχές. Αυτός είναι ο έλεγχος του «πόθεν έσχες». Και πηγαίνετε σε αυτόν, για να δούμε ποιοι φταίνε και ποιοι δεν φταίνε.

Αλλά να υπάρξει και καταμερισμός των πολιτικών ευθυνών, να συζητήσουμε για το μέλλον. Ξέρετε τι απαντάει ο ελληνικός λαός, το αυτονόητο: «Εσείς που με καταστρέψατε, θα ‘ρθείτε να μου πείτε για το μέλλον. Αφού το κλείσατε το μαγαζί, αφού μας οδηγήσατε σε αυτήν την καταστροφή, τώρα θα μας εκπονήσετε ένα πρόγραμμα για το μέλλον;»

Προϋπόθεση για να συζητήσει πλέον το πολιτικό σύστημα για το μέλλον, είναι να δεχθεί ουσιαστικά την αυτοκατάργηση του, να δεχθεί ότι χρειάζεται μια βαθιά πολιτική ανασύνθεση, να δεχθεί ότι πια ο δικομματισμός, τα παραδοσιακά κόμματα έχουν τελειώσει. Αν δεν το δεχθείτε εσείς οι ίδιοι σαν μία πράξη στοιχειώδους αυτοσυντήρησης, τότε αυτόν το δρόμο θα τον δείξει ο ελληνικός λαός.

Τελειώνω, κύριε Πρόεδρε, λέγοντας το εξής: Οι γονείς μου είναι συνταξιούχοι του ΤΕΒΕ, και η μητέρα μου και ο πατέρας μου. Γυρνώντας στο σπίτι θα με ρωτήσουν: «Τι ψήφισες; Ψήφισε να μειωθεί η σύνταξή μας; Τα 800 και τα 650 ευρώ μας; Αυτό ψηφίζεις;» Έχω μία απάντηση, που δινόταν ιστορικά: Μητρός τε και πατρός τε απάντων τε τιμιότερον και αγιότερον εστίν η πατρίς.

Ευχαριστώ πολύ.

Τα «πρεζάκια» της Ευρώπης και οι «Πυρήνες»

του Δημήτρη Παπαγεωργίου
από τις φυλακές Κορυδαλλού

Σύσσωμο το ελληνικό κατεστημένο ξέσπασε σε πανηγυρισμούς ανήμερα της 25ης Μαρτίου, με αφορμή την δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου, ότι οι κεφαλές της Ευρώπης συμφώνησαν να μας χορηγήσουν έναν ακόμη γύρο δανείων. Με αναστεναγμούς ανακούφισης, οι οικονομικοί δήθεν αναλυτές, σχολίασαν την απόφαση του κ. Τρισέ να «αποδεχθεί» τα ομόλογα (υποβαθμισμένα) των ελληνικών τραπεζών.

Σαν πρεζάκια στην πλατεία Βάθης, που έμαθαν ότι ο έμπορος θα ερχόταν σε λίγο να τους δώσει τη δόση τους και δεν θα χρειαζόταν να υποφέρουν άλλο. Γιατί αυτής της κατάστασης είναι ανάλογη η λύση που δόθηκε στο «Greek Crisis», όπως ονομάζουν τα διεθνή ΜΜΕ την κατάσταση στην χώρα μας. Ένα άλλοτε περήφανο έθνος να πανηγυρίζει, επειδή του επιτρέπουν να δανεισθεί για να επιβιώσει το επόμενο εξάμηνο.

Να επιβιώσει όμως, όχι ως έθνος, αλλά ως χρεοκοπημένο σύστημα. Να επιβιώσει με κόστος δυσβάσταχτο το εσωτερικό μέτωπο. Να επιβιώσει απομυζώντας την πλειοψηφία του. Περιθωριοποιώντας τα παραγωγικά του κομμάτια. Αυτά όμως έχουν ήδη υπεραναλυθεί. Δεν έχει νόημα να τα συζητήσουμε περαιτέρω. Προσωπικά πολύ πιο επίκαιρη θεώρησα την προκήρυξη των «Πυρήνων» σχετικά με τις βομβιστικές τους επιθέσεις.

Ο ιντελιγκεντσισμός τους

Γιατί; Μα γιατί αφορούσε ένα ζήτημα που «καίει» τον ελληνικό λαό. Το μεταναστευτικό. Το οποίο θα ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή, να αντιπαραβάλλουμε με το μεταναστευτικό σε επίπεδο καθημερινότητας. Μέχρις στιγμής φαίνονται ως διαφορετικό θέμα, τουλάχιστον στα μάτια των «αναλυτών». Αυτοί το βιώνουν απ’ έξω. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους «Πυρήνες». Δεν μπορούν να κατανοήσουν το σύμπλεγμα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονος, των Πατησίων, της Κυψέλης. Με ύφος κοινωνιολόγου, μας πληροφορούν ότι έχουν δημιουργηθεί διάφορα «γκέτο». Δεν προσπαθούν όμως να ερμηνεύσουν το τι σημαίνει η καθημερινότητα του να ζεις σ’ ένα γκέτο ως «μειοψηφικός Έλληνας». Και πως αν οι περισσότεροι από αυτούς είχαν την οικονομική δυνατότητα να ξεφύγουν θα το έκαναν.

Ολόκληρο το κείμενο της προκήρυξης, αν και ενδιαφέρον, βρίθει από έναν αέρα «ιντελιγκεντσισμού» που αντιμετωπίζει συγκεκριμένες καταστάσεις ως «φαινόμενα». Αποστασιοποιημένες απόψεις, σαν να πηγαίνεις για διάγνωση σ’ έναν γιατρό. Από αυτή την άποψη, οι «Πυρήνες» έχουν κάνει ένα βήμα παραπάνω από τις υπόλοιπες τρομοκρατικές οργανώσεις προς την απομόνωση της «επαναστατικής ελίτ». Μια κατάσταση που προοιωνίζει την εσωτερική τους κατάρρευση. Οι πλέον τίμιοι και ειλικρινείς από όλους αυτούς που την αποτελούν το μόνο που έχουν να αναμένουν – και το ξέρουν – είναι ένα ένδοξο τέλος. Επέλεξαν μόνοι τους να αποκοπούν από την κοινωνία και όχι το «σύστημα». Η δε ίδια ποιότητα της «αποστασιοποίησής» τους φανερώνει τους ιδεολογικούς δεσμούς του με την μεγαλοαστική ελίτ της διανόησης του συγχρόνου συστήματος που θέλει να μετασχηματίσει την κοινωνία.

Η «ανάγνωσή» τους, του μεταναστευτικού φαινομένου ξεκινά με την αποδοχή των συνθηκών της «παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας». Πέραν αυτών όμως, αποδεικνύουν ότι είναι πιο σωστοί στην ιεράρχηση των προβλημάτων, από ό,τι τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Παρ’ όλο που την αντικοινωνικότητά τους την αποδέχονται οι ίδιοι στην προκήρυξή τους. Αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε το βάθος της αντικοινωνικότητας των ΜΜΕ.

Σε προσωπικό τώρα επίπεδο, αισθάνομαι μία «αγαλλίαση», καθώς ως πρόσωπο δέχομαι την πολεμική όχι μόνον του κράτους, που με κρατά φυλακισμένο, όχι μόνο των δυνάμεων καταστολής που με συνέλαβαν και έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ που επιθυμούσαν την φυλάκισή μου, όχι μόνο των καθεστωτικών ΜΜΕ που έγραφαν ιστορίες για αγρίους (βλ. «Ελευθεροτυπία»), αλλά και των «επαναστατικών ομάδων» που σπεύδουν να αποδεχθούν τα λεγόμενα όλων των παραπάνω. Εγώ από την πλευρά μου, θα τους παρακαλέσω να χρησιμοποιήσουν όση «επιρροή» έχουν, για να δημοσιεύουν τα κείμενά μου και άλλες εφημερίδες εκτός του «Ελεύθερου Κόσμου» και της «Ελεύθερης Ώρας», όπως αυτές που δημοσιεύουν και την δική τους προκήρυξη. Αν θέλουν δε, θα τα στέλνω και στο Indymedia.

Σαν άνθρωπος, δεν αποδέχομαι τον ατομικισμό. Είμαι κοινωνικό ον. Όπως και οι περισσότεροι από τους εθνικιστές. Έτσι η δική μας ρήξη με το σύστημα δεν δημιουργείται μέσω της «ελίτ», αλλά της καλλιέργειας μίας βαθύτατα συλλογικής και ουσιαστικά πρακτικής συνείδησης αντίστασης.

Και φέτος άνοδος στο Πανεπιστήμιο Κύπρου

Πρωτοπορία 48.13% (+0.63%), 10 έδρες, 1850 ψήφοι
Προοδευτική 40.82% (+0.67%), 8 έδρες, 1569 ψήφοι
Αγώνας 3.95% (-0.12%), 1 έδρα, 152 ψήφοι
Αναγέννηση 3.62% (-0.1%), 1 έδρα, 139 ψήφοι
Α.Φ. ΈΠΑΛξη 3.49% (+0.41%), 1 έδρα, 134 ψήφοι

• Αποτελέσματα Θεσσαλονίκης
• Αποτελέσματα Ηνωμένου Βασιλείου
• Πανεπιστήμιο Κύπρου 2009
  

Ιωάννινα 2010

Πρωτοπορία 43.8%, 3 έδρες, 183 ψήφοι
Προοδευτική 35.4%, 3 έδρες, 148 ψήφοι
Αγώνας 17%, 1 έδρα, 71 ψήφοι

Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών Θεσσαλονίκης

Πρωτοπορία 38.38% (-0.27%), 4 έδρες, 517 ψήφοι
Προοδευτική 32.96% (+0.14%), 4 έδρες, 444 ψήφοι
Αναγέννηση 12.4% (+0.99%), 1 έδρα, 167 ψήφοι
Αγώνας 8.31% (+0.25%), 1 έδρα, 112 ψήφοι
Π.Ε.Ο.Φ 7.94% (-1.12%), 1 έδρα, 107 ψήφοι

• Αποτελέσματα Ηνωμένου Βασιλείου

Ε.Φ.Α.Ε.Φ.Π

Νόμπελ Φυσικής για τον Δ. Χριστόφια

Δελτίο τύπου Π.Ε.Ο.Φ

Ως οι μεγαλύτεροι φυσικοί του 21ου αιώνα πρέπει να θεωρούνται οι πολιτικοί στην Κύπρο. Είναι οι πρώτοι παγκοσμίως που εφαρμόζουν στη πράξη τη θεωρία των παράλληλων συμπάντων. Αυτή η θεωρία μιλά για την ύπαρξη πολλών παράλληλων συμπάντων, όπου κάθε επιλογή μας δημιουργεί ένα ξεχωριστό σύμπαν το οποίο υπάρχει παράλληλα και αθέατα από το δικό μας. Βεβαίως υπάρχουν κάποια κοινά σημεία στα οποία όλα τα σύμπαντα συγκλίνουν. Σε ένα από αυτά τα άπειρα παράλληλα σύμπαντα, ζουν προφανώς όλα τα κόμματα του τόπου μας.

Αυτή πρέπει να είναι η μόνη εξήγηση για το ότι μετά από 36 χρόνια εισβολής και κατοχής όλες οι πολιτικές μας δυνάμεις βλέπουν ότι μέσω μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας μπορεί να επιτευχθεί μια ΔΙΚΑΙΗ, ΒΙΩΣΙΜΗ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ λύση για όλους τους κατοίκους της Κύπρου. Πρωταγωνιστής βεβαίως και πρώτος υποψήφιος για το βραβείο νόμπελ Φυσικής δε θα μπορούσε να είναι άλλος από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Χριστόφια.

Ο «ευέλικτος» δια-ξεπουλητής-πραγματευτής της πλευράς μας έχει αναπτύξει πλήρως την προαναφερθείσα θεωρία αφού επικοινωνεί με ένα σύμπαν το οποίο μόνο ο ίδιος και οι υπόλοιποι κομματικοί ηγέτες που ενστερνίζονται την ομοσπονδία, αντιλαμβάνονται. Σε αυτόν τον παράλληλο κόσμο υπάρχουν τα πιο χαρωπά και ελπιδοφόρα μηνύματα για την επίτευξη λύσης όσο το δυνατό πιο σύντομα και πιο ανώδυνα για την πλευρά μας.

Σε αυτόν τον τόσο τέλειο, αλλά και τόσο παράλληλο με εμάς κόσμο, ο βάρβαρος εισβολέας έχει πάρει άφεση αμαρτιών, αφού εμείς σφάλαμε για το ότι πάθαμε και στην τελική το πρόβλημα το έχουμε με τους «τουρκο»κύπριους (μουσουλμανική μειονότητα της Κύπρου) και όχι με τους εισβολείς και παράνομους καταπατητές των εδαφών μας. Για αυτό άλλωστε συζητούμε μαζί τους για να λύσουμε το Κυπριακό. Και στις συζητήσεις έχουμε πετύχει μεγάλες και σημαντικές νίκες. Έχουμε αποδεχτεί τη παραμονή ΜΟΝΟ 50.000 ΕΠΟΙΚΩΝ και αυτό μόνο για ανθρωπιστικούς λόγους και ας είναι ο εποικισμός διεθνώς αναγνωρισμένο έγκλημα πολέμου. Έχουμε δεχτεί την υποβίβαση μας από νόμιμο και διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος σε ΣΥΝΙΣΤΩΝ ΚΡΑΤΙΔΙΟ. Έχουμε πετύχει την απόλυτη έκφραση της δημοκρατίας ΕΞΙΣΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ 18% ΜΕ ΤΟ 82% του πληθυσμού. Έχουμε αποδεχτεί την εκ περιτροπής προεδρία δίνοντας το δικαίωμα ακόμα και σε ΤΟΥΡΚΟ ΕΠΟΙΚΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ. Έχουμε στερήσει το δικαίωμα από τους πλείστους πρόσφυγες να ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ. Βέβαια σε αυτό έπαιξαν ρόλο και οι αποφάσεις μερικών ακροδεξιών, ονειροπόλων, γραφικών δικαστών ευρωπαϊκών δικαστηρίων, οι οποίοι θέλοντας να χαλάσουν το καλό κλίμα των συνομιλιών, έβγαζαν αποφάσεις τελείως παράλογες οι οποίες δικαίωναν τους πρόσφυγές μας, αλλά ευτυχώς η πλευρά μας το αντιλήφθηκε έγκαιρα και τις ενταφίασε πλήρως.

Με καθοδηγητή τον Πρόεδρό μας, ο οποίος απολαμβάνει την πλήρη έγκριση του Κυπριακού λάου για τους χειρισμούς του στο Κυπριακό, με ποσοστό που πλησιάζει το συντριπτικό σχεδόν 20% και πιο ένθερμους υποστηρικτές του το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, οδεύουμε με βήμα ταχύ στη πολυπόθητη (δια)λύση. Βέβαια δεν υπάρχουν και κάποιοι (πολιτικοί τουλάχιστον), που να διαφωνούν με το Πρόεδρο αφού όλα τα κόμματα, συμπολιτευόμενα και αντιπολιτευόμενα, είτε συμμετέχουν στη κυβέρνηση είτε όχι, όλα επιθυμούν λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, απλά διαφωνούν σε κάποιες λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες που σε πλαίσια λύσης τέτοιου είδους (δυστυχώς για όλους εμάς) δε παίζουν και τόσο μεγάλη διαφορά αφού το αποτέλεσμα θα είναι πάνω κάτω το ίδιο. Απλά εκδηλώνουν τις διαφωνίες και ανησυχίες τους για να διαφέρουν και λίγο και να τους ξεχωρίζουν πιο εύκολα οι Κύπριοι πολίτες σε καιρούς ανάγκης (εκλογών).

Βέβαια όλα αυτά μας αφήνουν παγερά αδιάφορους αφού εκδηλώνονται σε κάποιο παράλληλο σύμπαν που δε μας επηρεάζει εμάς άμεσα. Δυστυχώς τα παράλληλα αυτά σύμπαντα συγκλίνουν και γίνονται τα ίδια σε κάποια σημεία. Και αφού είμαστε ειδικοί στη Φυσική, η περίπτωση της Κύπρου και του κυπριακού προβλήματος (εισβολής και κατοχής) είναι ένα από τα σημεία που συγκλίνουν και γίνονται ίδια και φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα βρεθούμε προ τετελεσμένων. Το ερώτημα που μένει είναι το αν θα ελπίζουμε να εξαφανιστεί το πρόβλημα από μόνο του, αν θα βρεθεί κάποιος ήρωας από ένα μακρινό σύμπαν που θα μας σώσει ή θα αντιληφθούμε όλοι μας ως υπεύθυνοι πολίτες το βάρος των ιστορικών μας ευθυνών και θα σηκωθούμε από το καναπέ της καθημερινότητάς μας, παίρνοντας μέρος στα κοινά, δείχνοντας έμπρακτα τις διαφωνίες και της ανησυχίες μας με όποιο τρόπο μπορούμε, στέλνοντας το μήνυμα σε όλους πως μας ενδιαφέρει πραγματικά το μέλλον του τόπου μας και πως πράγματι οι πολιτικοί μας έχουν χάσει κάθε επαφή με αυτήν τουλάχιστον τη πραγματικότητα.

ΠΑΤΡΙΔΑ – ΤΙΜΗ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών Ηνωμένου Βασιλείου

Προοδευτική 34.29% (+0.51%), 3 έδρες, 1062 ψήφοι
Πρωτοπορία 31.55% (-1.14%), 3 έδρες, 977 ψήφοι
Αναγέννηση 17.79% (-1.06%), 2 έδρες, 551 ψήφοι
Μέτωπο Κ.Φ 12.63% (+0.92%), 1 έδρα, 391 ψήφοι
Αγώνας 3.75% (+0.78%), χωρίς έδρα, 116 ψήφοι

• Αποτελέσματα 2009

Εκλογές στο Η.Β σήμερα

Μεγάλη μέρα περιμένει τα παιδιά του Μετώπου ΚΦΗΒ. Υπενθυμίζοντας το περσινό αποτέλεσμα τους ευχόμαστε καλή επιτυχία.

Όχι στο σκοταδισμό - Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου

ΟΧΙ - στις θεωρίες συνωμοσίας
ΟΧΙ - στα δημοκρατικά ελλείμματα
ΟΧΙ - στην κομματικοποίηση του δημόσιου τομέα
ΟΧΙ - στις συλλήψεις αθώων πολιτών
ΟΧΙ - στον εκβιασμό προς τα ΜΜΕ, Κόμματα και πολίτες
ΟΧΙ - στις παρακολουθήσεις των συνδιαλέξεων μας
ΟΧΙ - στην παραχάραξη της ιστορίας μας
ΟΧΙ - στην αποενοχοποίηση της Τουρκίας
ΟΧΙ - στην επαναφορά του σχεδίου ΑΝΑΝ
ΟΧΙ - στην ΤΟΥΡΚΟΠΟΙΗΣΗ της πατρίδας μας

Μέτωπο Κυπρίων Φοιτητών Η.Β

http://www.metopo.org.uk/

Αν ο Δημήτρης ήταν κάποιος άλλος...

Του Τάσου Δημητρακόπουλου

Σε είδαμε εμείς το κατώφλι να διαβαίνεις
Σε είδαμε εμείς το μέτωπο σου να γυρίζεις
Σε είδαμε εμείς στην μελανή νύχτα να πηγαίνεις
Να προχωράς τους διαδρόμους να διασχίζεις.

Το ποίημα του Robert Brassillach, του διανοούμενου που εκτελέσθηκε για τις απόψεις του, είναι πέρα για πέρα επίκαιρο. Έτσι ακριβώς πριν λίγες μέρες, προφυλακίστηκε ο Δημήτρης Παπαγεωργίου, ουσιαστικά για τις απόψεις του. Τα γεγονότα έχουν αναλυθεί και θα συνεχίσουν να αναλύονται. Τώρα που μπορώ, καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια να διαχωρίσω σκέψεις και συναισθήματα, να διαχωρίσω την ιδιότητα του συνηγόρου, του αρθρογράφου της εφημερίδας, μα πάνω από όλα του συναγωνιστή και φίλου, τώρα που πρέπει περισσότερο από κάθε άλλη φορά να οριοθετώ το συναίσθημα από την λογική, καταγράφω κάποιες σκέψεις...

Ο κάθε ένας θα θελήσει να πει κάτι, άλλοι λιγότερα, άλλοι περισσότερα. Σε κάθε περίπτωση τα γεγονότα αναλύονται με βάση του πως τα βλέπει ο κάθε ένας για δικό του σκοπό. Ζούμε σε μία πατρίδα, που κυριαρχεί το μέτριο και το φτηνό, στην πραγματικότητα του ευτελισμού της όποιας αξίας. Δυστυχώς η συμφεροντολογική θεώρηση των γεγονότων, είναι κάτι που ανθεί στις ημέρες μας..

Θα απομονώσω όλα τα τεκταινόμενα από το μυαλό και την σκέψη μου. Θα προσπαθήσω να βάλω μία παράμετρο μη πραγματική. Θα αρνηθώ για λίγο την πραγματικότητα και θα βάλω στην θέση της την φαντασία, όπως έλεγε ο Μαρινέτι. Αν ο Δημήτρης δεν ήταν αυτός που ήταν. Αν ο Δημήτρης δεν ήταν εθνικιστής, ασυμβίβαστος, ανατρεπτικός. Αν δεν ήταν «μαύρος», αλλά «κόκκινος». Αν δεν ήταν δημοσιογράφος της «Ελεύθερης Ωρας» και του «Ελεύθερου Κόσμου», αλλά της «Αυγής» ή της «Ελευθεροτυπίας».

Αν την νεανική του οργή και τον οίστρο του τον διοχέτευε στο να πετάει πέτρες στους αστυνομικούς και στο να καίει σημαίες. Αν ήταν μέλος αντιρατσιστικών επιτροπών. Αν προπηλάκιζε τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα. Αν ήταν συνεχώς σε πορείες για την απελευθέρωση συλληφθέντων αναρχικών.

Αν ήταν όλα αυτά, σίγουρα δεν θα προφυλακιζόταν. Θα βρισκόταν μία χρυσή τομή. Αλλά και αν παρ΄ όλα αυτά προφυλακιζόταν, θα είχε γυρίσει κυριολεκτικά ο κόσμος ανάποδα. Η ΕΣΗΕΑ, που τώρα σιωπά, θα πρωτοστατούσε, θα μιλούσε για δίωξη κατά της ελευθερίας του Τύπου. Θα κατέβαιναν οι δημοσιογράφοι σε απεργία. Οι βουλευτές που θα τον στήριζαν, θα ήταν δεκάδες. Θα γινόντουσαν συναυλίες και πορείες για εκείνον, θα ήταν πρώτο θέμα παντού, αντικείμενο συζητήσεων και αναλύσεων. Ο Δημήτρης όμως, για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, δεν είναι «κόκκινος». Είναι «μαύρος», είναι Εθνικιστής, είναι πατριώτης, είναι ένας νέος άνθρωπος με μεγάλη προσφορά στον ευρύτερο εθνικό και πατριωτικό χώρο... Δεν έχει λοιπόν τις «αρετές» που κάποιοι θα ήθελαν να είχε..

Ο Χοσέ Αντόνιο έλεγε πως «οι κόκκινοι σκέφτονται. Το να σκέφτεσαι όμως δεν αξίζει τίποτα, γιατί εμείς πιστεύουμε...»

Όπως και ο Δημήτρης πάντα πίστευε και θα πιστεύει, έτσι και εμείς πιστεύουμε. Σε όλα αυτά για τα οποία- άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο- έχουμε δώσει αγώνες. Και θα συνεχίσουμε να δίνουμε. Όλοι μαζί, με τον Δημήτρη να είναι δίπλα μας γρήγορα. Θα συνεχίσουμε γιατί απλά είμαστε αυτοί που είμαστε, γιατί ενάντια στις δυσκολίες και τα εμπόδια, έχουμε μέσα μας, όπως ακριβώς και ο Δημήτρης, πίστη.

Γιατί για μας, υπήρχε, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει μία σημαία να υπερασπιζόμαστε...

Φυλακισμένες σκέψεις

του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Το πιο δύσκολο στην φυλακή δεν είναι όπως αρχικά φοβόμουν η μοναξιά. Αυτήν είχα ετοιμαστεί να αντιμετωπίσω. Αντίθετα, στην δική μου κατάσταση τουλάχιστον, το πρόβλημα είναι η συμπιεστική συνύπαρξη πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων. Ευτυχώς γι' αυτό, με προετοίμασαν άλλοι. Από την μια το αυστηρό ιδιωτικό σχολείο με το ακριβές πρόγραμμά του και από την άλλη ο στρατός. Αν το σκεφθεί κανείς με απλή λογική, οι τριτοκοσμικές ελληνικές φυλακές δεν είναι παρά μια ακραία έκφραση του αστικού τρόπου ζωής. Το μόνο που αλλάζει είναι η κλίμακα. Αντί να στριμώχνονται 1.500 ψυχές σε 4-5-10 οικοδομικά τετράγωνα, στριμώχνονται σε 1. Αντί του διαμερίσματος, υπάρχει ο θάλαμος, με τις διθέσιες κουκέτες του, που στο μυαλό - και ξέρω γιατί - μου φέρνει εικόνες από μεσαιωνικό αμπάρι πλοίου. Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι από τους συγκρατούμενούς μου. Η ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι ίσως η πιο γαλήνια. 23.24 για την ακρίβεια. Οι πρώτοι - οι πιο τυχεροί - έχουν ήδη κοιμηθεί. Οι υπόλοιποι παρακολουθούν τηλεόραση. Οι μισοί το κάνουν γιατί τους αρέσει το έργο. Οι άλλοι μισοί, με άδεια μάτια, προσποιούνται ότι παρακολουθούν, ενώ οι σκέψεις τους τρέχουν, λίγο πιο πέρα, ξεπερνώντας ίσως τα κάγκελα που φράζουν το παράθυρο, το συρματόπλεγμα πάνω στον τοίχο, με τα χιλιάδες αγκάθια, τα οποία απειλούν όχι μόνον αυτόν που θέλει να το πηδήξει αλλά ακόμη και το βλέμμα αυτού που επιχειρεί να κοιτάξει απέναντι. Παρ' όλα αυτά, χτες, όλοι κοιτούσαν έξω. Πανσέληνος είπε κάποιος και για 20 περίπου λεπτά όλοι το συζητούσαν. Δεν νομίζω ότι εκτός της φυλακής κάποιος θα αφιέρωνε 20 λεπτά παρατηρώντας το φεγγάρι και κουβεντιάζοντας γι' αυτό. Τελικά αποδείχτηκε από ένα ημερολόγιο ότι δεν ήταν πανσέληνος. Κανέναν όμως δεν νομίζω ότι ένοιαξε αυτό. Η στιγμή ανήκε σε όλους.

Διάβασα κάπου - διαβάζω ασταμάτητα - ότι όταν ένας άνδρας είναι στην φυλακή, το μυαλό του ξεπερνά τον εαυτό του και ταξιδεύει. Και το πρώτο που κάνει δικό του είναι το παρελθόν του. Δεν ξέρω αν ισχύει, μετά από κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο στην φυλακή. Πάντως εγώ προσωπικά - αλλά το ίδιο διακρίνω και στους περισσότερους συγκρατούμενούς μου - διαισθάνομαι περισσότερο μια σισύφειο καθημερινότητα. Όχι τόσο για την έννοια του μαρτυρίου όσο της αέναης επανάληψης της καθημερινότητας. Κάθε μέρα που περνά είναι αβάστακτα όμοια με την προηγούμενη. Και εάν εγώ σε 8 μέρες κρατούμενος μπορώ να το αντιληφθώ, δεν ξέρω τι συμβαίνει στα μυαλά άλλων. Δεν μπορώ να πω ότι η κατάσταση δεν αντέχεται. Αντέχεται και μάλιστα συνηθίζεις αρκετά εύκολα.

Το δύσκολο είναι ότι αντιλαμβάνεσαι ότι η συνήθεια αυτή - υποχρεωτική για να επιβιώσεις - σου ροκανίζει μέρα με την ημέρα, την ουσία της ανθρωπιάς σου.

Βρίσκεσαι παγιδευμένος, σαν χρυσοκάνθαρος, σαν τζιτζίκι μέσα σε ένα σπιρτόκουτο. Συνήθιζα να το κάνω αυτό μικρός μαζί με τον πρωτοξάδελφό μου, τον Σπύρο. Να κλείνω τζιτζίκια, μέσα σε σπιρτόκουτα. Δεν θα το ξαναέκανα, όμως, ποτέ πια.

Αυτή η συμπίεση προσωπικοτήτων από την άλλη, δημιουργεί ένα «ατσάλωμα» χαρακτήρων. Όλοι «περπατούν» προσεκτικά. Έξω από την άλλη προσπαθώ να ζω «εντός nirvana». Το να μπεις σε «nirvana», σε μια αδιατάρακτη ύπαρξη στο παρών, είναι το πιο εύκολο. Προσπαθώ να δημιουργήσω την δική μου ρουτίνα. Σηκώνομαι το πρωί, περπατάω με τεντώματα, για 15 περίπου λεπτά. Αμέσως μετά διάβασμα για 1-2 ώρες. Το καλό είναι ότι έκοψαν τον έναν από τους δύο εθισμούς μου. Τον καφέ. Μένουν τα τσιγάρα. Θέλω να κόψω και αυτά, όχι για λόγους υγείας μόνον αλλά και για οικονομία. Δεν θέλω να αισθάνομαι βάρος στους απ' έξω.

Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση. Αύριο περιμένω το πρώτο επισκεπτήριο. Η μητέρα μου. Με δυσκολεύει αρκετά η ιδέα. Δεν ξέρω αν το θέλω. Για εμένα θα είναι μεγάλη ευχαρίστηση. Δεν ξέρω γι' αυτήν, ιδιαίτερα την στιγμή του αποχωρισμού.

Το σημαντικό είναι άλλο. Παραμένω ελεύθερος. Το πνεύμα και η ψυχή, τα δύο από τα τρία συστατικά του ανθρώπου, δεν σταματιούνται από τοίχους και συρματοπλέγματα! Και επίσης πλέον έχω στυλό και χαρτί. Ο περιορισμός που υπάρχει είναι αντίστοιχος του να είχα σπάσει το πόδι μου και να μην μπορούσα να μετακινηθώ. Δεν είναι κάτι παραπάνω! Η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι η οικογένειά μου. Όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται. Τι διάολο, άντρες είμαστε. Και αν πρέπει να κάτσουμε και λίγο μέσα για να έχουμε το δικαίωμα να είμαστε εντάξει με τον ίδιο τον εαυτό μας, θα το αντέξουμε. Γεννηθήκαμε άλλωστε στην χώρα που έριξε άλλους και άλλους στην φυλακή, στο όνομα της «πολιτικής βούλησης». Άντρες μακράν ανωτέρους από τον μέσο όρο. Γράφω σχεδόν μια ώρα, με τα φώτα μόνο από την τηλεόραση. Μην στραβωθούμε κιόλας! Το αύριο μας περιμένει και εμείς πρέπει να το βρούμε πιο δυνατοί από ότι ήμασταν σήμερα! Τόσο στο πνεύμα, το μυαλό όσο και στο σώμα.

Χωρίς κορδόνια

του Δημήτρη Παπαγεωργίου
από τις φυλακές Κορυδαλλού

Θα μπορούσα στις πρώτες αυτές γραμμές που καταφέρνω να γράψω να αναφερθώ σε πολλά από όσα έλαβαν χώρα τις ημέρες αυτές που πέρασαν. Στις «αδικίες», τις ξεκάθαρα πολιτικές αποφάσεις και την προσωπική μου στοχοποίηση. Γι’ αυτά όμως έχουμε χρόνο. Ούτε και θα αναφερθώ στα όσα συνέβησαν το πρωί του περασμένου Σαββάτου στην πλατεία της οδού Πανόρμου, ούτε και στην στάση των διαφόρων μεγαλοστελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που παρήλαυναν από την ΓΑΔΑ, διευθύνοντας κατ’ ουσία τις κινήσεις των αστυνομικών. Θα πω απλά ότι έχει περάσει ήδη μία εβδομάδα και ακόμη δεν έχω πάει σε ιατροδικαστή για το δολοφονικό κτύπημα που δέχτηκα στο κεφάλι. Δεν γνωρίζω αν αυτό γίνεται για να προστατευθούν οι «αντιρατσιστές».

Αντί όλων αυτών θα αναφερθώ στην έννοια της Ελευθερίας, όπως την βιώνω την τελευταία εβδομάδα. Έγκλειστος αυτήν την στιγμή στο Κορυδαλλό και αφού πέρασα τέσσερις ημέρες στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, η ελευθερία είναι το κύριο θέμα που κλωθογυρίζει στο μυαλό μου. Και αρχίζω σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ ότι χρειάστηκε να πληρώσω αυτό το τίμημα για να επιβεβαιώσω την πραγματική έννοια της ελευθερίας.

Βρίσκομαι εδώ μέσα περιτριγυρισμένος από τοίχους, λουκέτα, κάμερες και ανθρώπους, οι οποίοι ως σκοπό έχουν το να περιορίζουν την κίνησή μου. Παρ’ όλα αυτά όμως, αισθάνομαι πραγματικά ελεύθερος. Γιατί ελευθερία δεν είναι το «laissez faire - laissez passer» του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ελευθερία είναι το να μένεις σταθερός στις δικές σου αρχές, στα δικά σου πιστεύω, στα δικά σου ιδανικά, ακόμη κι αν κάποιες φορές πρέπει να το πληρώσεις. Η ελευθερία δεν μπορεί να σου χαρισθεί μακροπρόθεσμα. Πρέπει να την κατακτήσεις.

Δεν γνωρίζω πόσο θα κρατήσει αυτή η δοκιμασία. Δεν γνωρίζω για πόσο καιρό θα συνεχίσω να στερούμαι την παρουσία προσφιλών μου ατόμων και της οικογένειάς μου. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι απέτυχαν και θα συνεχίσουν να αποτυγχάνουν στο να με μετατρέψουν σε ένα ανελεύθερο άτομο. Πιστεύω όσα πίστευα και όπως πριν θα συνεχίσω να τα λέω δυνατά.

Μία μικρή επεξήγηση: Το χωρίς κορδόνια που είναι ο τίτλος τόσο αυτού του κειμένου όσο και του blog που θα προσπαθήσω να ενημερώνω, προέρχεται από την στιγμή στην οποία όταν εισέρχεσαι στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, εκτός από όλα τα υπόλοιπα προσωπικά σου αντικείμενα, σου αφαιρούν και τα κορδόνια των παπουτσιών σου, δήθεν για να μην μπορείς να αυτοκτονήσεις. Αποτυγχάνουν όμως να σου στερήσουν το πνεύμα σου.